‘Het is niet dwaas.’
‘Goed, ik weet zeker dat je hier niet bent om over mijn deken te praten. Ik vermoed dat mijn aanbod na verloop van tijd steeds aantrekkelijker werd?’
‘Ja.’
‘Nog problemen gehad, onderweg hierheen?’ vroeg ze.
‘Nee, niets.’
Er kwam een vermoeide, droevige blik in haar olijfkleurige ogen. ‘Dat verbaast me niets. De mensen durven geen kennis meer te maken met anderen buiten hun eigen families. De gangen zijn gevuld met vreemden.’
Net als bij de sloven. ‘Waarom?’
‘Als de Trava’s een vriendschap opmerken, is dat meteen een reden voor wantrouwen. De Trava’s beschouwen elke groep oppers als potentiële rebellen. En de mensen zijn bang dat ze worden aangegeven. Als je geen vriendschap sluit met anderen, kunnen ze ook niet van je beweren dat je samenspant met de sloven en je laten arresteren als ze boos op je zijn.’
Ik staarde haar aan. Als ik ‘Trava’s’ verving door ‘Opper Cops’ had ze het net zo goed over de onderste niveaus kunnen hebben.
Lamont schudde haar hoofd. ‘Dit wil je vast niet allemaal horen. Wacht hier, dan ga ik even kijken of mijn vloer niet vol ligt met kleren.’ De dokter verdween door weer een andere deur.
Het was net een doolhof. Ik keek de kamer rond. Haar computer stond midden op haar keurige bureau. Tegenover het bureau stonden twee grote leunstoelen en op de vloer een mand met speelgoed. Ik knielde ernaast en rommelde in de weinige speelgoedjes die erin lagen. Toen ik een steek van teleurstelling voelde, besefte ik dat ik op zoek was geweest naar Papa Schaap.
‘Voor mijn jongste patiënten,’ klonk haar stem achter me. ‘De douche is schoon, maar ik wil even je wond controleren voordat je hechtingen nat worden.’
Ze leidde me naar haar woonvertrek. Het was groter dan dat van Riley, met twee slaapkamers, een zitkamer, een kleine keuken en een badkamer.
Ik stroopte het uniform omlaag en toonde haar de snee. In het harde daglicht was mijn huid pimpelpaars van de kneuzingen, en een vuurrode, opgezwollen lijn werd bij elkaar gehouden door zwart draad. Ik zwaaide even op mijn benen en leunde tegen de muur.
‘Je geneest goed, ondanks je avonturen,’ zei de dokter.
Ik keek haar aan met een blik vol twijfel.
‘Vertrouw de dokter nou maar.’ Ze snuffelde even en keek naar mijn uniform. ‘Douche. Ik breng je zo een kom warme soep en schone kleren.’
Snel verzamelde ik mijn microfoontje, ontvanger en decoder en verborg ze onder een handdoek. Het warme water voelde heerlijk, hoewel de zeep flink prikte. Toen ik klaar was, stond er zoals beloofd een dampende kom soep klaar. Ook lag er een schoon uniform op me te wachten. Best fijn, al die aandacht en verzorging.
Misschien kon ik Trella laten sterven in de ventilatieschacht, zodat Ella hier zou kunnen blijven.
‘Beter?’ vroeg dokter Lamont.
‘Veel beter.’
‘Jouw kamer is daar rechts. Probeer wat te slapen.’
Mijn kamer, herhaalde ik in mijn hoofd. Mijn kamer. Met een smal bed en een tafeltje met een lamp erop was hij niet heel comfortabel of bijzonder. Maar het was een enorme luxe vergeleken met het slapen in de barakken. De springveren in de matras kraakten toen ik op het bed ging zitten. Grappig. Ik veerde even op en neer, genietend van het gevoel. Op de britsen in de onderste niveaus lagen alleen dunne matjes. Niet dat ik het belangrijk vond, ik kon ook slapen in een luchtschacht. Maar dit was de eerste keer dat ik echt een verschil ervoer tussen de oppers en de sloven.
Als mijn ouders me niet in de steek hadden gelaten, zou ik dan nu in zo’n kamer als deze wonen? Zou ik gelukkig zijn? Ik dacht terug aan hoe mijn leven was geweest voor die hele toestand met Domotor. Zou ik dat leven willen ruilen voor dit leven? Ja. En mijn leven van nu? Geen sprake van.
Terwijl ik me op het bed uitstrekte, maakte ik me zorgen dat ik te verwend zou worden en niet meer zou kunnen slapen in de schachten. Voor deze ene keer besloot ik echter te genieten van het moment.
Rileys stem haalde me uit een droomloze slaap.
‘…moet haar echt spreken.’
Ik stond op, liep de kamer uit en liet me door de stemmen naar het kantoor van de dokter leiden. Gelukkig voelde ik me een stuk beter. Riley zat op de armleuning van een van de stoelen en boog zich voorover alsof hij zichzelf over het bureau heen ging lanceren. Toen hij me in de deuropening zag, sprong hij overeind.
‘Dus je voelt je echt beter? Toen ik je boodschap las…’ Riley keek even naar de dokter.
‘Hij dacht dat je achteruit was gegaan en dat je medische hulp nodig had.’ Er glinsterde iets in haar ogen. ‘Hij geloofde me niet.’
‘Weet je wel hoelang het duurde voordat ze míj vertrouwde?’ vroeg hij de dokter. ‘Ik kon me niet voorstellen dat Ella zoveel risico zou nemen, alleen maar om te douchen.’