In de twee bovenste niveaus, waar de oppers woonden, bevonden zich ruime appartementen en enorme suites voor belangrijke functionarissen.
Alleen bepaalde loyale sloven hadden toestemming om in de bovenste niveaus schoon te maken, onderhoud te plegen en voedsel en was af te leveren. Ik niet. Ik had ook geen enkel verlangen om een wit voetje te halen bij de Opper Cops en zo hun vertrouwen te winnen en toegang te krijgen tot de bovenste niveaus. De Opper Cops controleerden maar heel af en toe het buizenstelsel met hun sensoren, omdat ze vertrouwden op hun afgesloten filters en het gebrek aan initiatief van de sloven. Ik grinnikte. De meeste sloven waren inderdaad passief. Maar niet allemaal.
Hoewel ik me wel de verhalen herinnerde over de tijd waarin de Opper Cops camera’s hadden geïnstalleerd in de onderste niveaus. Die waren vervolgens stuk voor stuk verdwenen. Niemand meldde zich als getuige en er was nooit bewijs gevonden. Uiteindelijk werden die camera’s beschouwd als alweer zo’n deel van onze wereld dat simpelweg verloren was gegaan. Iets wat we ooit hadden gehad. Op onze computers stonden hele lijsten met verdwenen zaken, maar daar hield ik me niet mee bezig. Het had geen zin om te treuren om dingen die er niet meer waren. Dat was tijdverspilling. Ik kon me beter afvragen wat voor wapens de Opper Cops nu tegen me zouden kunnen inzetten.
Het zou een uitdaging zijn om de disks te zoeken en tegelijk de Opper Cops en de sloven te ontlopen. Zoals Cog al had gezegd, had ik me eerder ook niet laten weerhouden door de risico’s. Dus had ik alle schachten op de bovenste niveaus al verkend. Vooral omdat het een uitdaging was, niet zozeer omdat ik de regels wilde overtreden.
Uiteindelijk bleek ook nu mijn nieuwsgierigheid te groot. Ik ging naar een geschikte ventilatieschacht en glipte de nauwe ruimte in.
De lucht blies langs me heen, omdat de schacht in gebruik was. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op de warme stroom die mijn gezicht streelde. Ik haalde de vlecht uit mijn haren en liet ze achter me wapperen. Even verbeeldde ik me dat ik vloog.
De schacht eindigde bij een metalen rooster waar je onmogelijk doorheen kon zonder de filters in het midden van het slot te halen en te verwijderen. Dit was de barrière die de sloven uit de onderste niveaus moest tegenhouden. Ik kon de boel uit elkaar halen en filters weer terugplaatsen en op slot doen op de terugweg, maar dat zou een hoop tijd kosten.
Dus ging ik terug tot ik een bijna onzichtbaar luik vond, dat ik opende. Ik klom uit de buis en stond nu boven niveau twee, ter hoogte van Sector F. Buizen en kabels liepen kriskras door de open ruimte heen. Deze plek noemde ik de Tussenruimte.
De ruimte tussen de niveaus van Binnen was één tot anderhalve meter hoog. Ook was er een kloof van twee meter breed tussen de wanden van de niveaus en de daadwerkelijke muren van Binnen. De niveaus waren aan deze muren verbonden met stalen balken waaromheen isolerend schuimrubber was aangebracht.
Voor zover ik kon nagaan, wist verder niemand van de Tussenruimte. Slechts vier bijna onzichtbare luiken gaven toegang, een op elk niveau, en ik had zelf honderden uren in de schachten doorgebracht voor ik ze ontdekte. Het interesseerde me eigenlijk niet waarom die ruimte rondom de niveaus bestond, ik vond het gewoon handig.
In het blauwe schijnsel van de lampen baande ik me een weg tussen alle buizen en draden door naar de oostelijke muur. Dit was een van de zes metalen wanden die onze wereld begrensden, de afscheiding tussen Binnen en wat er daarbuiten ook mocht wezen.
Aan de muur was een ladder bevestigd. Die reikte van het onderste niveau van Binnen tot net boven het vierde niveau. Als ik die ladder nam, was ik sneller bij de ventilatieschachten boven het derde niveau. Er waren wel twee problemen. Er gaapte een kloof van twee meter breed tussen waar ik stond aan de rand van niveau twee en de ladder. Om de ladder te bereiken moest ik over de smalle balk lopen die niveau twee met de muur verbond. Als ik uitgleed, zou ik zeker tien meter omlaagvallen. Dat zou misschien niet meteen mijn dood worden, maar als ik mijn benen brak, zou niemand weten waar ik was.
Breuken in de ladder waren het tweede probleem op deze route. Lang geleden had iemand delen uit de ladder gezaagd, kennelijk om op die manier de toegang tot de bovenste niveaus te beperken. Ik had kettingen opgehangen om die plekken te overbruggen, maar je had veel kracht in je bovenlichaam nodig om op die manier omhoog te klimmen.
Het had echter geen zin om daarover te piekeren. Even liep er een rilling over mijn rug. Toen stapte ik op de stalen balk. Die was maar iets breder dan mijn voet. Balancerend op de balk zette ik voorzichtig mijn ene voet voor de andere. Eenmaal op de ladder klauterde ik omhoog tot ik bij de kettingen kwam. Ik haalde diep adem, klemde mijn benen om de dunne metalen schakels en hees mezelf met mijn handen omhoog naar het volgende deel van de ladder, dat nog intact was.