Onder het rooster had hij een trappetje op een tafel gezet. Ik haalde het rooster weg en liet mijn benen door de opening glijden. ‘Voeten eerst,’ zei ik tegen Logan, voordat ik me liet zakken.
Riley haastte zich om de ladder weg te zetten toen ook Logan op de vloer stond. We bevonden ons midden in een klein woonvertrek. Er stonden een bank, twee stoelen en een lage tafel. De twee mannen namen elkaar van top tot teen op.
‘Het is veiliger als ik jullie niet aan elkaar voorstel,’ zei ik om de ongemakkelijke stilte te verbreken.
‘Hij is een sloof,’ zei Riley.
‘Nou en?’ zei ik kortaf.
‘Hij heeft geen bitje en kan dus niet in het computernetwerk.’
Logan lachte zelfingenomen. ‘Ik heb geen bitje nodig. Waar is je computer?’
Riley leek niet bepaald gerustgesteld, maar opende toch een metalen rolgordijn, net zo een als in de kamer van Gebroken Man. Hij trok er een van de stoelen bij en gebaarde Logan dat hij moest gaan zitten.
‘En jouw bitje?’ vroeg ik. ‘Als je te dichtbij staat –’
‘Ik heb het eruit gehaald en in een metalen kistje gedaan.’ Riley wreef over zijn rechterkaak alsof hij nog moest wennen aan die lege ruimte daar.
Logan ging meteen aan de slag. Zijn vingers vlogen over het toetsenbord. ‘Dit gaat wel even duren. Ik moet de Controllers afleiden en met een omweg het systeem binnen gaan. Ik wil natuurlijk niet dat iemand weet dat ik hier ben.’ Hij grijnsde ons vrolijk toe.
Riley en ik stonden naast elkaar mee te kijken over Logans schouders. De vreemde symbolen die op het scherm verschenen zeiden me helemaal niets. Maar Riley fronste zijn wenkbrauwen. Tijd om hem af te leiden.
‘Wat dacht je van een rondleiding?’ vroeg ik. ‘Ik ben nog nooit in het appartement van een opper geweest.’
Nu richtte hij zijn ongenoegen op mij. ‘O, nee? Maar je hebt ze wel van bovenaf bespioneerd, toch?’
Eventjes verlangde ik terug naar de grappige Riley. De Riley die door mijn haar woelde en telepathisch communiceerde met een speelgoedschaap. ‘Ik bespioneer niemand. Ik vermijd de woonruimtes, die zijn te gevaarlijk. De enige plekken op niveau vier waar ik ben geweest zijn de opslagruimte en Karla’s kantoor.’ En het cellencomplex, maar het leek me niet verstandig hem dat te vertellen. Ik wees naar een halfopen deur in de wand tegenover ons. ‘Is dat een slaapkamer?’
Nog steeds ontstemd liet Riley me zijn kamer zien. In de kleine ruimte stonden twee bedden met een tafeltje ertussen en twee bureaus. Tegen de lichtblauwe wanden stonden een paar metalen sculpturen. Het ene bureau lag vol met printplaatjes, het andere was keurig opgeruimd. Hetzelfde gold voor de bedden. Het ene was opgemaakt, op het andere lag het beddengoed opgepropt.
Hij volgde mijn blik. ‘Ik deel deze kamer met mijn vader. Hij zeurt altijd dat ik mijn bed moet opmaken en mijn spullen moet opruimen.’
Er waren geen andere voorwerpen te zien. ‘Waar is Papa Schaap?’ vroeg ik.
Een klein lachje krulde even zijn lippen, voor het verdriet zijn mondhoeken weer omlaagtrok. ‘Bij mijn broer.’ Hij draaide zich om, liep de woonkamer in en opende de deur naast Logan. ‘Standaardbadkamer.’ Hij gebaarde naar de enige andere deur. ‘Ingang.’
Op het kleine kijkgaatje en de extra sloten na was die deur precies hetzelfde als de andere.
‘Nou, dat was de rondleiding,’ zei hij.
‘Was dat het?’ Mijn verbazing klonk door in mijn stem.
‘Ja.’
‘Maar ik dacht dat de oppers appartementen hadden met heel veel kamers.’
‘Dat geldt voor de families van de admiraal en de onderadmiraal, maar de meesten van ons hebben appartementjes zoals dit. Als mijn moeder nog zou leven, zouden we twee slaapkamers hebben en een klein keukentje. Maar omdat we met zijn tweeën zijn, krijgen we dit en een koelkast.’
De geruchten over de woonruimtes van de oppers bleken dus nogal overdreven te zijn. Ik vroeg me af wat er nog meer buiten proporties was opgeblazen. ‘En wat gebeurt er als je… een gezin wilt?’
‘Als ik een partner vind, krijgt mijn vader een vertrek toegewezen dat hij dan deelt met een andere alleenstaande man. Als hij een partner vindt, moet ik verkassen.’
‘Wil hij een andere partner?’
‘Nee.’
Ik vond dat hele partnergedoe maar merkwaardig. Sloven hadden iets met elkaar zolang ze het leuk vonden en namen dan weer afscheid. Als er kinderen kwamen, gingen die naar de zorgeenheid. Sommige stellen gingen nooit uit elkaar. De Opper Cops hielden in de gaten welke sloven iets met elkaar kregen en haalden ze uit elkaar als ze te nauw verwant waren.
Logan slaakte een kreet van vreugde. ‘Ik zit erin!’
Riley ging achter hem staan en bekeek het scherm.
‘Blijven oppers hun hele leven bij elkaar?’ vroeg ik Riley, in de hoop zijn aandacht af te leiden van de computer.