‘Nu.’
‘Kan niet. Mijn dienst begint zo. Zeg hem maar dat ik straks langskom.’
Met zijn sterke vingers pakte hij mijn rechterelleboog beet. ‘Je gaat nu naar hem toe.’ Hij trok me mee.
Ik piepte een protest, maar hij bleef recht voor zich uit kijken. Hij was twee keer zo groot als ik, dus ik wist dat ik me niet los kon rukken, maar ik kon hem wel steken met mijn schroevendraaier. Mijn linkerhand sloot zich om het stuk gereedschap.
‘Dat zou ik maar niet doen,’ zei hij. ‘Dat zou me… irriteren.’
Interessante woordkeuze. Ik maakte mezelf wijs dat ik niet laf was als ik besloot af te wachten. Het had tenslotte geen zin om nu een scène te schoppen.
Jacy hield hof in zijn hoek van de barak in Sector D1. Ten minste zes ongelukkige gezichten draaiden mijn kant op toen mijn begeleider me afleverde bij zijn baas. Nu was ik niet langer bang vanwege die kleerkast naast me, maar vanwege Jacy’s woedende uitdrukking.
‘Ik wist dat het zou gebeuren,’ zei Jacy. Zijn armspieren trilden, en in zijn ogen glom een verwilderde blik. ‘Ik was er alleen niet op… voorbereid.’ Hij slikte, en zijn woede zakte iets.
‘Wat is er gebeurd?’ Ik zette me schrap voor het antwoord.
‘Ik zou je de schuld willen geven, maar dat kan niet.’ Hij wendde zijn blik af.
Mijn bewaker drukte zijn vingers nog dieper in mijn arm, en ik piepte van de pijn.
Jacy richtte zijn blik weer op mij. Deze keer zag ik vooral verdriet in zijn ogen. ‘Cog is ingedeeld voor executie.’
Hoofdstuk 13
Jacy’s woorden sneden door mijn hart, hakten het in belachelijke kleine stukjes. Ik snapte wel dat hij erdoor overvallen was. Zelf had ik de wetenschap dat Cog zou worden gerecycled door de Opper Cops ergens diep vanbinnen weggestopt en verder genegeerd. Ik was van plan geweest daar later over na te denken, had zelfs gehoopt dat de hele kwestie op magische wijze zou verdwijnen.
‘Wanneer?’ vroeg ik.
‘Uur negenennegentig. Ze willen hem naar de Hakmolen brengen en hem daar doden met de zapper.’ Woede kleurde Jacy’s stem. ‘Dat vinden ze makkelijker dan zijn lijk helemaal naar beneden zeulen, snap je? Ze hebben het zo getimed dat hoofdcommandant Karla zijn executie kan gebruiken om ons een preek te geven tijdens de bijeenkomst van het honderdste uur, over wat er gebeurt als je de Opper Cops niet gehoorzaamt.’
Ik rekende het uit. Nog vijfentachtig uur.
‘Als je Cog kunt helpen met waar je mee bezig bent, moet je dus snel zijn,’ zei Jacy.
‘Met een gebroken arm kan ik helemaal niets meer doen.’
Hij knikte, en de grote man liet mijn elleboog los. Ik wreef over het gewricht en draaide me om om te gaan.
‘Trella,’ riep Jacy.
‘Wat?’ Ik gromde het bijna.
‘Laat het me weten als je iets nodig hebt. Maakt niet uit wat.’
Het was een ruimhartig aanbod, zeker uit de mond van iemand die me de vorige keer dat ik hem had gesproken ‘waardeloos’ had genoemd. ‘Oké.’
Terwijl allerlei emoties door me heen raasden, haastte ik me naar Logan. Daarbij liep ik zo voorbij de afslag die ik moest hebben, en ik hield geschrokken mijn pas in. Als ik me liet afleiden, zou dat gevaarlijk zijn. Al onze inspanningen zouden voor niets zijn als we werden gepakt voordat we toegang hadden gehad tot de computer. Ik propte al mijn angst en zorgen in een metalen kistje en deed er ook maar meteen de restanten van mijn gebroken hart bij. Ik sloot het kistje af met een idioot groot slot en stopte het in een verre uithoek van mijn gedachten.
Geconcentreerd, bijna als een robot, marcheerde ik naar gang A2-5, waar Logan zenuwachtig door de ruimte ijsbeerde. Hij probeerde nonchalant over te komen, maar dat was een totale mislukking. Gelukkig was hij niet ook nog aan het nagelbijten.
Ik leidde hem naar de deur van de onderhoudsruimte naast de lift van Kwadraat A. Terwijl hij de gang in de gaten hield, opende ik het slot. Ik dreigde overspoeld te worden door herinneringen aan Cog, hoe we in deze ruimte Gebroken Man hadden verborgen in een wascontainer. Snel verdreef ik die gedachten. Emoties verboden. We glipten naar binnen en deden de deur weer op slot.
Ik duwde het rooster voor de ventilatieschacht open en haalde er een bundel uit. ‘Hier, trek aan.’ Het was de overall die Riley me had gegeven. Terwijl Logan zich verkleedde, trok ik het leerlingenuniform aan. Het zwarte pak met zilveren biezen langs de mouwen en pijpen hing te laag bij mijn middel, maar ik snoerde het in met mijn riem.
Toen Logan klaar was, klom ik de schacht in en hielp ik hem naar binnen.
‘Deze is groter dan de verwarmingsbuis,’ zei hij.
‘Maar het geluid draagt nog steeds ver, en ik ga je zo een plek laten zien waar alleen ik vanaf weet. Je mag het aan niemand vertellen. Zelfs niet aan Anne-Jade. Beloof je dat?’