Ze vinkte mijn naam af op haar lijst en liep weg om de volgende sloof te zoeken. Ik wachtte tot mijn hartslag weer wat gekalmeerd was voordat ik de verwarmingsbuis in kroop en op weg ging naar Domotors vertrek. Voorlopig was het niet veilig om me via de ventilatieschachten te verplaatsen. Ik hoopte maar dat de RATT’s de voorraad eten boven Domotors vertrek niet hadden ontdekt.
Ik ging zijn kamer binnen via het rooster. Domotor lag voorovergebogen over zijn toetsenbord te slapen. Zo snel mogelijk haalde ik het voedsel uit de schacht en stopte het in de ijskast en de vriezer.
Toen ik klaar was, werd Domotor net wakker. Hij ging wat meer rechtop zitten, maar hij liet wel zijn voorhoofd in zijn handen rusten. Zijn haar verhulde zijn gezichtsuitdrukking.
Ik kon me niet meer inhouden en vroeg: ‘Lukt het al?’
Zijn antwoord was onverstaanbaar, dus liep ik naar hem toe en raakte zijn schouder aan. Hij liet zijn arm vallen en keek me aan, met een lege blik in zijn ogen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik.
‘Het is voorbij.’
Hoofdstuk 11
Ik zag de verslagen blik in zijn ogen, maar ik begreep het niet.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik.
‘Het lukt niet. De beveiliging is verbeterd, en ik kom er niet doorheen.’
Ik negeerde het verstikte gevoel in mijn keel. ‘Is er geen andere manier?’ piepte ik.
‘Nee.’
‘Dat moet gewoon.’ Een zacht gefluister, meer kon ik niet opbrengen. Mijn lichaam voelde alsof het gevangenzat in een metaalwals.
‘Niet, dus.’ Hij wreef met zijn hand over zijn wang en staarde voor zich uit. Allerlei emoties vlogen over zijn gezicht, zo snel dat ik ze niet kon thuisbrengen. ‘Tenzij… Tenzij ik Cogs voorbeeld volg en mijn aanwezigheid kenbaar maak aan de Trava’s. Dan weten ze dat ik mijn bitje heb en waar ik ben, maar dan zou ik de informatie die we nodig hebben, snel kunnen opzoeken voor ze me komen halen.’
Aandachtig keek ik hem aan. Dus hij was bereid zichzelf op te offeren. Goed om te weten. ‘Je zei dat je de informatie zou kunnen opzoeken. Betekent dat dat die informatie daar te vinden is of dat je denkt dat hij daar te vinden is?’
‘Die informatie is er, maar ik kan niet garanderen dat ik erbij kan komen voordat de Controllers mijn verbinding verbreken.’
Dat was een te groot risico. Ik dacht na over het probleem. Hoewel ik niets wist van computers en hun beveiliging, herinnerde ik me een opmerking van Logan over het computersysteem van de oppers.
‘Wacht tot ik terugkom voordat je probeert die informatie op te halen. Ik moet een paar dingen checken en me melden voor de bijeenkomst van het honderdste uur.’
Hij beloofde dat hij zou wachten, en ik vertrok haastig. Ik had een hoop te doen in de uren voor de bijeenkomst.
‘Natuurlijk kan ik dat,’ zei Logan. Een gelukzalige glimlach verscheen op zijn gezicht.
‘Nee,’ zei Anne-Jade bijna tegelijkertijd.
Ik had de vormeloze overall van de recyclingsloven weer aangetrokken en me bij de TechNo’s gevoegd om een berg kleding te sorteren. We verwijderden knopen en ritsen van de kapotte kleren voor we ze voerden aan de Versnipperaar. De machine, die de weefsels recyclede, had eigenlijk een technische naam, maar de sloven hadden overal een bijnaam voor.
‘Bedoel je dat hij het niet kan?’ vroeg ik Anne-Jade.
‘Ik bedoel dat ik het niet toelaat. Het is te gevaarlijk. Hij wordt zeker gepakt.’
‘We zijn toch wel de sigaar. Dan kunnen we het maar beter in stijl doen,’ zei Logan.
Anne-Jade keek hem boos aan, en hij trok een pruillip, maar aan haar onverzettelijke schouders zag ik dat ze niet van gedachten zou veranderen. Een Opper Cop slenterde voorbij, en we concentreerden ons weer op ons werk.
Haar reactie was niet logisch. Ze hadden Cog gedekt en mij over Zippy verteld. Wat was hier zo anders aan? Ik liet een rafelig shirt door mijn vingers glijden. Mijn gedachten volgden het ritme van het regelmatige geplonk van knopen die in een emmer vielen.
Het antwoord bevond zich voor mijn neus, in de bewegingen van hun handen. Ze werkten als een eenheid en gingen door de berg kleren heen zonder enig zichtbaar teken van communicatie. Anne-Jade was niet bang dat hij gerecycled zou worden, maar dat hij zonder haar gerecycled zou worden. Ze waren een set, onafscheidelijk.
Ik gebruikte logica. ‘Als hij niet helpt, gaat Gebroken Man hoe dan ook achter die informatie aan. Dan wordt hij gearresteerd en verhoord. Dat leidt de Opper Cops naar mij, en ik leid ze dan weer naar jullie.’ Ik onderdrukte een huivering. De pijn zou ondraaglijk moeten zijn voordat ik die twee zou verraden.
‘Is dit een dreigement?’ Anne-Jade stak haar schaar mijn kant op.
‘Nee. Dat zijn gewoon de feiten. We kunnen nu niet meer terug. Als Gebroken Man faalt, worden jij en Logan gerecycled zonder dat jullie enige schade hebben kunnen aanrichten.’