‘Dat zou je toch zelf moeten weten. Moet ik het echt voor je uitspellen?’
Ik knikte.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat kost je nog twee microfoons.’
Tuurlijk. ‘Alleen als je me geen onzin vertelt.’
‘Nee. Dit is serieus.’ Hij deed een stap naar me toe en dempte zijn stem. ‘Hoewel jij er anders over denkt, zijn sloven niet achterlijk. We hebben het uitgedokterd. Een vermiste profeet, Cogon die is gearresteerd omdat hij hem heeft verborgen en hoofdcommandant Karla die naar jou vraagt.’ Hij stak drie vingers op. ‘Als we jou verlinken bij de Opper Cops, vinden ze de profeet en worden jij en Cog gerecycled.’ Zijn vingers krulden naar binnen en vormen nu een nul met zijn duim. ‘Dan hebben we niets meer. En geen hoop hebben, Trella, is erger dan bang zijn. We hopen dat jij met iets bezig bent waar we allemaal iets aan zullen hebben.’
Alle gevoel stroomde weg uit mijn lichaam. De logica vloeide uit mijn hersens, en paniek vulde de lege ruimte. ‘En als dat niet zo is?’
‘Dat zal niemand geloven. Want we weten dat er iets belangrijks gaande is. Zo belangrijk dat de Koningin van de Buizen is neergedaald en zich onder haar medesloven begeeft.’
‘Maar… Maar…’ Mijn blik werd wazig. Ik haalde een paar keer adem. De vochtige lucht rook naar schimmel en zweet. ‘Maar wat als het me niet lukt?’
‘Dat maakt niet uit.’
‘Wat?’
Hij lachte droevig naar me. ‘Het gaat om de inspanning, niet om het resultaat.’
Uit de mond van de man die altijd iets terug wilde hebben voor zijn informatie klonk dat behoorlijk ongeloofwaardig. De sloven wachtten vast af tot ze een beter aanbod van de Opper Cops kregen. Of ze verwachtten dat ik een wonder voor hen ging verrichten. Schapen staken hun nek niet uit voor andere schapen.
Mijn overtuiging wankelde echter toen ik ontdekte wat de ventilatieschacht boven de keuken blokkeerde, een paar minuten na uur tachtig. De buis stond vol bakjes met eten. Genoeg eten om mij en Domotor wekenlang te voeden.
Ik tuurde door het rooster naar de bedrijvigheid van de keukensloven. De Opper Cops hielden hen ook in de gaten, maar toch waren ze erin geslaagd het voedsel daar te verstoppen. Ondanks het gevaar.
Ze rekenden op me. Weer dreigde de paniek de overhand te krijgen. Als er niets veranderde op de onderste niveaus, zouden de sloven teleurgesteld zijn, en kwaad dat ze de weinige gemakken die ze hadden op het spel hadden gezet.
Ik verdreef die verwarrende angst naar een uithoek van mijn geest en concentreerde me op wat ik nu moest doen – het voedsel naar Domotors schuilplaats brengen. Met mijn geïmproviseerde glijplank en met hulp van de trol vervoerde ik alle bakken met voedsel naar de ventilatieschacht boven Domotors kamers en ging daarna door met mijn schoonmaakwerk.
De uren kropen voorbij. Elke keer als ik van de ene naar de andere schacht ging, verwachtte ik dat ik gearresteerd zou worden. Toen ik de eerste RATT tegenkwam, gilde ik het bijna uit. Het ding richtte zijn antenne op me.
‘Naam en geboorteweek,’ beval een mechanische stem.
Ik gaf antwoord.
‘Genoteerd. Ga door met werken,’ zei het apparaat.
De RATT rolde weg, en mijn hart begon weer te kloppen. Ik werd door nog twee RATT’s ondervraagd in nog twee andere schachten.
Tegen de tijd dat uur negentig aanbrak, waren mijn spieren zo gespannen dat ik in een verticale buis omhoog had kunnen klimmen zonder te zweten. Dankbaar dat ik klaar was, bracht ik de schoonmaaktrol terug naar zijn kast.
‘Daar ben je,’ zei mijn chef. Ze fronste geïrriteerd haar wenkbrauwen, en aan haar vingers bungelde een rode polsband.
Ik slikte mijn sarcastische antwoord in. Niet handig om haar nog kwader te maken.
‘Ik heb op je gewacht aan het einde van je vorige dienst, maar je kwam niet opdagen. Waar was je?’
De gedachten raasden door mijn hoofd. ‘Mijn schoonmaakapparaat ging kapot in de schacht en ik moest het repareren. Daarom was ik een uur later klaar.’ Ik hoopte dat ze niet een uur had staan wachten.
Ze tikte met de rode polsband tegen haar dijbeen. Ik hield mijn gezicht in de plooi.
‘De volgende keer laat je het apparaat gewoon achter en kom je kijken of ik hier sta te wachten. De Opper Cops zitten me op mijn nek. Ze willen weten of er iemand een dienst mist.’
‘Ja, sir.’ Als ik haar zo noemde, werd ze altijd wat milder.
Zoals ik al had verwacht begon ze wat vriendelijker te kijken. ‘Ik wou je nog even laten weten dat er veel RATT’s in de buizen zijn. De Opper Cops denken dat er ergens bewijsstukken liggen verstopt in het buizenstelsel.’ Ze snoof ongelovig. ‘De bedoeling is dat we om ze heen werken. Probeer in elk geval geen RATT kapot te maken tijdens je volgende dienst.’
‘Goed, sir.’