Het lichtschijnsel bleef stabiel. Na een paar minuten verwijderde ik het rooster. Na nog een paar minuten zette ik Zippy aan en duwde hem de kamer in. Toen het alarm niet afging, haastte ik me naar de grijze kast in de hoek. Ik deed de deuren open, haalde Logans apparaatje tevoorschijn, hield het onder het toetsenbord en drukte op de knop.
Het zoemde even, en een serie getallen vulde het schermpje. Snel toetste ik de code in, me schrap zettend voor een alarm, maar de grendel schoof weg. Ik wisselde het namaakbitje om met dat van Gebroken Man, controleerde twee keer het ID-nummer en deed de kast toen weer op slot.
Opeens flitste het normale licht van de kamer een paar keer. Ik greep Zippy en dook de buis in. Achter de deur van het kantoor klonken stemmen. Het rooster bleef klem zitten in de opening, en ik begon er verwoed aan te sjorren, terwijl ik het gepling hoorde van iemand die een code intoetste. Het rooster schoot los. Ik zette het net op zijn plek toen de deur openging.
‘Alarm uit,’ zei hoofdcommandant Karla.
Het felle licht verdreef het blauwe licht, waardoor ik niet meer in het schemerduister weg kon kruipen en een fronsende Karla goed zichtbaar was. Ik had die vrouw nog nooit zien lachen.
‘Ik hoop wel dat dit belangrijk is,’ zei ze tegen de luitenant die haar het kantoor in volgde.
‘Onze gevangene heeft net een hint gegeven over de schuilplaats van Domotor. Ik heb uw toestemming nodig om een zoekteam op pad te sturen,’ zei de luitenant.
‘Heeft hij andere medeplichtigen genoemd?’
‘Nee, sir.’
‘Moeilijk te geloven dat hij een invalide man ergens heeft kunnen verbergen zonder hulp.’ De frustratie was duidelijk hoorbaar in haar stem.
‘Hij is sterk, en hij heeft een erg hoge pijndrempel.’
Mijn hart sloeg over. Er was maar één manier om erachter te komen hoeveel pijn een mens kon verdragen.
Karla gromde. ‘Hij is te groot om in de ventilatieschachten te passen. Er moet gewoon een andere sloof bij betrokken zijn.’
‘Daar is geen bewijs van, sir. Dat zakje in Domotors kamer kan gewoon op de vloer zijn gewaaid. Het was licht genoeg om te worden meegezogen door de luchtstroom.’
‘Nee. Ik weet dat daar een sloof was, en ik zál erachter komen wie er in die schacht zat,’ bezwoer ze. ‘Geen enkele sloof kan aan mij ontsnappen.’
‘En dat zoekteam, sir?’
‘Neem team vier en breng onmiddellijk verslag uit. Begrepen?’
‘Ja, sir.’
Met een boze blik keek Karla de vertrekkende luitenant na. Nog even bleef ze naar de deur staan staren, alsof ze in gedachten verzonken was. Een moment later verliet ze haar kantoor, nadat ze het alarm weer had aangezet.
Ik wachtte een paar minuten om zeker te weten dat ze weg was. De drang om in actie te komen gierde door mijn lichaam. Cogon leed, terwijl ik hier tijd verspilde. In roekeloze vaart ging ik naar Rileys kamer. Hoewel ik wist dat hij er niet zou zijn, voelde ik toch een scherpe steek van teleurstelling toen ik een lege kamer aantrof. Ik verstopte Zippy onder de bank en haastte me naar Domotors schuilplaats. Jammer dan van mijn dienst. Cogon zou niet tevergeefs lijden.
Hoofdstuk 10
Ik hield Domotors bitje tussen duim en wijsvinger en zwaaide er triomfantelijk mee.
De profeet stak zijn vuist in de lucht en grijnsde breed. ‘Goed gedaan!’
‘Hoelang duurt het nu voor je die informatie hebt?’
‘Veertig tot vijftig uur,’ zei Domotor.
Ik kreunde luid.
‘Als ik niet voorzichtig ben, merken ze dat ik in het systeem zit en worden we ontdekt.’ Hij bekeek mijn gezicht aandachtig. ‘Trella, ga even een paar uur slapen. Je ziet er vreselijk uit.’
Ik negeerde zijn opmerking. ‘Ga je me nog vertellen wat je werkelijke doel is?’
Hij schoof wat ongemakkelijk heen en weer in zijn stoel. Zijn opgetogen uitdrukking vervaagde en iets van wantrouwen kwam in zijn ogen. Ik had hem het bitje nog niet gegeven.
‘Ben je echt op zoek naar de locatie van de Poort? Of was dat maar een verhaal, om mij zo ver te krijgen dat ik je disks en je bitje ging halen?’
‘Het ligt gecompliceerd,’ zei hij.
‘Bedoel je dat een domme sloof zoals ik het niet kan begrijpen?’ Mijn hand sloot zich om zijn bitje.
‘Nee.’ Hij streek het haar uit zijn ogen. De lange blonde lokken hingen los. ‘Ik bedoel dat je te weinig weet over de bovenste niveaus om te beseffen dat we de Poort, als we die al vinden, misschien niet kunnen openen zonder een paar cruciale computersystemen over te nemen.’
‘Geloof je eigenlijk dat de Poort bestaat?’
‘Ja, dat geloof ik.’ Domotor bleef me kalm aankijken.
Verdomme. Of hij kon geweldig liegen, óf hij vertelde de waarheid. ‘Hoe neem je die systemen dan over?’