‘Garrard?’
‘De Garrards zijn niet gelukkig met de huidige situatie. Alle belangrijke families waren ontstemd toen de Trava’s het overnamen, maar na verloop van tijd legden ze zich erbij neer omdat ze dachten dat ze toch niets konden doen om het oorspronkelijke machtsevenwicht te herstellen.’
‘Wacht even. Toen de Trava’s het overnamen?’ vroeg ik. ‘De Trava’s zijn toch altijd de baas geweest?’
‘Nee, dat is niet zo. Dat willen de Trava’s de sloven laten geloven. En ze hopen dat de andere oppers uiteindelijk vergeten dat ze ooit iets in te brengen hadden in Binnen, als er maar genoeg generaties overheen gaan. Maar ik heb de waarheid ontdekt. Ooit hadden alle negen families gelijke macht. Elke familie koos een lid uit dat zitting nam in de Commissie. Deze Commissie nam beslissingen en hield toezicht op de verschillende mechanische systemen in Binnen.’ Gebroken Man fronste zijn wenkbrauwen. ‘Elke familie had een specialisme – luchtsystemen, afvalwater, elektriciteit – en dat bleek uiteindelijk een enorm nadeel te zijn.’
‘Waarom?’
‘Het specialisme van de Trava’s was beveiliging, en alleen zij hadden toegang tot de stunguns en andere wapens.’
‘O.’
Gebroken Man keek me recht aan. De rimpels op zijn gezicht werden dieper, alsof het zijn schuld was dat de Trava’s nu aan de macht waren. Ik schatte zijn leeftijd op zo’n vijfenveertig centiweken.
‘Een groep oppers heeft geprobeerd het toezicht op een paar systemen terug te krijgen, maar daarin zijn ze niet geslaagd,’ vervolgde hij.
‘Zou die groep ons willen helpen als je de Poort daadwerkelijk vindt?’
‘Nee.’ Gebroken Man rommelde wat met de computer. ‘De consequenties als je gepakt wordt, zijn te groot voor de oppers.’
Het was een hypothetische vraag geweest. Ik was van plan te bewijzen dat de Poort niet bestond. Om Cog te laten inzien dat de mensen in Binnen waren afgesloten van Buiten.
De Opper Cops hielden vol dat Buiten een puur spirituele laatste rustplaats was voor de brave burgers. Daarnaast deden allerlei geruchten de ronde, van wilde verhalen tot pure horrorstory’s. Ik wist dat er íéts moest zijn buiten die muren. En over de vraag of dat dan Buiten was of iets anders, werd eindeloos gespeculeerd.
Sommige sloven beweerden dat het een grote woestenij was, andere dat het een magisch koninkrijk was waar feeën door de lucht vlogen. Een aantal van ons geloofde dat we werden omringd door water, en een enkeling hield vol dat ons eigen afval om ons heen was opgestapeld. Alles werd gerecycled en hergebruikt, maar een klein beetje puur afval verdween door een afvoersysteem dat de Controllers beheersten. Dat feit had Cog altijd gebruikt in onze discussies over de Poort.
Al die geruchten konden me niet overtuigen. En het kon me ook niet schelen. Waarom zou ik me druk maken om een onbereikbare plek? We zaten gevangen in Binnen tot we ophielden te bestaan en de Hakmolen onze lichamen tot kunstmest vermaalde. En dat was dan dat.
Ik concentreerde me nu op wat Gebroken Man had gezegd, dat we geen hulp zouden krijgen van de opperfamilies. Dat klopte wel – oppers zouden zichzelf en hun comfortabele leventjes niet riskeren voor een zootje sloven. Hoewel ik toch ook even moest denken aan Riley, met zijn schuilplaats op het vierde niveau.
Zijn familienamen leken belangrijk voor hem – iets om trots op te zijn. Hoe zou hij het vinden dat de Trava’s heersten over onze wereld? Zouden Riley en nog wat andere oppers misschien liever zien dat er dingen veranderden? Ik trok een grimas. Belachelijke onzin. Was ik nu al zo week geworden dat ik die hoop ook maar een beetje de kop liet opsteken? Knip. Knip. In mijn hoofd snoeide ik dat kleine sprietje hoop meteen weer terug.
‘Als de computer werkt, hoef ik alleen maar jouw disks op te halen en dan kun je ze bekijken. Toch?’ vroeg ik.
Gebroken Man beet op zijn onderlip en zweeg.
‘Wat is er? Ik dacht dat je een gat in je mond had, voor je bitje.’
‘Dat heb ik ook.’ Hij zweeg even. ‘Het probleem is alleen… dat ik mijn bitje niet meer heb.’
‘Wat?’
‘Je hebt zo’n bitje nodig om toegang te krijgen tot het interne computersysteem. Die bitjes zijn zo ontworpen dat de Opper Cops in de gaten kunnen houden wie op het netwerk zit. En ze kunnen een opper de toegang ontzeggen door het bitje te verwijderen.’
Ik liet me op de grond zakken. Vermoeid wreef ik met mijn handen over mijn gezicht en zei: ‘En dat vertel je me nu.’
Hoofdstuk 7
Ik kon niets meer doen. Dit was het dan. De Opper Cops hadden het bitje van Gebroken Man. Zonder dat ding kon hij de disks niet bekijken en had hij geen toegang tot de informatie. Geen informatie betekende geen mogelijkheid om te bewijzen dat de Poort niet bestond.