‘Pak een stoel uit de keuken en zet die in de douche,’ zei hij. Hij nam een zakelijke toon aan om me zijn instructies te geven.
Terwijl ik de stoel onder de douchekop zette, sleepte hij zichzelf de badkamer in en begon zich uit te kleden. Zijn korte commando’s stokten alleen even toen ik zijn broek en ondergoed uittrok en hem op de stoel hees. Ik draaide de kraan open, gaf hem zeep en een washandje en ging de badkamer uit, zodat hij wat privacy had om zich te wassen.
Terwijl ik het stof wegpoetste, vroeg ik me af hoe hij aan dat lange, rafelige litteken was gekomen dat zich uitstrekte over zijn onderrug. Op zijn armen en bovenlichaam zaten kleinere littekens. Zijn verschrompelde benen hadden hulpeloos achter hem aan gesleept toen ik hem verplaatste. Terwijl ik heel even stopte met schoonmaken, probeerde ik me voor te stellen hoe zijn leven was geweest vóór het ongeluk. Eén ding was in elk geval tot me doorgedrongen toen ik hem onder de douche hielp. Hij was echt blond, en misschien moest ik mijn excuses aanbieden voor mijn scherpe commentaar toen ik hem net had leren kennen, dat hij maar terug moest gaan naar de bovenste niveaus om zijn haar te laten verven.
Toen ik weer bij hem ging kijken, had hij de kraan dichtgedraaid en zat hij uit te druipen op de stoel. Ik gaf hem een handdoek en hielp hem bij het afdrogen en aankleden. Ondertussen bedacht ik hoe ik hem kon verplaatsen. Ik was dan wel klein, maar door al mijn geklauter in de schachten en buizen waren mijn spieren flink ontwikkeld. Omdat ik niet wilde dat hij zijn schone kleren over de grond sleepte, sloeg ik zijn armen om mijn nek en trok zijn gewicht op mijn rug. Voorovergebogen schuifelend slaagde ik erin hem naar de stoel in de woonkamer te krijgen.
‘Dank je,’ zei hij, terwijl hij zijn vingers door zijn natte haren haalde.
‘Eten?’ vroeg ik.
Hij knikte. Ik bracht hem een kom met eten.
Onder het eten wees hij naar een van de wanden die slechts gesierd werd door een regelmatig patroon in het metaal.
‘Zie je dat? Daar zit vast een computerterminal. Ik kon er niet bij vanaf de vloer. Kun jij even kijken?’
Ik bekeek het patroon. Het bestond uit horizontale metalen strips van twee centimeter breed die met elkaar waren verbonden, als een gordijn. Dankzij een kleine uitsparing aan de onderkant kon ik mijn vinger eronder schuiven.
‘Ja, zo,’ zei hij.
Ik duwde het metalen gordijn omhoog en deinsde achteruit toen het met een ratelend geluid in de wand schoof. Erachter bleken zich een plat computerscherm te bevinden en een bedieningspaneel met knoppen en stekkers.
‘Ja!’ zei Gebroken Man. Voor het eerst sinds we hem hadden gered, gloeide zijn gezicht van opwinding. ‘Help me wat dichterbij te komen.’
Ik duwde zijn stoel naar de muur. Hij strekte zijn hand uit om een knop in te drukken.
‘Wacht,’ zei ik geschrokken. ‘Als je hem aanzet, zien de Controllers dat dan niet?’
‘Nee. Ze zien het alleen als je inlogt op het interne systeem. Voor het openbare systeem van de sloven heb je geen bitje nodig. En trouwens, ik wil alleen maar kijken of hij het doet.’
Hij haalde een aantal schakelaars over. Zijn handen bewogen met geoefende elegantie. Het computerscherm lichtte op, en het symbool van Binnen verscheen. Dat was uiteraard totaal fantasieloos, een grote kubus met een hoofdletter B erop. Zoals de kinderen in de zorgeenheid zouden zeggen: ‘Saai.’ Ze beseften natuurlijk nog niet dat de activiteiten en het onderwijs in de zorgeenheid het interessantste onderdeel van hun leven zouden vormen. Ik verdreef die sombere gedachten uit mijn hoofd, terwijl Gebroken Man een ander beeld opriep op het scherm.
Na een tijdje zei hij: ‘Hij is nog verbonden met het hoofdsysteem. Dus we kunnen hier mijn disks bekijken.’
‘Waardoor de Controllers meteen weten waar we zitten?’ vroeg ik, bang dat het allemaal te makkelijk ging. Te probleemloos. Het was logisch dat de opper die hier had gewoond een computerverbinding had gehad, maar dat die het nog steeds deed was verdacht.
‘Inderdaad. Gelukkig heb ik een programma waarmee ik de controlesoftware kan omleiden, zodat de Controllers naar een andere terminal worden gedirigeerd, op het vierde niveau.’
‘En je weet zeker dat dat werkt?’
‘Nou…’ Gebroken Man wreef over zijn rug en dacht na. ‘Het is duidelijk dat mijn originele programma niet perfect was. Maar ik heb een ander, effectiever programma ontdekt dat verborgen zat in het systeem. Dat heb ik op mijn disks gekopieerd. Helaas werd ik betrapt voor ik het kon gebruiken.’ Zijn gezicht vertrok bij de herinnering aan de pijn. Zijn toegeknepen blauwe ogen tuurden in het verleden.
‘Wie had dat andere programma gemaakt?’ vroeg ik.
‘De beveiliging was te goed om te kraken. Maar ik denk dat het een lid was van de familie Garrard.’