Ik was blij hem te zien, en raakte even zijn arm aan. Zijn honingbruine ogen richtten zich op mij. Kleine zorgrimpeltjes verschenen op zijn bezwete gezicht. Hij haalde de krabber van de wand.
‘Hoe is het?’ fluisterde hij. ‘Is alles in orde met – je weet wel?’
Ik knikte. ‘Alles goed.’
Met zijn neus wees Cog naar de twee Opper Cops die rondhingen aan het einde van de gang. ‘Ze houden me in de gaten.’
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik.
Cogon kromp even ineen. ‘De Opper Cops namen me mee naar hun kantoor om me te ondervragen over mijn schermutseling bij de arrestatie van Gebroken Man.’
Bezorgd speurde ik zijn gezicht af, maar ik zag geen blauwe plekken. Cog begreep mijn blik, raakte zijn ribben aan en kromp weer even ineen. Deze keer van de pijn.
‘Ze zeiden dat ik hun hoofdverdachte ben. Ze dreigden me te recyclen, alleen maar omdat ik mijn profeet had verdedigd. Ze zeiden dat ik net zo goed meteen de moord op hun collega kon bekennen en vertellen waar Gebroken Man zich schuilhoudt.’ Cog klemde zijn kaken op elkaar, en verontwaardiging vlamde op in mijn ogen. ‘Die moord wil ik wel bekennen, maar ik verraad hem niet.’
‘Waarom niet? Je kunt onderhandelen en ze vertellen waar hij is, als jij dan niet de Hakmolen in hoeft.’
Hij staarde me aan alsof ik wartaal had gesproken. ‘Hij is belangrijk, Trell. Hij kan de Poort vinden.’
‘Hij heeft misschíén een locatie. Dat is heel wat anders. Niet de moeite waard om je voor te laten recyclen.’
‘Hij weet echt waar de Poort is. Dat voel ik.’
Ik snoof geïrriteerd. ‘Hou nou toch op, Cog. Je bent een intelligente man. Hoe kun je nou in de Poort geloven zonder bewijs?’
‘De disks –’
‘Zijn misschien een onderdeel van zijn bedrog.’
Hij glimlachte. ‘Waarom heb je dan straf geriskeerd om ze te halen?’
‘Om te bewijzen dat Gebroken Man maar wat zei.’
‘Doe dat dan, bewijs maar dat we ernaast zitten.’ Zelfingenomen keek hij me aan, met een arrogante grijns op zijn gezicht. ‘Jij kunt zo’n uitdaging niet weerstaan. Daardoor kwam je ook altijd in de problemen toen we nog in de zorgeenheid zaten.’
‘Maar daar zitten we nu niet meer.’ Ik tikte tegen zijn gekneusde ribben om mijn woorden te benadrukken. ‘Er staat nu veel meer op het spel.’
‘De beloning is ook veel groter.’
Ik schudde mijn hoofd. We waren weer verzand in onze eindeloze discussie, en we hadden al te lang staan praten. De Opper Cops kwamen onze kant uit. Dat ze Cog in de gaten bleven houden gaf aan dat hij inderdaad nog steeds hun hoofdverdachte was.
‘Waarom hebben ze je laten gaan?’ vroeg ik nog snel.
‘Twee sloven kwamen zich melden toen ik verhoord werd. Ze beweerden dat ze Gebroken Man met de Opper Cop hadden zien worstelen om zijn wapen, vlak voor de liftdeuren sloten.’
Mijn adem stokte van verbazing. Toen vroeg ik: ‘Weet je wie het waren?’
‘Nog niet. Maar daar kom ik nog wel achter.’
‘Blijf doen alsof je onschuldig bent,’ fluisterde ik in zijn oor, toen de Opper Cops binnen gehoorsafstand kwamen. Toen zei ik op luidere toon: ‘En mijn schoonmaakapparaat maakt ook gekke geluiden.’
‘Ik zal het doorgeven aan Onderhoud,’ antwoordde Cog.
‘Dank je.’ Ik liep weg.
Weer een nieuwe ontwikkeling. Ik zuchtte. Waarom zouden die twee mensen liegen? Vooral als het geven van de juiste informatie hun levens zoveel makkelijker zou maken.
Die vragen moesten wachten tot ik de confrontatie met mijn chef achter de rug had. Voor de bergkast waarin mijn schoonmaaktrol stond, liep ze te ijsberen op de gang. Met haar lange vingers omklemde ze een rode polsband. Ze keek er even naar, met een frons op haar voorhoofd.
‘Zo,’ snauwde ze. ‘Dus je komt toch nog maar even werken?’
Ik zette me schrap. Wat een verdomde pech. Ongeveer één keer per week controleerden de chefs of hun sloven op de juiste plek aan het werk waren. Had ik weer de pech dat ze me uitgerekend nu kwam zoeken. Tenminste, ik hoopte maar dat het pech was en niet de opdracht van een zekere hoofdcommandant.
‘Waar was je?’ vroeg ze.
‘Een speciale bijeenkomst.’ Ik keek even naar de polsband. Als ze die om mijn pols klikte, moest ik me melden bij de Opper Cops, die me zouden straffen. Waarschijnlijk zouden ze me bij de afvalverwerking laten zwoegen in mijn vrije uren. Als mijn straf erop zat, zou de polsband weer verwijderd worden. Tot die tijd zou iedereen weten dat ik in de nesten zat.
Ze siste verontwaardigd. ‘Die bijeenkomst heeft twee uur geduurd. Je was acht uur lang verdwenen.’ Ze klapte de polsband open.
‘Het duurde bijna twee uur voor ik de eetzaal weer uit was, en toen moest ik nog praten met hoofdcommandant Karla.’