Ik had gehoopt die hele politieke strijd te kunnen ontlopen, maar aangezien ik beide partijen begreep, was ik bij de vergaderingen aanwezig om de boel te sussen.
Ja, we hadden een lange weg te gaan. De overbevolking bleef een probleem, en enkele mensen verzetten zich tegen de veranderingen in hun levensstijl. Af en toe brak er geweld uit, en Anne-Jade organiseerde een bewakingseenheid met leden van alle families om de vrede te bewaren.
Het was wel bevrijdend om zonder angst door de gangen van de bovenste niveaus te lopen. Ook Domotor was dolblij dat hij niet meer vastzat in zijn schuilplaats. Hij was voortdurend aan het preken dat iedereen geduldig en begripvol moest zijn. Voorlopig waren alle Trava’s opgesloten. De Commissie zou hun uiteindelijke lot bepalen. Ook dokter Lamont was vastgezet.
Het was week 147.007, en ik had een boodschap van Logan gekregen, of ik op het tiende uur naar de Controlekamer kon komen. Al sinds de machtsovername woonde hij daar zo’n beetje om het computersysteem af te speuren naar verloren informatie.
Toen ik binnenkwam, zat hij over een toetsenbord gebogen in zichzelf te mompelen. Ik raakte zijn arm aan, en hij sprong zowat uit zijn vel van schrik.
‘Sorry. Had ik eerst moeten buigen en mijn aanwezigheid moeten aankondigen? Ben je al gekroond tot admiraal?’
‘Ja, doe maar sarcastisch.’ Hij draaide zich weer om naar het scherm. ‘Dan ga ik je ook niet vertellen – au! Laat mijn oor los, ik vertel het al.’
Ik liet zijn oor los, en hij wreef er even over.
‘Logan?’
‘Goed dan. Ik heb de antwoorden gevonden op de wachtwoordvragen van die laatste drie bestanden en de informatie bestudeerd. Buiten is iets wat ze de Ruimte noemen. Het is een ruimte zonder lucht en zonder druk, waarin leven niet mogelijk is.’
Verdriet en schuldgevoel welden op. Als ik had gewacht, zou Cog daar nu niet ergens rondzweven. ‘Fijn dat je me dat nog even inwrijft.’
‘Sorry. Nou goed, het is dus zo dat we er doorhéén reizen. De Ruimte is blijkbaar zo enorm groot dat het eindeloos duurt om van de ene planeet naar de andere te komen.’
‘Planeet?’
‘Voor zover ik kan nagaan is een planeet het échte Buiten.’ Hij toetste iets in. De afbeelding van het blauwe plafond en al dat groen vulde het computerscherm. ‘Dit is onze bestemming. We zijn er al 147.000 weken naar onderweg.’
‘En wanneer zouden we moeten arriveren?’ Het antwoord diende zich al aan. Het is het einde en het begin. Wat is het? Ik keek naar Logan.
‘Week één miljoen,’ zeiden we tegelijk.
Ik moest even gaan zitten. Nog 853.000 weken te gaan! Mijn hoofd tolde. Er zouden nog achtduizend generaties mensen worden geboren en weer sterven in deze metalen kubus voor we het echte Buiten bereikten.
‘Er is zoveel te ontdekken over ons verleden, over waarom we hier zijn,’ zei Logan. ‘Dit is nog maar het begin. De Trava’s hebben geprobeerd alle bestanden te wissen, maar ze zijn beschermd door de toenmalige beveiligers van het systeem en goed verstopt.’
‘En hoe zit het met de Controllers? Bestaan die of niet?’
‘Daar is geen enkel bewijs van,’ zei Logan. ‘Er is althans geen aanwijzing dat de Controllers daadwerkelijk mensen zijn. Ze vormen de operationele parameters van het systeem. En er zijn bepaalde richtlijnen in het systeem geprogrammeerd, door de originele ontwerpers.’
‘Wat voor richtlijnen?’
‘Bijvoorbeeld een richtlijn voor onze bevolking. De ontwerpers wilden ervoor zorgen dat we met genoeg mensen zouden zijn als we Buiten eenmaal bereikten. Die richtlijnen konden niet worden veranderd of aangepast, dus de Trava’s moeten hebben gedacht dat ze een goddelijke boodschap vormden.’ Hij grinnikte. ‘Hoe dan ook, het is verbijsterend dat Domotor die verborgen bestanden heeft ontdekt en in staat was om delen ervan te kopiëren.’
‘Het was Domotor niet. Hij was wel de leider van de groep, maar Nolan Garrard was degene die de bestanden vond.’
‘Dan was Garrard een genie.’ Logan tikte met zijn vinger tegen zijn armleuning. ‘Over Garrard gesproken, wil je jouw bestand nog lezen?’
Mijn bestand? Het duurde even voor ik me het bestand met mijn geboorteweek en uur herinnerde. ‘Nee.’
‘Maar het is belangrijk. Daarin legt je moeder uit waarom ze heeft gedaan wat ze heeft gedaan. Je móét haar vergeven.’
Ik keek hem kwaad aan. ‘Ze heeft jullie ook verraden. Het was bijna mislukt.’
‘Bijna. Ze heeft hun niet álles verteld over onze plannen. Waarom denk je dat we toch nog konden winnen?’
‘Dat kan me niet schelen. Ze heeft hun genoeg verteld. En trouwens, misschien heeft Karla die informatie over mijn biologische ouders in de computer gestopt. Misschien is het één grote oplichterij en ben ik helemaal geen familie van haar.’