'Dank u, meneer.' Het wijf draaide zich om en beende weg, gevolgd door de anderen.
Toen ze uit het zicht waren leek Benito in elkaar te zakken als een taart die te vroeg uit de oven wordt gehaald. Zijn kaarsrechte houding en hooghartig opgeheven kin waren als bij toverslag verdwenen. Hij begon te lachen. 'Er is in al die tijd dus niets veranderd. Nu moeten we hier zien weg te komen voor iemand dit verhaal aan een agent van de interne veiligheidsdienst vertelt.'
'Ze denken natuurlijk - ja, wat denken ze eigenlijk? Dat we hoge omes zijn?'
'Nee, natuurlijk niet. Ze weten dat we alleen maar doen alsof.'
'Maar dan -'
'Ze weten het echter niet zeker. Er is een kans dat we zijn wie we voorwenden te zijn. Maar de meesten denken dat we leden van de geheime politie zijn.'
'Maar hoe weetje dat er een geheime politie is?'
Benito keek heel bedroefd. 'Allen, die moet er zijn. Je kunt geen bureaucratie besturen zonder een geheime politie.
Kom.'
We vonden een deur die naar buiten leidde, en Benito overhandigde de wachter een van de duur uitziende dokumenten die we verzameld hadden. De wachter liet ons door, en daar stonden we weer op de stinkende moddervlakte. Een briesje streelde mijn huid, verrukkelijk koel, en ik zei: 'Ahh
In de verte, rechts van ons, zag ik Himuralibima, die net zijn doos met modder had gevuld. Hij rende naar de deur, als een bezetene met zijn stokje in de klei griffend.
11
Ik draaide me glimlachend om naar Benito. De zware stapel gewaden op mijn hoofd wiebelde. 'Wat nu?' Benito staarde uit over het moeras. 'Ik weet het niet.' 'Oh?'
'We zullen Phlegyas er nooit toe kunnen brengen ons weer over te zetten. Ik vrees dat we moeten zwemmen.' Hij zette zijn eigen stapel gewaden neer, ontvouwde het bovenste gewaad en gebruikte het om er de rest mee bijeen te binden. Zwemmen? Door dat? Het vuil en het afval vond ik niet zo erg, maar ik huiverde bij de gedachte aan al die woedende mensen, half of helemaal verborgen onder de waterspiegel. Stel dat we zo'n kerel tegenkwamen als die welke door Benito het moeras in geslingerd was ... of een half dozijn van die lui, terwijl we onze armen vol hadden met stapels doorweekte beddelakens! 'Een momentje, Benito. Laten we eerst iets anders proberen.' 'Ga ons voor, Allen. Ik volg je.'
Ik bond mijn stapel bijeen zoals Benito het had gedaan. Toen gingen we op weg. Ik volgde een tijdje de oever van Himuralibima's Baai en waadde toen het water in. Leuk vond ik het niet, maar het was de enige manier om erachter te komen wat ik wilde weten. In het ergste geval stelde ik onze zwempartij maar een poosje uit. Maar als het een beetje meezat... 'We hebben tijd genoeg, Benito. Dat heb ik je tot vervelens toe horen zeggen.'
'Het is ook zo. Ik vraag me af watje verwacht te vinden.' Mijn voet raakte iets zachts aan.
Ik keek naar beneden. Het water was hier tamelijk helder en ze was duidelijk zichtbaar: een vrouw met lange armen en benen. Zwart haar zweefde als zeewier rond haar ingevallen gezicht. 'Is ze dood?' vroeg ik. Stomme vraag natuurlijk. 'Uiteraard,' zei Benito.
Ze was opgerold in een foetushouding, en ze bleef volkomen star toen ik haar omdraaide om haar hoofd boven water te brengen. Er was geen spoor van ontbinding, en geen teken van leven. Ik legde mijn hand op de slagader in haar hals en voelde haar hartslag.
'Catatonisch.' Een golf van woede kwam in me op. 'De zoveelste. Wat smerig om dergelijke mensen zoiets aan te doen. Bij óns worden waanzinnige mensen die een misdaad hebben begaan niet vervolgd. Wie denken de Bouwers eigenlijk dat ze zijn om gekken in de Hel te stoppen?'
'De Bouwers?'
'Laat maar zitten. Ik vind het een smerige manier van doen. Benito, kan je mijn bundel even vasthouden?' Hij zette mijn stapel gewaden op zijn andere schouder en keek toe terwijl ik me bukte om de vrouw in een zittende positie te manoeuvreren.
Catatonie is een heel zeldzame afwijking, maar ze is bijna ongeneeslijk. In bijna iedere inrichting kun je wel een of twee gevallen vinden. Ze vormen altijd het onderwerp van een onuitputtelijke reeks grapjes, die allemaal identiek zijn, want je kunt een catatonisch iemand iedere positie doen laten aannemen die je maar wilt en hij zal dan oneindig lang in die positie blijven volharden.
Iedere nieuwe internist denkt dat hij de eerste is die de komische mogelijkheden hiervan ziet. Hij neemt de lijder aan catatonie mee naar de ingang van de eetzaal, stelt hem net buiten de deur op en laat hem daar achter met een vinger in zijn neus of een hand opgeheven in een obsceen gebaar. Om je dood te lachen!
Maar soms gebeurt er iets waarop hij niet heeft gerekend ... Ik moest op haar knieën gaan staan om haar benen te buigen, maar uiteindelijk waren ze dan toch recht. Ze leunde nog te ver achterover, zodat haar ogen in het oneindige staarden door een centimeter troebel water. Ik bleef op haar knieën staan om kracht te kunnen zetten, stak mijn armen onder water, greep haar schouders beet en trok haar overeind in een zittende houding.