Je zou bijna gedacht hebben dat de werktuigen diamanten waren, zo heftig reageerden de eigenaars. Madame Haviksneus kwam op me af met de bijl, en de constructiewerker met moordlust in zijn ogen. Hij had geen bijl nodig. Hij had me met zijn blote handen in mootjes kunnen hakken. 'Rennen!' schreeuwde ik.
Benito hoorde mijn kreet. We maakten benen en stoven het pad af dat omlaag voerde, de kloof in. Het pad was smal en slingerde, maar het zag er veiliger uit dan wat we achter ons lieten.
Ik had in ieder geval één ding bereikt: voor het eerst sinds Infernoland was opengesteld voor het publiek hadden de twee groepen zich ingezet voor een gezamenlijk doel.
Helaas bestond dat gezamenlijke doel eruit mij in stukken te scheuren. Het pad maakte een bocht en voerde toen steil omlaag langs de rotswand. We volgden het.
8
Enkele meters onder de overhangende rand van de rotswand bevond zich een richel, en we bleven een ogenblik staan om op adem te komen. Ik dacht dat ik de rotswand voelde trillen en ik vroeg Benito wat dat kon beduiden. 'Dit is eigenlijk geen plek om stil te blijven staan,' zei hij op waarschuwende toon. 'Je zult er wel achter komen, Allen, dat er in de Hel nergens een veilige plek is. Waar je je ook bevindt - wel, het zal je niet bevallen.'
'Dat neem ik grif aan.' Ik moest hier uit zien te komen, en hoe meer ik erover nadacht hoe beter het idee van dat zweefvliegtuig me voorkwam. Ik had nu een zaag waarmee ik alle onderdelen, zoals het geraamte, ribben en langsverbanden, kon uitzagen, als ik tenminste iets kon vinden om te verzagen.
Ik vroeg me nog steeds af wat we voor de bekleding moesten gebruiken, maar er zou vast wel ergens een pakhuis zijn waarin de kostuums lagen opgeslagen. De nachtgewaden die Benito en ik droegen zouden prima geschikt zijn. De stof was heel dicht geweven en buitengewoon sterk en het weefsel had het grootste gedeelte van het vuil en de modder afgestoten waar we doorheen gekropen waren. Ik tilde de zoom op en blies op de stof. Er kwam niet veel doorheen. Uitstekend. De richel beefde weer. Ik vroeg me af of dit speciaal voor ons was bedoeld, en lachte toen om mijn eigen gedachte. Aardbevingen op bestelling? De Bouwers waren machtig, maar zo machtig?
We klauterden naar beneden tot een waterval ons de weg versperde. Het water was zwart en smerig en stonk als een riool, maar het had een bedding uitgesleten in de rotswand en in de zijkanten van die bedding waren handgrepen aangebracht.
Hoeveel tijd zou eroverheen gaan voor een stroom zo'n bedding had uitgesleten? Het hing ervan af uit welk materiaal de rots bestond. Natuurlijk zouden de Bouwers de kloof zelf uitgehakt kunnen hebben, hoewel hij er natuurlijk genoeg uitzag.
Na een tijdje bereikten we de voet van de rotswand. De grond viel hier steil omlaag. We vonden een pad dat naar beneden voerde, langs de stinkende stroom. Al draaiend en kronkelend kwamen we lager en lager. Op enkele plekken voerde het pad vlak langs een diepe afgrond. Het zou een ideale plaats zijn om een zweefvliegtuig te lanceren, als we het tenminste de helling op konden krijgen. Naar boven slepen, op de rand van een afgrond balanceren, en duwen. Een fluitje van een cent. Het idee kwam me steeds beter voor, maar eerst zouden we een zweefvliegtuig moeten bouwen, en welk materiaal zou ik daarvoor gaan gebruiken? Ik wilde die bomen wel eens zien waar Benito het over had gehad. Ik drukte de zaag dichter tegen me aan. Benito staarde me aan. Ik staarde terug. 'Neem me niet kwalijk,' zei hij, 'maar je houdt dat werktuig vast op een manier die ik eerder heb gezien.'
'O ja?'
'Zo houden monniken die verscheurd worden door twijfels hun crucifix vast om zichzelf ervan te overtuigen dat hun geloof het enige ware is.'
'We zullen deze zaag hard nodig hebben', zei ik. 'En nog wat andere dingen. Hout, touw -'
'Denk je dat je die daar zal kunnen krijgen?' Hij wees naar beneden.
We waren nu bijna de bodem genaderd. Voor ons strekte een stinkend moeras zich uit. Het grootste gedeelte werd aan het oog onttrokken door een dichte mist, die slechts zo nu en dan even optrok en ons een blik gunde op de waterige vlakte. Dingen wentelden zich met veel gespetter rond in het smerige water, maar er waren ook struiken en bomen waarvan lianen afhingen in sombere bogen. Hout! Lianen! Met die materialen kon ik een zweefvliegtuig bouwen, dat wist ik zeker! 'Het enige dat we nu nog nodig hebben is stof voor de bekleding,
maar dat moet niet al te moeilijk zijn. Er zal hier toch wel een opslagplaats zijn, of een wasserij of iets dergelijks?' Benito zuchtte. 'Die is er inderdaad.' 'Geweldig! Denk je dat we er flink wat van die nachtgewaden kunnen krijgen?' 'Dat zal niet gemakkelijk zijn.'
'Gemakkelijk?' Ik lachte. 'Wat kan mij dat schelen, zolang we hier maar uit komen!'
Benito's vastberaden uitdrukking deed hem verdacht veel op een buldog lijken. 'Goed dan. Ik zal je helpen om te bemachtigen wat je nodig hebt, en met het bouwen en vliegen van je zweefvliegtuig, in elke richting die je verkiest. In ruil daarvoor wil ik je belofte dat als dit dwaze plan mislukt, je met mij meegaat naar de werkelijke uitgang.' 'Tuurlijk, tuurlijk, da's best.' Ik had niet echt geluisterd. Mijn aandacht werd teveel in beslag genomen door het moeras voor ons.