De kapper en jij weten dat hij Marokkaans is en jij joods, een combinatie die niet altijd goed samen hoeft te gaan, maar daar staan jullie boven. In dit geval gaat het wel goed samen. Jullie zijn slimmer dan de mensen bij wie het niet goed samengaat. Jullie begrijpen elkaar.
In de krant had je een komisch verhaal gelezen. Je dacht dat de kapper het zou waarderen. De laatste jaren heeft Marrakech zich ontwikkeld tot een hippe stad. Je zou het ook trendy kunnen noemen. Een zogeheten place to be. Van over de hele wereld komen mensen naar Marrakech. Ze kopen huizen in het centrum van de stad en leiden daar hun hippe en trendy leven.
De oorspronkelijke bewoners van Marrakech zijn daar niet altijd even blij mee. In de krant stond beschreven hoe de Marokkanen spraken over de buitenlanders. Wie waren al die mensen die ineens in hun stad moesten komen wonen? Ze wilden de taal niet leren, ze gingen te weinig met Marokkanen om en ze pasten zich niet aan. In Marokko deden ze de dingen op een bepaalde manier. Als buitenlanders daar wilden komen wonen, hadden ze zich maar aan te passen.
Nadat je het verhaal aan de kapper had verteld, moest je lachen. Je hoefde niet aan hem uit leggen waarom het verhaal zo komisch was: zodra Marokkanen buitenlanders in hun land kregen, reageerden ze op dezelfde manier als Nederlanders deden nadat de Marokkanen hier kwamen. De kapper moest ook lachen. Maar niet om dezelfde reden als jij. Hij zei: “Dan weten die mensen ook een keer hoe het voelt om een buitenlander te zijn.”
Jij redeneerde als iemand die bij een meerderheid hoort, de kapper dacht als iemand die bij een minderheid hoort.
39
Huwelijksreis
Het voorstel kwam van een hulporganisatie die Plan Nederland heet. Een boek waarvoor tien schrijvers een verhaal maken over de positie van jonge vrouwen in landen waar jonge vrouwen het moeilijk hebben. Wie was beter gekwalificeerd om zo’n verhaal te schrijven dan jij?
De keuze bestond uit een grote lijst landen in Afrika, Azië en Zuid-Amerika. Een van de landen op de lijst was Brazilië. De laatste keer dat je Brazilië bezocht was vijf jaar eerder, tijdens een huwelijksreis. Tot vijf jaar geleden ging je veel naar Brazilië. De vrouw met wie je op huwelijksreis was, kwam daar oorspronkelijk vandaan. Het zou kunnen dat je oudste zoon tijdens die reis werd verwekt. Dat schijnt te horen bij een huwelijksreis.
De huwelijksreis voerde langs Recife, voor één nacht, en vandaar ging het per vliegtuig naar Fernando de Noronha, een eiland midden in de Atlantische Oceaan. De enige herinnering aan Recife was dat het hotel aan een lange boulevard langs het strand lag. De beste steden, of ze zich nu in Zuid-Amerika bevinden of niet, zijn grote steden met alles erop en eraan, en dan liggen ze ook nog aan het strand, met een boulevard van tien kilometer. Recife is zo’n stad.
Alle vorige keren dat je in Brazilië kwam had je het gevoel dat je erbij hoorde. Omdat jij een Braziliaanse vrouw had was je zelf ook een beetje een Braziliaan. Je sprak zo goed Portugees dat de mensen vroegen of je een Braziliaan was of niet. Al werd die vraag volgens je vrouw alleen gesteld door mensen in de bediening die hoopten dat je zo gevleid raakte dat je ze financieel zou belonen.
Deze keer was je geen Braziliaan meer. In de stad van de huwelijksreis voelde je schaamte dat je vijf jaar later niet meer samen was met de vrouw die je vergezelde op de huwelijksreis. En je vroeg je af hoe je dat later moest uitleggen aan de zoon die je daar verwekte.
40
Braziliaanse meisjes
Nooit heb ik een wonderlijker kerel gekend dan de man die het als zijn levenswerk zag dat hij meer dan dertig kinderen had verwekt, bij meer dan vijfentwintig moeders en verspreid over heel Brazilië.
Het wonderlijke lag erin dat de man, zijn identiteit zal ik niet onthullen, zo tevreden was over dit wapenfeit. Later ontdekte ik dat het in sommige kringen helemaal niet zo wonderlijk is om daar trots op te zijn. Het is een teken van kracht en mannelijkheid.
In sommige kringen geldt ook: wanneer het over Brazilië gaat, denk je aan meisjes. De man die vertelde dat hij meer dan dertig kinderen had, was zelf een Braziliaan. Zijn land was hij nooit uit geweest, hij kende niets anders.
Ook buiten de landsgrenzen genieten Braziliaanse meisjes grote faam. De achtergronden van die faam zijn niet het onderwerp van dit verhaal. Het gaat over andere kwaliteiten van Braziliaanse meisjes.
Eerst de vraag: heb ik ervaring met Braziliaanse meisjes? Het antwoord luidt: ja. Meer dan tien jaar heb ik verkeerd met een Braziliaans meisje. Beter gezegd: een Braziliaanse vrouw. Toen we elkaar kort voor de millenniumwisseling in Amsterdam ontmoetten, duurde het niet meer dan een paar jaar voordat we allebei dertig zouden worden. We waren klaar voor serieuze verkering.
Zij sprak een paar woorden Engels, ik een paar woorden Portugees. Ik leerde haar Nederlands, zij leerde mij Portugees. In de jaren die volgden bracht ik veel tijd door in Brazilië. Het laatste bezoek was in december 2005. Inmiddels zijn we gescheiden. Na de huwelijksreis was er geen noodzaak meer geweest om Brazilië te bezoeken. Helaas. Tot zich in de zomer van 2010 de mogelijkheid voordeed om een reis naar Brazilië te maken.