Hij zegt het plechtig: “De economie is ingestort, er kwam een einde aan de luxury decades van Amerika.” Dan moet hij lachen: “Het is maar een mening, dit is mijn kleine grapje, hier schrijf ik graag Twitter-berichten over.”
Zijn manier van werken sluit niet goed aan bij het post-Empire tijdperk. “Ieder boek komt voort uit de emoties die ik op dat moment voel. Mijn pijn verandert in woede en die woede wordt in een roman verwerkt. Ze komen niet makkelijk van de lopende band af. Mijn uitgever zou vast graag willen dat ik om het jaar een boek uitbreng, zoals mijn collega’s doen. Eerst de hardcover, dan de paperback en dan weer een nieuw boek.”
Hij bedenkt zich: “Hardcover, paperback, dat klinkt zo Empire. Ik koop tegenwoordig boeken door een druk op de knop en ze verschijnen op mijn iPad-scherm. Het is een andere wereld.”
Tijdens de tournee heeft hij aangekondigd dat Imperial Bedrooms zijn laatste boek zal zijn. Hij beweert dat hij geen boeken meer in zich heeft. “Glamorama is het boek waar ik het langste en meest intensief aan heb gewerkt. Toen was ik een dertiger. Ik denk niet dat ik ooit nog zoveel energie in een boek kan steken. Het was het dikste boek dat ik heb geschreven, ik heb er het langste over gedaan en ik vind het mijn beste boek.”
Meent u dat nou?
“Ik ben de schrijver van mijn boeken, dus ik mag het beslissen, denk ik.”
Bent u een eenzame man?
“Ik ben vaak alleen, daar ben ik goed in. Maar in vriendschappen en relaties kan ik ook zielig en behoevend zijn. Het is een aantrekkelijke combinatie hè, eenzaam en zielig?”
Bent u een intellectueel?
“Nee. Ik heb nooit lange stukken geschreven over ingewikkelde onderwerpen. Ik ben er niet verdrietig over, ik ben gewoon geen intellectueel. Mijn zelfvertrouwen is laag. Maar ik heb goede overlevingsinstincten, dat leer je als kind van een alcoholist.”
Waarom zijn al uw boeken zo paranoïde?
“Het begon toen ik eenentwintig was, na Less Than Zero, en het werd steeds erger. In een bepaalde wereld werd ik een bekend persoon, ik kon situaties moeilijk beoordelen. Wilden mensen bevriend met me zijn of wilden ze me gebruiken? Vinden ze me echt aardig of willen ze alleen de VIP-lounge in komen? De wereld werd een vreemde plek waar ik alles moest decoderen, het maakte me paranoïde. Toen verscheen American Psycho en kreeg ik doodsbedreigingen.
Het was moeilijk om te wennen aan de dood van Bret Ellis, die werd vervangen door het merk Bret Easton Ellis. In Glamorama probeerde ik daarmee af te rekenen. Het ging over een jongen die werd vervangen door een andere jongen, georganiseerd door zijn eigen vader. Ik blijf een schrijver met grote daddy issues. De paranoia kwam terug in Imperial Bedrooms omdat ik was verhuisd naar Los Angeles. Ik kwam terecht in de filmbusiness en besefte weer dat iedereen altijd liegt. Het is een code waar je aan moet wennen, het liegen is een aparte taal, alleen wist ik dat niet omdat ik nooit echt in Hollywood had gewerkt. Ik had alleen van ver weg, uit New York, wel eens een script opgestuurd.
Ik was steeds bezig met het merk. Het merk Bret Easton Ellis werd wie ik ben. Bret Easton Ellis heeft niets met mij te maken. De echte Bret Ellis zit in zijn korte broek in zijn appartement pizza te eten met zijn vrienden. Die persoon, die ik in het echt dus ben, bestaat niet als het gaat om de publieke Bret Easton Ellis. Bij hem komt een hele lijst aan associaties los: cocaïne, biseksualiteit, discotheken, moordpartijen, vampieren, whatever. Al die dingen komen wel in mij samen als ik aan het schrijven ben, het is interessant om naar die duistere kant te gaan, maar ik ben zelf niet zo.
Bret Easton Ellis is de persoon over wie het gaat als ik mezelf google, wat ik natuurlijk iedere dag doe. Ik zie mensen twitteren: oh man, ik heb echt een Bret Easton Ellis-achtige avond gehad. Dan denk ik: wat hebben ze gedaan, hebben ze thuis op de bank naar Jersey Shore zitten kijken? Dat is namelijk wat ik deed toen ik zag dat iemand dat had getwitterd. Of ze schrijven: ik heb iemand ontmoet die lijkt op een personage uit een boek van Bret Easton Ellis. Ik snap ongeveer wat ze bedoelen, maar dat is niet wie ik ben. Het is het collectieve idee dat is ontstaan: als jij dat soort boeken schrijft, moet je zo zijn.”
Hoe kwam u erop om Easton aan uw naam toe te voegen?
“Het is mijn tweede naam, zo staat het in mijn paspoort. Toen ik een jonge pretentieuze schrijver was, vond ik het goed klinken. Op de universiteit begon ik mezelf Bret Easton Ellis te noemen, ik vond dat het klonk als een schrijver. Alleen Bret Ellis was te saai. Ik denk dat het slim was, ik was meer savvy dan ik dacht en misschien ambitieuzer. De naam Bret Easton Ellis heeft een bepaalde grandeur die Bret Ellis niet heeft. Ik vraag me vaak af of mijn loopbaan anders was verlopen als ik Easton er niet tussen had gezet. Mijn professor raadde me aan om mijn boek niet in te sturen met Easton erbij, dat was te aanstellerig. Gelukkig heb ik niet naar hem geluisterd. Hij wilde ook dat ik mijn eerste boek niet Less Than Zero zou noemen maar Winter Vacation. Ik denk dat ik slimmer was dan mensen dachten.”