Altijd kwamen er dingen tussen. In Amsterdam moest hij zijn vrienden zien. Als het weer eens niet was gelukt met de aantekeningen, stuurde hij een sms:
Hey Robert! Het wordt toch volgende keer heb het echt druk gehad en vertrek morgen naar Duitsland ik bel je snel! Ray
In Duitsland was hij te druk met zaken. Tegenwoordig werkte Ray achter de schermen in de muziekindustrie. Hij was heel groot in Duitsland, alleen wist niemand het. Na anderhalfjaar stuurde hij een e-mail getiteld Ray Unlimited, My Story. Het waren vijf pagina’s. De eerste zinnen uit zijn autobiografie waren:
“Slijngaard, schiet eens op met die steaks,” schreeuwde de chefkok Raul!
Raul was een klein mannetje van Spaanse afkomst en werkte al 12 jaar bij het restaurantvan Schiphol Toplounge/Business-lounge op de Amsterdamse luchthaven.
Raul gefrustreerd omdat zijn droom was om zijn eigen Spaanse restaurant te openen nadat hij jarenlang had geploeterd om chef-kok te worden, maar zijn droom niet te verwezenlijken was, dus reageerde hij altijd zijn frustraties af op het personeel.
Ray was er nog niet uit of hij nu het verhaal aan mij zou vertellen, of dat ik met zijn aantekeningen aan de slag zou gaan, wanneer hij meer dan vijf pagina’s had geschreven.
Ons plan luidde als volgt. De volgende keer dat hij zijn vrienden P. Diddy en 50 Cent opzocht zouden we samen op reis gaan. Dan kon ik er meteen een verhaal over schrijven. (Bij onze eerste ontmoeting, in oktober 2005, werkte ik voor Nieuwe Revu. De laatste keer dat ik Ray sprak, in november 2007, werkte ik voor De Pers op Zaterdag.) Tijdens het reizen zouden we zo lang met elkaar praten dat de biografie na een paar dagen wel zo’n beetje klaar zou zijn.
Volgens mijn redenering bestonden er twee mogelijkheden. We gingen op reis en Ray ontmoette daar, volgens plan, zijn vrienden P. Diddy en 50 Cent. Dat zou een leuk verhaal zijn. Of we gingen op reis en P. Diddy en 50 Cent bleken nergens te bekennen. Ook een leuk verhaal.
In twee jaar dienden zich veel plannen aan voor het reizen. De ene keer zouden we naar Las Vegas gaan, de andere keer naar Los Angeles, of Atlanta. Texas was een plan, net als Tel Aviv en China. Ray stelde data voor die binnen een paar dagen bevestigd zouden worden en informeerde vast of Nieuwe Revu zijn ticket en hotel kon vergoeden. Maar alle reizen hadden één overeenkomst: ze gingen niet door.
♦
Het was niet duidelijk waarom Ray mij had uitverkoren om zijn biografie te schrijven. Het zou kunnen dat ik de enige journalist was met wie Ray contact had. (Vrijwel iedere keer dat ik hem zag, begon Ray over het grote onrecht dat hem was aangedaan door Erik de Zwart. Toen 2 Unlimited net was begonnen, had Erik de Zwart gezegd dat het toch niets zou worden. Een paar weken later, inmiddels stonden ze overal op nummer 1, riep hij ineens in Countdown dat ze Neerlands trots waren. Ik was er niet zeker van of het door zijn verblijf in Duitsland kwam dat hij niet wist dat Erik de Zwart en Countdown al een tijdje niet meer toonaangevend waren in Nederland.)
Het zou ook kunnen dat het kwam door een aantal gezamenlijke hobby’s. (Zwarte muziek, zwarte vrouwen, vrouwen in het algemeen, Ajax, voetbal in het algemeen en nog zo wat jongenszaken.) Ray en ik waren ongeveer even oud, allebei opgegroeid in Amsterdam, hemelsbreed niet ver van elkaar.
Met Nieuwjaar stuurde hij een sms:
Nog de beste wensen! Ray and Family.
Met Pasen stuurde hij een sms:
Happy Easter!
Ray werd bijna een vriend. In café Kale praatten we over onze vrouwen en kinderen. Ik vertelde over mijn huwelijk, Ray vertelde hoe moeilijk het was dat zijn oudste zoon bij zijn moeder in Friesland woonde. De moeder was helemaal veranderd nadat het haar lukte om zwanger van hem te worden. “Ze dacht: nu heb ik je.”
Wanneer hij weer eens sms’te of ik morgen naar het pleintje kon komen, had ik er niet altijd evenveel zin in, maar ik dacht: het is voor een goed doel, en waarschijnlijk gaat de afspraak uiteindelijk niet door – maar toch, om kort te zijn: we konden het goed met elkaar vinden.
De eerste keer was voor een rubriekje in Nieuwe Revu, genaamd ‘Doop’, waarin min of meer beroemde mensen op de foto gingen en kort werden geïnterviewd. We spraken af in café Kale en Ray maakte de indruk dat het een paar jaar geleden was dathij een interview had gegeven. Onder het kopje ‘Player’ vertelde hij in het blad:
“Op tournee waren we met een hele groep mannen, van de security, het geluid – allemaal mannen die genoten van het leven. In het begin neem je vrouwen mee naar het hotel. Het werkt verslavend, het wordt een sport. Hoeveel kun je er krijgen, wie krijgt de mooiste, wegaan morgen naar Tokio, wat gaan we daar doen?”
Toevallig had ik een paar jaar eerder, ook voor Nieuwe Revu, zijn 2 Unlimited-collega Anita Doth geïnterviewd. Zij vertelde: