Een paar jaar later had Channel dk die nationale identiteit tot zijn geheel eigen brand gemaakt en de populaire tv-professor tot bestuursvoorzitter benoemd, en de Professor zei nu alles wat lange tijd te onwelvoeglijk was geweest voor op tv – met de grootste vanzelfsprekendheid – omdat hij de machtigen en de rijken naar de mond praatte en afstand deed van al die sentimentele, humanistische onzin: ‘Wij Denen willen nee kunnen zeggen tegen dingen die ons vreemd zijn, zowel zeden als gebruiken als volkeren – Osmanen, Polen, Roemenen, Slaven, Tamils, Oezbeken, Turken – en wat wordt het volgende?’ Het was niet vreemd dat hij al snel nauwe banden had aangeknoopt met de Partij – en de kijkcijfers maar bleven stijgen.
Peter Trøst stond voor het panoramaraam van zijn ovale kantoor en bestudeerde het bosgebied bij Hejede Overdrev en Gyldenløveshøj. Hij had Kongslund kort na de onthulling van de wereld die ze voor hem verborgen hadden gehouden met zijn ouders bezocht – en ze hadden zo opgelucht geleken dat je zou geloven dat zij een moord hadden begaan en nu eindelijk in het reine waren gekomen met God. Of misschien was de vergiffenis in werkelijkheid van de oude directrice gekomen, die hen op de oprit had begroet en Peter een knuffel had gegeven en hem in haar armen had genomen, alsof hij daar nog steeds thuishoorde. Hij was pas dertien jaar geweest.
Hij had Magna’s pleegdochter bij het volgende bezoek ontmoet, en ze hadden in haar merkwaardige kamer op de eerste verdieping gezeten, die aan de brug van een schip deed denken (ze had zelfs een telescoopvormige verrekijker aan de armleuning van een oude rolstoel vastgemaakt) en probeerden zich elkaar te herinneren van die eerste jaren. Dat konden ze natuurlijk niet. Maar zij had hem op een gegeven moment over Asger verteld, die in dezelfde periode vanuit de Zuigelingenkamer voor adoptie was opgegeven en op zoek was gegaan naar zijn echte ouders. Hoewel Asger naar Århus was verhuisd, en daar een leven ver weg van Kongslund leidde, kon Marie vreemd genoeg de buurt waarin hij was opgegroeid beschrijven, bijna alsof ze er zelf was geweest en hem met eigen ogen had gezien – en dat was hem vreemd voorgekomen.
Peter Trøst schudde zijn hoofd achter het grote managersbureau en belde de basisscholen in Århus, een voor een, en vroeg naar een docentenpaar met een zoon, wiens naam Asger was. Hij vond hen bij de vijfde poging.
‘Ja,’ antwoordde de directeur – ze waren meer dan vijftig jaar werkzaam geweest bij de Rosenvang-school in Viby en waren net met pensioen gegaan. Hun zoon was de baas van het Ole Rømer Observatorium in Højbjerg geworden, en de leerlingen van de school bezochten de sterrenwacht verschillende malen per jaar om galactische nevels te bestuderen zoals de Andromeda, de Virgo-cluster en de Grote Magelhaense Wolk...
‘Al vanaf dat hij heel klein was, keek hij het grootste deel van de tijd naar boven,’ zei de directeur. ‘Zo is hij. Hij droomt er net als Hawking van om de theorie van alles te vinden...’ Toen veranderde hij abrupt van onderwerp. ‘Hij wordt toch niet... te kijk gezet voor iets...? Hij is nooit extreem geweest, noch qua politiek noch...’
De directeur viel stil, alsof hij een nog ergere hypothese overwoog.
Peter Trøst had hem gerustgesteld. Hij vond het telefoonnummer van de astronoom en pakte de hoorn op – maar aarzelde. Vanuit het panoramaraam bestudeerde hij de donkere vlekken die op enkele kilometers van elkaar verwijderd lagen in het heuvelachtige Mid-Sjællandse landschap... Skalstrup, Brordrup en Gøderup... vreemde namen voor kleine dorpjes in een wereld die hij eigenlijk nooit had bezocht. Hij had geen idee wat men op dergelijke plekken deed.
Toen toetste hij het nummer van de astronoom in. Er klonk een klikje aan de andere kant van de lijn.
Met Asger Dan Christoffersen. Ik ben op dit moment in het observatorium. Laat hier een bericht achter, dan bel ik je gauw weer terug.
De stem was dieper dan Peter had verwacht – zo ver van de hoogste sterrenformaties en hemelse visioenen als je bijna kon komen. Hij liet een kort bericht achter, zonder te zeggen waar het over ging, want hij wilde niet het risico lopen de man af te schrikken. Toen gooide hij zijn jasje en overhemd uit. De laatste tijd was hij zich al na slechts twee tot drie uur in dezelfde kleren vies beginnen te voelen, en het ergste was juist deze periode waarin de winterkoelte werd afgewisseld door de beginnende zachtheid van het voorjaar. Het voelde alsof iemand een warme hand op zijn huid had gelegd (hij hield er niet van om aangeraakt te worden). Tegen het einde van de werkdag was hij al vaak in zijn derde of vierde pak gekleed, en hij begon de medewerkers te wantrouwen die de hele dag in hetzelfde overhemd met dezelfde stropdas rondliepen.
Toen pakte hij voor de derde maal de hoorn op en belde Søren Severin Nielsen. De naam van de advocaat verscheen regelmatig in de kranten en bijna altijd in verband met hopeloze asielzaken en mislukte aanvragen voor een verblijfsvergunning op humanitaire grond voor hulpbehoevende vluchtelingen. Het moest een eenmanskantoor zijn, want er was niemand die de telefoon opnam, geen secretaresse of assistent, slechts een hese, mannelijke stem die haast fluisterde. Søren Severin Nielsen is op de rechtbank. Laat een bericht achter.