Dat was natuurlijk de situatie, die het ministerie vreesde.
Van alle kinderen die ik heb opgespoord en gevolgd in de jaren na hun vertrek van Kongslund, was Peter het kwetsbaarste en meest bijzondere wezen, dat ik had ontmoet – ook al kwam hij natuurlijk niet zo over op televisie. In zijn volwassen leven deed hij precies wat Magna in haar eindeloze lied had voorspeld: hij marcheerde over het delicate web van de spin zonder te struikelen of ook maar opzij te kijken.
Alle ogen volgden hem – en iedereen bewonderde hem.
Niemand zou kunnen dromen dat zijn leven geheimen bevatte van het type dat alle zeven kinderen van de Olifantjeskamer hadden weten te bewaren.
*
Voor een fantasierijk persoon leek het hoofdkwartier van Channel dk ten zuiden van Roskilde op een gecrasht moederschip uit een ver sterrenstelsel, maar met wat nuchterder ogen bekeken was het gewoon een grote, zwarte ovaal, die zich steeds verder naar boven tot hoog in de wolken uitstrekte – en daar deze nuchtere ogen in de meerderheid waren, had het tv-gebouw in de volksmond de bijnaam De Grote Sigaar gekregen of gewoon: de Sigaar. De kritische waarnemers – en daar waren er nog steeds aardig wat van onder de laatste socialisten en links-radicalen, die de tv-zender voortdurend kastijdde – vonden dat de bijnaam goed paste bij een station waarvan het de enige ambitie was te streven naar steeds hogere kijkcijfers, en daarmee maximale opbrengsten.
In de mist van de Fjord kon je elke ochtend de werknemers zien, die zich als kleine zwarte puntjes van de parkeerplaats over het gazon het gebouw in verplaatsten, waar ze hun dagelijkse bezigheden hadden, en van bovenaf gezien leek de lange processie een leger van mieren dat een bakje tuinkers bedwong en een licht, smal spoor achter zich aan trok. Niemand keek om, niemand twijfelde aan de opbrengst van de dag. Immer punctueel waren ze stipt op tijd binnen, de managers, journalisten, secretaresses, technici, bodes en kantinedames, dankbaar voor hun plek in het centrum van de tv-wereld. Zelfs vanaf een afstand voelde nieuws en entertainment-coördinator Peter Trøst – vanuit zijn kantoor op de zesde verdieping – de bezielende dienstijver in de bewegingen van de lichamen die de heuvel op liepen en constateerde hoe voeten werden verplaatst, nekken uitgestoken, hoofden gedraaid en gedienstige monden werden gevuld met dampend enthousiasme voordat ze goedemorgen zeiden tegen de geüniformeerde mannen achter de balie in de lobby.
Allen waren onderworpen aan de filosofie die bestuursvoorzitter Bjørn Meliassen vanaf de top van de Sigaar in zijn oproep tot de bevolking had beschreven op de voorjaarsdag waarop het station werd opgericht: de televisie geeft ons nabijheid en inzicht – de televisie brengt ons verhalen – en biedt ons mensenkennis.
Meliassen had in zijn burgerlijk leven de titel van lector gehad, maar die titel was al in zijn eerste televisieoptreden in professor veranderd en zijn vermanende woorden waren verdronken in klapsalvo’s van de meer dan duizend medewerkers van de Sigaar. Iedereen hield van de Professor.
Channel dk was in een paar jaar tijd uitgegroeid tot de grootste en meest geavanceerde televisiewerkplek, en had in het voorjaar van 2008 (slechts een jaar voor de verbazingwekkende en catastrofale ineenstorting) zijn eigen arts en verpleegkundige, eigen psychiater en drie psychologen met praktijk op de zesde verdieping, een half dozijn masseurs en fysiotherapeuten, naast uiteraard koks, kantinedames, schoonmakers, klusjesmannen, technici, bodes en bewakers – en een zee van journalisten. Op de etage van de bestuursvoorzitter bevonden zich een bioscoop, een concertzaal, een groot auditorium, een nachtclub en een personeelskantine, die ‘De Negende Hemel’ werd genoemd, omdat die op de negende verdieping lag. Hier bevond zich ook, verborgen voor het oog van de bezoeker, een discrete deur naar de chefcabines, die bestonden uit twaalf luxe slaapkamers met elk een eigen badkamer, een groot ovaal panoramaraam en een klein balkon met uitzicht op het noordwesten, in de richting van Roskilde Fjord, Holbæk Fjord, Tuse Næs en Kongsøre. Een wenteltrap voerde nog verder omhoog en verbond de twaalf chefcabines met een prachtig dakterras, waar negen antieke, teakhouten banken naast een jacuzzi en een blauw druppelvormig zwembad waren opgesteld. In het oostelijke deel van ditzelfde terras lag het recreatiegebied van de werknemers, een park dat bestond uit een wilde tuin met waterloopjes en watervallen, uitheemse bomen, struiken en bloemen. De gehele constructie op de top van het tv-huis werd door de werknemers ‘De Paradijstuin’ genoemd – of gewoon ‘Het Paradijs’ – en de grap ging dat dit het enige paradijs was, dat je ooit hoefde te kennen.
Onze-Lieve-Heer mocht het zijne zelf behouden.
‘Misschien moesten we onze doden ook maar hierboven begraven,’ had de vertrouwensman van de zender ooit midden in een verheven toespraak ter gelegenheid van midzomer geroepen – om de dag erop tot de Kelder te worden gedegradeerd met de andere levend begravenen van de cultuursectie. Je stak niet de draak met een succesvol man als de Professor.