‘Ja,’ zei Orla. En merkte hoe de woorden hem reduceerden tot een klein kind dat een hoofdagent met krullen bewonderde, die hem in zijn werkkamer met zijn politiepet op zijn hoofd liet zitten en kleine gefiguurzaagde dubbeldekkers in elkaar liet knutselen.
‘Maar natuurlijk is Ole nerveus. Wat is dit ook voor iets? Hij gaat binnenkort het hoogste ambt van het Rijk overnemen. Er is niemand die hoger kan komen.’
Orla Berntsen gaf geen antwoord.
‘Dat wat mij zorgen baart zijn de kleine details. Er zijn aanwijzingen dat dit een persoon is met een specifieke gedachtegang – met een nauwkeurige kennis. En een doelgerichtheid die je niet van een gek zou verwachten. Dat is wat mij zorgen baart.’
Orla antwoordde niet. Misschien stond hij zelf wel onder verdenking. De oude politieman stond erom bekend dat hij bij voorbaat geen enkele mogelijkheid uitsloot.
‘Het verdomde van dit alles is dat dat tv-station de brief nu ook heeft ontvangen. Of dat iemand blijkbaar Peter Trøst het verhaal heeft ingefluisterd.’ De agent keek naar Orla Berntsen als om hem een verantwoordelijkheid toe te dichten, die hij niet had. ‘Peter Trøst heeft net gebeld en heeft een boodschap achtergelaten voor Ole, en nu is die uiteraard helemaal van de kook. Een kleine, door schandalen achtervolgde shitkrant is een, maar een tv-station als Channel dk is iets heel anders. De briefschrijver heeft echt zijn huiswerk gedaan.’
Hij kreeg nog steeds geen antwoord.
‘Wie is John Bjergstrand in godsnaam?’ Het kwam er bijna kwaad uit.
‘Ik weet het niet.’
‘Ik denk eigenlijk dat je liegt... en ik denk dat je wel een idee hebt wat dat betekent.’
Orla Berntsen had al jaren niet meer gebloosd, maar dat deed hij nu wel.
Hij kwam overeind. ‘Als ik ook maar iets wist, zou ik het zeggen.’ Het klonk vreemd naïef, als een kind dat maar wat aankletste.
‘Ik hoop het.’
‘De vraag is of Ole een idee heeft – aangezien hij je ingeroepen heeft.’
Carl Malle keek naar de man die hij als jongen had gekend. ‘Als dat zo is, dan kom ik er wel achter. En dan kom ik terug.’ Hij stond op – en voegde er half dreigend aan toe: ‘Dat beloof ik je.’
‘Was dat een toeval – dat met Severin?’ vroeg Orla. De vraag kwam zomaar uit het niets. Hij had nog steeds geen contact gekregen met de enige vriend die hij ooit had gehad – en weer was kwijtgeraakt – hoewel hij al drie dagen lang berichten had achtergelaten.
Carl Malle bleef abrupt staan op weg naar de deur van het domein van de Vlieg.
‘Met wie...?’
‘Met Severin van de gele huizen – dat je hem ook kende?’
‘Ik heb geen idee waar je het over hebt.’ Malle draaide zich niet om.
‘De jongen met het verband. Søren Severin Nielsen, de meest gevraagde vluchtelingenadvocaat van het land. Was dat toeval?’
De veiligheidschef was stil.
‘Waarom vraag je het hem niet, Carl, of hij ook post heeft gehad...?’
Het was duidelijk dat hij in de roos had geschoten. Carl Malle haalde diep adem, nog steeds met zijn rug naar hem toe, voor hij antwoordde: ‘Søren Severin Nielsen staat nou niet bepaald op goede voet met de vertegenwoordigers van dit ministerie, dat zou jij toch beter moeten weten dan wie ook. Maar je kunt het hem zelf wel vragen.’
‘Dat heb ik al geprobeerd – want ik vermoed dat de anonieme briefschrijver deze brief naar een aantal voormalige Kongslund-kinderen heeft gestuurd. Ik weet niet waarom – en ik weet niet hoe jij en Ole hierbij betrokken zijn...’ Hij snifte, en een onverklaarbare angst keerde terug midden in zijn woede – ‘... maar er klopt iets niet.’ Hij bleef haken. Hij klonk weer als een kind.
Carl Malle negeerde de beschuldiging zonder zich om te draaien. ‘Als die tv-zender belt, als Peter Trøst contact met je opneemt, dan help je hem met geen woord – met geen enkel woord. Er is al genoeg uitgelekt.’
Orla Berntsen spreidde zijn vingers op het tafelblad. Als hij een vinger had geknakt, dan zou dat als een pistoolschot in de stilte hebben geklonken. ‘Misschien moeten jullie zien uit te vinden of Peter Trøst geadopteerd is. De grootste ster van de natie. Misschien was het de briefschrijver zelf die hem iets heeft ingefluisterd...’
Zonder een woord verliet Carl Malle het kantoor en sloot de deur achter zich. Zo geluidloos dat het zelfs het eeuwige geklater van de fontein op de binnenplaats niet overstemde.
9 | Het tv-station
8 mei 2008
Magdalene zou zeggen dat niets in het leven volgens plan verloopt – zelfs niet in de hoogste kamers van het Rijk. Het kindje dat door de kinderverzorgster met Mozes in het rieten mandje werd vergeleken had een stem gekregen in alle kranten van het land. De belangrijkste tv-stations zouden volgen, en daarmee zou de woede en de verontwaardiging pas echt naar de oppervlakte komen.