Zelfs dit feit – dat het op de jubileumdag van 13 mei 1961 gebeurde – was niet willekeurig, maar zorgvuldig gepland door Magna’s sluwe rechterhand. Zo zou het verhaal dat het vondelingetje een meisje was in alle media van het land doordringen en publiekelijk bevestigd worden door honderden getuigen, steeds opnieuw. Compleet met afbeelding bovendien. Zelfs de meest sceptische persoon zou het nooit doorzien. Gelukkig waren Agnes’ ondoordachte opmerkingen tegenover een enkel tijdschrift – over het feit dat het een jongetje was, dat ze voor de deur had zien liggen – nergens aangeslagen.
Magna had nog een reden gehad om mij tot vondelingetje te maken – zoals ze later in het Protocol schreef: Maries identiteit als kind zonder verleden betekent dat we haar niet hoeven te voorzien van een valse voorgeschiedenis, die maar al te eenvoudig zou kunnen worden onthuld. We hadden een vondeling nodig, en dus zorgden we er voor een.
Triomferend.
Zo kreeg het dochtertje van Eva haar eigen leven en haar eigen (volledig vervalste) voorgeschiedenis, en ik werd vertoond als het beroemde vondelingetje, dat uit het niets op Kongslund was aangekomen en precies op de dag van het vijfentwintigjarig jubileum van het beroemde kindertehuis werd gered. Het was zo’n mysterieus, aanlokkelijk en betoverend verhaal dat het net als in een echt sprookje iedereen die erbij aanwezig was of er later over hoorde had overtuigd. De leugen had oneindig kunnen blijven bestaan.
Enkele dagen later overwonnen de twee vrouwen de allerlaatste crisis, toen Eva Bjergstrand plotseling weigerde om haar deel van de overeenkomst na te komen en weg te gaan, voordat ze zekerheid had gekregen over wie de adoptieouders van haar kind werden.
Misschien voelde ze aan dat er zich iets ongrijpbaars in de verborgenheid afspeelde – en misschien zelfs dat de vader van het kind hierbij betrokken was, zoals Magna ook ergens in het Protocol had aangegeven: Meisjes uit de sociale laag waarin Eva is opgegroeid, hebben een aangeboren gevoel voor dit soort dingen.
Eva was woedend geweest, schreef mijn pleegmoeder. Ze had duidelijkheid geëist en wilde volledig ingelicht worden over de uitgekozen adoptiefamilie – en ze dreigde er in de laatste uren voor haar vertrek mee het kind op te eisen en alles te onthullen als Magna hier niet in meeging.
Uit pure wanhoop toonde mijn pleegmoeder haar het enige officiële formulier dat ze op dat moment voorhanden had – en hier moet de heerser over alle schijnbare toevalligheden in het leven wederom zo luid van vreugde hebben gesmakt dat je zou denken dat het helemaal daar beneden op de aarde te horen moet zijn geweest. Maar dat kon natuurlijk niet. Op het formulier stond de naam die Eva nooit vergeten was – de naam van de vrouw van wie ze in alle jaren daarna had gedacht dat ze de adoptiemoeder van haar kind zou zijn – Dorah Laursen.
Gevolgd door het adres, dat ze zich vijftig jaar later nog kon herinneren: Svanemøllen, Østerbro, Kopenhagen.
Magna was ervan overtuigd geweest dat ze de naam weer zou vergeten – maar zelfs als ze dat niet zou doen, dan zou dat niet belangrijk zijn. Eva Bjergstrand zou immers zo ver mogelijk weg gaan en nooit meer terugkeren. Het was onmogelijk dat zo’n klein detail kwaad zou kunnen.
Daarna had Eva intens verdrietig Denemarken verlaten om een nieuw bestaan op te bouwen en te boeten voor haar misdaad; zowel die waarvoor haar gratie was verleend, als die ze had begaan toen ze zwanger werd van de jonge jurist en ambitieuze politicus in Bezoekersruimte 4.
*
Voor Gerda en Magna waren al hun inspanningen van begin tot einde gebaseerd op de noodzakelijke behoefte om het kleine schepsel te redden dat geconfronteerd werd met zo’n grote en uitgebreide reparatie van zowel bestaande als potentiële beschadigingen. In een en dezelfde manoeuvre hadden ze een reeks voordelen bereikt waarvan ze dachten dat die meer dan voldoende rechtvaardiging was voor hun totale bedrog.
Eva Bjergstrand was gratie verleend en zij was op weg naar een nieuw leven; ze zou ongetwijfeld een Australische man ontmoeten en haar eigen kinderen krijgen. Ole Almind-Enevold kreeg de zoon waarvan hij altijd had gedroomd; zelfs een kind dat niet scheef en beschadigd was als gevolg van de bevalling, zoals het echte kind (ik). Bovendien zou de jongen uit Svanemøllen zowel een rijker als beter thuis krijgen bij Ole dan bij zijn eigen moeder; een moeder die niet eens om hem gaf.
En tot slot – en dat was het belangrijkste – zou Eva’s echte kindje alle zorg, die zo belangrijk was, bij Magna krijgen. De directrice van Kongslund was de enige verantwoorde beschermer van een kind met zo’n verschrikkelijke mentale bagage en zo’n bizarre fysieke verpakking.
Het was uit het oogpunt van de twee vrouwen gezien een spelletje patience, dat voor alles en iedereen gunstig uitpakte en dus ook in perfecte harmonie was met de elementaire principes van de Goedhartigheid. Ze feliciteerden elkaar zelfs toen de hele manoeuvre was gelukt, zoals Magna het in het Protocol beschreef, met een klein glaasje port in de Koningskamer, die destijds het privévertrek van de directrice was.