*
Krantenkrach.
Het woord stond te knipperen en lichtte op midden op het tv-scherm boven het hoofd van de Professor. Hij was alleen in de Conceptruimte in de kelder onder De Grote Sigaar, en kennelijk merkte hij helemaal de mededeling niet op die met één woord de vroegere regeringskrant begroef.
Fri Weekend had al haar betalingen gestaakt. De paar overgebleven geldschieters – waaronder een grote vakbond – hadden de krant opgegeven.
‘De laatste twee zaken, die de krant nieuwe wind in de zeilen hadden moeten geven, eindigden dus onopgelost,’ zei een van de overgebleven nieuwsreporters van de Professor daarboven op het scherm, maar de Professor sloeg geen acht op hem. ‘Dat geldt deels voor de Kongslund-affaire, en deels voor het schandaal betreffende de uitzetting van een elfjarige Tamil-jongen,’ zei de verslaggever. ‘Nu zal waarschijnlijk niemand te weten komen wat er werkelijk is gebeurd in die twee zaken.’
Slechts tien minuten eerder was professor Bjørn Meliassen nog in het gezelschap geweest van zijn rechterhand op het zinkende televisiestation, de conceptmanager. De twee mannen hadden samen geprobeerd orde te krijgen in de vele stapels uitgeprinte plannen en conceptvoorstellen die de enorme vergadertafel vulden. Andere stapels waren op de grond gevallen, en niemand had ze opgeraapt, en een deel van de vele pagina’s documenten droeg de sporen van verscheidene paren voeten die er gedachteloos op waren gestapt toen de laatste medewerkers de ruimte haastig verlieten.
Toen was de laatste verlammende mededeling telefonisch gekomen – direct vanuit het ministerie van Algemene Zaken – en het was Carl Malle, die de boodschap had gebracht in een enkele verschrikkelijke zin.
Nee.
Nee? De Professor had alle kleur verloren, zelfs de laatste gloed boven zijn kruin. Alles ging op ‘uit’.
En nee, de Professor kon het regeringshoofd niet aan de lijn krijgen – en de omroep moest ook geen verdere pogingen doen om contact met hem op te nemen. Een minister-president was ook de minister van de pers, en een dergelijke minister kon geen onderscheid maken tussen de verschillende spelers in het mediaveld. Hij kon niet selectief gaan ingrijpen en een enkel medium redden. Dat zou een heel verkeerd beeld geven.
De Professor had de hoorn neergelegd zonder een verder woord. Nee, er viel niet meer over te praten. Het had geklonken als een gegiechel uit de hel. Het klapperde in zijn borstkas, alsof zijn hart zich had losgerukt en nu tegen zijn ribben lag te slaan.
‘Gaan ze ons de steun toch niet geven...? Wil de minister-president ons niet helpen...?’ De conceptmanager had naar zijn bestuursvoorzitter gekeken met ogen die niet langer enige hoop inhielden.
De Professor had zijn hoofd geschud en heel diep ingeademd, totdat het holle geratel was opgehouden, waarna hij zich weer oprichtte. ‘We hebben dit voorstel nog niet geprobeerd.’ Hij trok een groene map uit de grote stapel papieren tussen de twee mannen op tafel. Maar verder kwam hij niet.
‘Ik vertrek.’ De conceptmanager had naar de ingestorte man gekeken terwijl hij diens laatste woorden beantwoordde met het enige mogelijke besluit.
Toen was de Professor alleen. De een of andere onbekende macht had de bestaansgronden onder Channel dk weggeslagen, en de bunker sloot zich boven het hoofd van de oude man.
De Professor kwam voorovergebogen overeind en deed de deur naar de wereld op slot – van binnenuit.
35 | Het afscheid
2 september 2008
Op de foto’s die de tijdschriften over Kongslund publiceerden in de grote adoptiejaren kon de hele natie met eigen ogen zien dat het tehuis werd bewoond door hele scharen lachende kinderen die doordrongen waren van een grote en gezamenlijke overlevingsdrift die geen menselijke tegenspoed kon bedwingen.
Zo was het natuurlijk niet in werkelijkheid geweest.
Ik denk dat de meeste Kongslund-kinderen hun ontmoeting met het Duister in een klein kamertje in hun ziel hielden, waar zij geen buitenstaander een blik in gunden. Geen mens wil de schade tonen die zo diep zit dat zelfs de beste reparateur van het Rijk niet in staat is om hem er weer vanaf te helpen.
Bij sommigen van ons stortte de buitenste façade plotseling en zonder verklaring in, en daarna was er niet langer enige bescherming tegen dat wat we verborgen gehouden hadden...
*
Ik sta aan de rand van het graf, letterlijk gesproken, en het is niet met milde gevoelens, dat ik de afgegraven grond beschouw die in hoopjes rond het zwarte gat op Begraafplaats Hørsholm ligt.
Net zoals er geen mildheid is in mijn oordeel over de handeling die ons hiernaartoe geleid heeft.
Dan draai ik me om en loop achter de andere aanwezigen aan de indrukwekkende kerk binnen, die op de plek ligt waar koningen en koninginnen een hofleven vol uitspattingen leidden totdat koning Frederik vii het kasteel liet neerhalen uit protest tegen zijn verschrikkelijke jeugd alleen met een geesteszieke vader die zijn moeder vanwege overspel verbande.