‘Kop dicht!’ Nu was het Carl Malle, die zijn stem verhief.
De Grauballe-man gaf zijn half onbegrijpelijke boodschap op en begon in plaats daarvan openlijk te huilen.
De veiligheidschef trok hem onzachtzinnig overeind en escorteerde hem naar de deur. Buiten stroomde de regen met bakken naar beneden. Als de ingestorte departementschef voor een laatste keer had willen kijken of hij regenbogen zag zoals in het paradijs waar hij altijd naar had verlangd – zijn welverdiende otium in de kleine rozentuin in Hareskoven – dan had hij dat moment voor altijd gemist. De deur sloeg achter hem dicht.
‘Je moet teruggaan,’ fluisterde Carl Malle tegen Ole Almind-Enevold, toen ze weer alleen waren.
‘Teruggaan?’
‘Ja. Naar onze minister-president. En wat je hem mede te delen hebt, wordt het belangrijkste in je carrière – en het meest cruciale. Zowel voor jou als voor de natie. Ooit.’
De minister van Nationale Zaken keek vragend naar zijn laatste, enige en oudste adviseur (er waren eigenlijk nooit anderen geweest), en Carl Malle leunde naar zijn vriend en medestrijder uit het verzet. De jongen die zij zoveel jaar geleden de Renner hadden genoemd en die in de laatste dagen van de oorlog een verrader had neergeschoten in een poort bij Svanemøllen.
Hij had het in zich...
De oud-politieman fluisterde de volgende woorden zo dicht bij het oor van de minister van Nationale Zaken dat hij er zeker van was dat niemand anders ze gehoord had – zelfs niet als het kantoor afgeluisterd bleek te worden, wat je in deze tijden, en met een regering als deze nooit kon weten.
*
‘Dood?!’ De Professor sloeg zijn handen ineen als een theatrale conferencier op een plattelandsvlooienmarkt (misschien was dat het ook wat hij nu, tegen het einde van zijn levensdroom, bezig was te worden), en Peter Trøst liet zich geen moment voor de gek houden door de reactie.
Hij was de leeuwenkooi in de kelder binnen komen hinken op zijn krukken en was net aan tafel gaan zitten tegenover de conceptmanager, toen nieuwschef Bent Karlsen binnen kwam schieten met de gebruikelijke mix van stukjes ei en sla van de kantine in De Negende Hemel aan zijn ongeschoren kin vastgekleefd. Normaal gesproken zou de aanblik ervan de Professor misselijk maken, maar de buiten adem gebrachte boodschap van de nieuwschef overschaduwde in een klap elke aanloop tot irritatie: ‘Hij is dood!’ riep Karlsen. ‘Het ministerie van Algemene Zaken heeft zojuist aangekondigd dat de minister-president dood is! Er is nationale rouw afgekondigd voor de komende drie dagen.’
De volgende reactie kon slecht onderdrukt worden, en had heel weinig met nationale rouw van doen. ‘Yes! Yes! Yes!’ riep de Professor uit de volle kracht van zijn piepende longen – en Peter Trøst had tegenwoordigheid van geest genoeg om met een van zijn krukken de geluiddichte deur achter de nieuwschef dicht te duwen en de wereld buiten te sluiten. Geen buitenstaander kreeg in deze tijd toegang tot de grote Conceptruimte, die de medewerkers van het met faillissement bedreigde televisiestation met hun galgenhumor de onheilspellende, maar logische naam de Führerbunker hadden gegeven. Hier stonden de Professor en zijn overgebleven managers nu de hele dag gebogen over de lange tafel met plannen voor nieuwe, glorieuze concepten en tot nog toe ongekende, wonderbaarlijke programma-ideeën – die in een klap de nederlaag in een overwinning zouden veranderen en Channel dk zouden redden. Het Amerikaanse moederstation had met het vooruitzicht van een wereldwijde financiële crisis genoeg aan zichzelf en had besloten alle banden met zijn verliesgevende Deense experiment te verbreken. Deze mededeling was de avond ervoor gekomen.
Misschien dat het enthousiasme bij de kennisgeving van het overlijden van de landsvader daarom in de keel van de Professor opborrelde voordat hij ook maar de geringste plichtmatige vorm van beleefde deelneming kon uitdrukken.
‘Dat is een teken...!’ riep hij uit. ‘Ik wist dat het zou gebeuren... We komen toch door deze crisis. Wanneer Almind-Enevold de machtigste man van het Rijk wordt, dan lost alles zich vanzelf...’ De Professor stopte, alsof hij toch al te veel had gezegd.
‘Ja. En hij was erbij aanwezig,’ zei Bent Karlsen en slurpte een stukje sla van zijn kin.
‘Wie was erbij aanwezig?’ Het was de conceptmanager, die naar voren leunde en deze vraag stelde.
‘De minister van Nationale Zaken was erbij toen het gebeurde. Ze waren bezig zijn toekomstige leiding van de regering te bespreken toen de minister-president plotseling een hartaanval kreeg – en vervolgens in minder dan een minuut overleed. Ze zullen hem vanavond het ministerie uit dragen. Met erewacht en...’ De nieuwschef zweeg plotseling, gedesoriënteerd, want het was alsof de hele sfeer was veranderd van onverdeeld enthousiasme in iets wat hij niet kon begrijpen.