*
Hij was naar zijn appartement op Østerbro teruggekeerd nadat hij weer een tijd lang doelloos rondgereden had door het Sjællandse landschap, door de kleine gehuchten met de vreemde namen die hij vanuit zijn panoramaraam kon zien.
In de Holsteinsgade had hij zijn blauwe bmw tussen een zwarte Jaguar en een witte Renault geparkeerd en daarna had hij zichzelf binnengelaten. In het pand woonden zowel een krantenredacteur, twee bekende maatschappijcritici en een hooggeplaatste jurist bij de overheid, wiens grootste ambitie het was privécontact met de bekende tv-journalist te hebben. Maar Peter Trøst had nooit zin in lange politieke discussies over de invloed van de extreemrechtse Folkeparti op het immigratiedebat, de ondoordachte looneisen van het socialistische electoraat of nog erger: de oorlogen in Irak en Afghanistan, waar Denemarken aan had deelgenomen na de terroristische aanslag op de Twin Towers in New York.
Hij kon zich het elementaire advies van de Professor aan de aanstormende tv-mensen in zijn eerste jaar herinneren: ‘Bij ons bestaat het leven uit emoties die worden omgezet in beelden – en in de tv-wereld bestaat de wonderformule van de emoties uit deze zeven: welzijn, leedvermaak, sentimentaliteit, shock, ergernis, weerzin en woede. Verder niets.’
Hij wilde het recept van de Professor stap voor stap volgen en over Magna’s moeilijke jeugd vertellen, haar heldhaftige rol tijdens de bezetting en haar strijd tegen de snobistische bourgeoisie, die Kongslund uiteindelijk zowel overwinning als roem in alle uithoeken van het land had opgeleverd. Daarna zou hij midden in de triomf een knagende twijfel aanbrengen. Hij zou een beschrijving geven van de aanhoudende geruchten dat de chicste clientèle van de Strandvej een gebruiksmogelijkheid voor het kleine tehuis had gevonden, waar niemand van had kunnen dromen – met hulp van de Partij.
Het was dit duistere verhaal dat de anonieme brief nieuw leven had ingeblazen in een tijd waarin via de media zelfs het kleinste schandaal een volksvertegenwoordiger kon doen vellen.
In de slipstroom van het schandaal zouden het televisienieuws en de sensatiekranten daarom de onvermijdelijke vraag stellen: Overleefde Kongslund slechts omdat machtige mannen het uit immorele, egocentrische redenen beschermden? Werden duizenden ouderloze kinderen op het altaar van het stilzwijgen geofferd, met hulp van de partij die zichzelf altijd solidair en beschermer van de zwakkeren noemde?
Hij hoorde stemmen vanaf de binnenplaats en trok het gordijn opzij. Het was zaterdagavond, en er zat een jonge vrouw op het gazon met de jongens van de woongroep op de tweede etage te praten. Ze had rood haar, net als Susanne Ingemann, en drie glimmende gouden ringen in het oor dat naar Peters woonkamer gericht was. Hij opende het raam zo stil mogelijk, maar kon de woorden niet opvangen. Ze leek sprekend op Susanne, zoals ze er had uitgezien op de foto in Fri Weekend. Hij volgde haar met zijn ogen.
Het idee om naast haar op het gras te gaan zitten en van de warme zomeravond te genieten, was ondenkbaar. Ze zou een blik op hem werpen en zeggen: ‘Wat doe jij...?’ En de jongens die op hemzelf leken toen hij jong was, zouden hard lachen. ‘O, dat weet ik wel...’ – en de glimlach zou verdwijnen – ‘... jij bent diegene die dat tv-nieuws doet, waar niemand naar kijkt...’ En ze zou zijn rimpels en groeven bestuderen. ‘Jij heet toch Peter Trøsk of zoiets...?’ En de hele groep zou brullen van het lachen met al hun jeugdige kracht, en zijn oprechte verdriet negeren – en hij zou antwoorden: ‘Ja. Ik ben degene die jullie iedere avond uitzetten.’
‘Nee, jij bent degene die we nooit aandoen.’ Ze zou lachen als de beelden in de montagekamer, zonder geluid.
Hij sloot het raam, leunde achterover en keek naar de oude poster van de Cubaanse revolutie die boven zijn bed hing en een knielende guerrillastrijder voorstelde. De ene knie was in de donkere grond geboord, en de linkerarm zo ver mogelijk naar achteren geplaatst. Een handgranaat lag rotsvast in zijn linkerhand, van waaruit die naar voren en omhoog zou worden gegooid met alle kracht die zich in het geloof in een rechtvaardige zaak die niet verloren ging bevond.
Peter Trøst had de poster al sinds zijn jeugd. Hij had er nooit over nagedacht wat zich buiten de rand van de afbeelding bevond. Hij had zich nooit eerder zorgen gemaakt over wie de vijand was.
14 | De beschermengel
11 mei 2008
Ik denk dat zowel de zaak van de kleine Tamil-jongen als de Kongslund-affaire in die dagen beelden opriep die zelfs de slimste spindoctor niet onder controle kon houden. We zijn toch een land en een volk dat is opgegroeid met sprookjes over al die ongelukkige, verjaagde kinderen – van dat over het stervende meisje met de zwavelstokjes en het eenzame kindje onder het hoefblad tot dat over schoonheid, in het lelijke jonge eendje en de kleine zeemeermin die het kasteel moest verlaten, waar de prins haar had gevonden als de vondelinge die ze in werkelijkheid was.