Het Uur Van De Wolf

Deel 1

De 'Blanke Slavin'-zaak





Het Phipps Plaza-winkelcentrum in Atlanta was een opzichtig bouwwerk voorzien van roze granieten vloeren, met brons afgezette wenteltrappen, verguld napoleontisch design, en verlichting die glinsterde als halogeenspotjes. Een man en een vrouw sloegen hun doelwit, 'Mam', gade terwijl ze Niketown uitliep met een paar sneakers, en Joost mocht weten wat nog meer, onder haar arm voor haar drie dochters. 'Ze is écht heel knap. Ik snap wat de Wolf in haar ziet. Ze doet me denken aan Claudia Schiffer,' merkte de man op. 'Zie je de gelijkenis?' 'Iedereen doet jou denken aan Claudia Schiffer, Slava. Verlies haar niet uit het oog. Verlies je knappe, kleine Claudia niet uit het oog anders verslindt de Wolf je met huid en haar.'

Het ontvoeringsteam, 'het Stel', droeg dure kleding waardoor ze niet uit de toon vielen in Phipps Plaza, dat zich in de wijk Buckhead in Atlanta bevond. Om elf uur 's morgens was het er niet erg druk en dat zou een probleem kunnen vormen.

Het hielp dat hun doelwit zich gehaast voortbewoog en verzonken leek in haar eigen wereldje, een compacte, kleine cocon van hersenloze activiteit, ze wipte even snel binnen bij Gucci, Caswell-Massey, Niketown en liep daarna Gapkids en Parisian in (om haar personal shopper, Gina, te bezoeken), zonder ook maar enige aandacht te schenken aan de andere mensen in de winkels. Ze hield haar in leer gebonden agenda bij de hand en werkte snel en efficiënt haar lijstje af. Ze kocht een vale spijkerbroek voor Gwynne; een leren toilettas voor Brendan; en Nike-duikhorloges voor Meredith en Brigid. Ze maakte zelfs een afspraak bij Carter- Barnes om haar haar te laten doen.

Het doelwit bezat stijl en had een vriendelijke glimlach voor de winkelbedienden die haar in de chique winkels te woord stonden. Ze hield de deur open voor de mensen achter haar, zelfs voor mannen die zich in allerlei bochten wrongen om de aantrekkelijke blondine te bedanken. 'Mam' had die frisse, sexy uitstraling die je bij veel rijke Amerikaanse vrouwen uit de buitenwijken aantrof. En ze leek inderdaad op het supermodel Claudia Schiffer. Dat zou haar ondergang worden. In de achtergrondinformatie die bij de opdracht was geleverd stond te lezen dat het mevrouw Elizabeth Connolly betrof, moeder van drie dochters; ze had op Vassar gestudeerd, was in 1987 afgestudeerd, en had volgens eigen zeggen 'een graad in de kunstgeschiedenis gehaald die nagenoeg waardeloos is in de echte wereld, wat ze daarmee dan ook bedoelen, maar die voor mij van onschatbare waarde is'. Voor haar huwelijk was ze journaliste geweest bij de Washington Posten de Atlanta Jour- nal-Constitution. Ze was zevenendertig, hoewel ze niet veel ouder dan dertig leek. Die ochtend had ze haar haar in een fluwelen haarclip vastgebonden, ze droeg een coltrui met korte mouwen met daarover een gehaakte trui, en een nauwsluitende broek. Ze was intelligent, religieus — maar op een gezonde manier — en volgens de informatie was ze een taaie als het erop aankwam.

Die eigenschap zou haar al heel snel van pas komen. Mevrouw Elizabeth Connolly stond op het punt ontvoerd te worden. Ze was gekocht, en waarschijnlijk was zij het duurste artikel dat die ochtend in Phipps Plaza te koop was. Haar prijs: 150.000 dollar.





Lizzie Connolly voelde zich een beetje licht in het hoofd en vroeg zich af of haar onberekenbare bloedsuikerspiegel weer opspeelde. Ze moest niet vergeten om Trudie Stylers kookboek te kopen - ze voelde een zekere bewondering voor Trudie, die medeoprichtster was van de Rainforest Foundation en de vrouw van Sting. Ze was bang dat haar hoofd aan het eind van de dag net zo zou rondtollen als dat van dat arme kleine meisje in The Exorcist. Heette die actrice niet Linda Blair? Lizzie was er bijna zeker van. Ach, wat maakte het ook uit? Wie zat nou te wachten op dat soort triviale kennis?

Het zou vandaag wel een gekkenhuis worden. Ten eerste was het Gwynnies verjaardag, en het feestje dat thuis gehouden werd voor eenentwintig van haar beste schoolvriendjes, elf meisjes en tien jongens, zou vanmiddag om een uur beginnen. Lizzie had een springkussen in de vorm van een kasteel gehuurd en ze had de lunch voor de kinderen al voorbereid, om maar te zwijgen over die voor hun moeders of kindermeisjes. Lizzie had zelfs voor drie uur een Mister Softee-ijskarretje ingehuurd. Toch wist je nooit precies wat je kon verwachten op dit soort verjaardagsfeestjes, afgezien dan van een hoop spanning, sensatie, gelach en geblèr. Na het feestje had Brigid nog zwemles en stond er voor Merry een bezoekje aan de tandarts op het programma. Brendan, met wie ze al veertien jaar getrouwd was, had zijn eigen boodschappenlijstje ingediend. Uiteraard voorzien van de kreet ZSML, dat betekende zo spoedig mogelijk, liefje. Nadat ze een T-shirt met nepdiamantjes voor Gwynnie had gekocht bij Gapkids, moest ze alleen nog een nieuwe reisnecessaire voor Brendan halen. O, ja, en een afspraak voor zichzelf bij de kapper maken. En nog eventjes langs haar reddende engel, Gina Sabellico, in Parisian. Ze bleef kalm tijdens die laatste etappe - onder alle omstandigheden je hoofd koel houden - waarna ze zich naar haar nieuwe Mercedes 320 stationwagen haastte, die veilig in een hoekje stond op niveau P3 in de ondergrondse parkeergarage van Phipps Plaza. Er was geen tijd meer voor een kopje van haar favoriete rooibosthee bij Teavana. Op maandagochtend was er gewoonlijk bijna niemand in de garage, maar nu botste ze bijna tegen een man op met lang donker haar. Lizzie glimlachte automatisch naar hem, waardoor haar perfecte, onlangs helderwit gebleekte tanden, haar vriendelijkheid en haar sex-appeal werden onthuld — ook al was dat niet haar opzet.