‘Lees je geen kranten? Die twee meisjes in Oslo. En nu laatst weer, die Stortingsdame. Hoe heette ze ook alweer?’
‘Ik heb geen idee,’ loog Stine met een bonkend hart.
‘Marit Olsen,’ zei Elias. ‘Arbeiderparti. De twee andere meisjes heetten Borgny en Charlotte. Weet je zeker dat je hun namen niet herkent, Stine?’
‘Ik lees geen kranten,’ zei Stine. Er moest snel iemand komen.
‘Alle drie prima vrouwen,’ zei hij.
‘Ja, jij kunt dat kennelijk weten.’ Stine had direct spijt van haar sarcastische toon. Dat was de angst.
‘Niet goed, natuurlijk,’ zei Elias. ‘Maar de eerste indruk stond me wel aan. Ik ben – zoals je begrijpt – een persoon die veel waarde hecht aan de eerste indruk.’
Ze staarde naar de hand die hij voorzichtig op haar knie had gelegd.
‘Zeg…’ zei ze, en zelfs in dat ene woordje kon ze horen hoe gedwee ze was.
‘Ja, Stine?’
Ze keek naar hem op. Zijn gezicht was zo open als dat van een kind, zijn blik was oprecht vragend. Ze wilde schreeuwen, overeind springen toen ze voetstappen hoorde en een stem bij de chauffeur. Een passagier. Een volwassen man. Hij liep naar achter in de bus. Stine probeerde zijn blik te vangen, hem te laten begrijpen, maar de hoedrand wierp een schaduw over zijn ogen en hij had het te druk met het wisselgeld en het kaartje in zijn portemonnee op te bergen. Tot haar opluchting ging hij op de stoel recht achter hen zitten.
‘Het is onbegrijpelijk dat de politie het verband tussen hen niet ziet,’ zei Elias. ‘Dat moet toch niet zo moeilijk zijn. Ze moeten toch doorhebben dat de drie vrouwen graag de bergen in gingen. Dat ze dezelfde nacht in de Håvasshytte hebben overnacht. Denk jij dat ik naar de politie moet gaan om hun dat te vertellen?’
‘Misschien wel,’ fluisterde Stine. Als ze snel was, kon ze het misschien redden om langs Elias te stappen en de bus uit te sprinten. Maar ze had het nog niet gedacht of het hydraulische systeem zuchtte en de bus zette zich in beweging. Ze sloot haar ogen.
‘Ik heb alleen geen zin om erbij betrokken te raken. Ik hoop dat je dat begrijpt, Stine.’
Ze knikte langzaam, nog steeds met haar ogen dicht.
‘Mooi. Dan kan ik je vertellen over een ander die daar was. Iemand van wie jij gegarandeerd weet wie het is.’
deel iii
Hoofdstuk 24
Stavanger
‘Het ruikt hier…’ zei Kaja.
‘Naar mest,’ zei Harry. ‘Type koe. Welkom in Jæren.’
Het ochtendlicht lekte uit de wolken die boven de lentegroene akkers hingen. Van achter hun stenen omheiningen staarden de koeien de taxi dom na. Ze waren op weg van het Sola-vliegveld naar het centrum van Stavanger.
Harry boog zich naar de voorbank: ‘Kunt u misschien iets sneller rijden, chauffeur?’ Hij hield zijn id-kaart omhoog. De chauffeur grijnsde breed, drukte het gaspedaal in en maakte vaart op de snelweg.
‘Ben je bang dat we te laat komen?’ vroeg Kaja toen Harry zich weer liet terugvallen.
‘Neemt de telefoon niet op, niet op het werk verschenen,’ zei Harry, en hij hoefde zijn gedachtegang niet verder af te maken.