‘Ik zal niet vragen wat het doel was van de test, maar heb ik hem doorstaan?’
Harry lachte even. ‘Het ging alleen hierom.’ Hij liep de trap af en zwaaide met de slof. ‘Nulzevennulnul.’
Harry draaide de voordeur van zijn appartement van het slot. Hij drukte op het lichtknopje en stelde vast dat de stroom nog niet was afgesloten. Hij deed zijn jas uit, liep de kamer in, zette Deep Purple op, zijn favoriete band in de categorie onbedoeld-komisch-maar-toch-steengoed. ‘Speed King’ met Ian Paice op de drums. Hij ging op de bank zitten en drukte zijn vingers tegen zijn slapen. De honden sjorden aan hun kettingen. Ze huilden, gromden, hapten, hun tanden rukten en trokken aan zijn ingewanden. Als hij ze nu losliet, zou er geen weg terug meer zijn. Dit keer niet. Vroeger waren er altijd redenen geweest om weer te stoppen. Rakel, Oleg, het werk, misschien zelfs vader. Hij had die dingen niet meer. Het mocht niet gebeuren. Geen alcohol. Dus hij moest een alternatieve roes hebben. Een roes die hij kon controleren. Bedankt, Kaja. Schaamde hij zich niet? Natuurlijk schaamde hij zich. Maar trots was iets wat je je niet altijd kon permitteren.
Hij trok het plastic van de slof. Haalde er het onderste pakje uit. Je kon bijna niet zien dat het zegel op het pakje verbroken was. Het was een feit dat vrouwen als Kaja nooit gecontroleerd werden bij de douane. Hij opende het pakje en trok het aluminiumfolie eruit. Hij vouwde het open en zag de bruine klont. Hij inhaleerde de zoete lucht.
Toen begon hij zich klaar te maken.
Harry had allerlei manieren voor het roken van opium gezien, van de ingewikkelde, rituele procedures in de opiumhuizen die je reinste theeceremonies waren, via verschillende soorten pijparrangementen tot de eenvoudigste: de klont aansteken, er een rietje in zetten en inhaleren tegen het zware leven, terwijl het product letterlijk in rook opgaat. Hoe dan ook, het ging allemaal om hetzelfde: de werkzame stoffen – morfine, thebaïne, codeïne en een boeket aan andere chemische vrienden – in de bloedbaan te krijgen. Harry’s methode was simpel. Hij plakte een theelepeltje met tape vast aan de hoek van de tafel, legde een klein stukje van de klont, niet groter dan een luciferkopje, in het lepeltje, en warmde dat op met een aansteker. Toen de opium begon te roken, hield hij een gewoon glas boven de rook. Daarna stak hij een rietje, liefst eentje met een knik, in het glas en zoog de rook naar binnen. Harry stelde vast dat zijn vingers het werk deden zonder dat ze trilden. In Hongkong had hij met regelmatige tussenpozen zijn verslavingsniveau gecheckt en hij vond dat hij de meest gedisciplineerde drugsgebruiker was die hij kende. Hij kon op voorhand de hoeveelheid alcohol doseren en daar stoppen, hoe rot hij zich ook voelde. In Hongkong was hij een week of twee met opium gestopt, had slechts een paar paralgin forte geslikt, die de abstinentiesymptomen niet zouden tegenhouden, maar die mogelijk een psychologisch effect hadden omdat hij wist dat er een beetje opium in zat. Hij was niet verslaafd. Aan een roes in het algemeen, oké, maar aan opium in het bijzonder: nauwelijks. Maar het was duidelijk: er bestond een glijdende schaal. Want terwijl hij bezig was het lepeltje vast te tapen, kon hij voelen dat de honden tot rust kwamen. Want ze wisten het, ze wisten dat ze snel wat zouden krijgen.
En zich weer koest konden houden. Tot de volgende keer.
De gloeiend hete aansteker brandde in Harry’s vingers. Op de tafel lagen de rietjes van McDonald’s.
Een minuut later had hij de eerste rook opgezogen.
De werking was onmiddellijk voelbaar. De pijnen, zelfs die waarvan hij niet wist dat hij ze had, waren verdwenen. De associaties, de beelden kwamen. Hij zou vannacht slapen.
Bjørn Holm kon niet slapen.
Hij had geprobeerd te lezen in Escotts’ Hank Williams, The Biography over het korte leven en de lange dood van de countrylegende, hij had geluisterd naar een Lucinda Williams-bootleg van een concert in Austin en hij had de Texas Longhorn-koeien geteld, maar niets hielp.