Ze waren in de kamer. De muren waren bedekt met foto’s en boekenkasten waarin zo veel boeken stonden dat Harry betwijfelde of zij ze allemaal zelf had verzameld. De kamer maakte een uitgesproken mannelijke indruk. Grote, vierkante meubels, een globe, een waterpijp, langspeelplaten in boxen, kaarten en foto’s van hoge, met sneeuw bedekte bergen aan de muren. Dat deed Harry tot de conclusie komen dat hij een flink stuk ouder was dan zij. Er stond een televisie aan zonder geluid.
‘Marit Olsen is in elke nieuwsuitzending het hoofditem,’ zei Kaja, die de afstandsbediening pakte, waarop het televisiescherm uitdoofde. ‘Twee leiders van de oppositiepartijen hebben een snelle oplossing van deze zaak geëist en zeiden dat de regering stelselmatig op de politie heeft bezuinigd. De nationale recherche krijgt de komende tijd niet veel rust.’
‘Ik wil graag koffie,’ zei Harry, en Kaja verdween de keuken in.
Hij ging op de bank zitten. Op de salontafel, naast een vrouwelijke leesbril, lag een omgedraaid, opengeslagen John Fante-boek. Daarnaast lagen foto’s van het Frognerbad. Niet van de plaats delict zelf, maar van de mensen die samendromden achter de afzetlinten om iets te kunnen zien. Harry gromde tevreden. Niet alleen omdat ze haar werk mee naar huis had genomen, maar omdat het rechercheteam nog steeds dergelijke foto’s maakte. Harry had er in zijn tijd altijd op gestaan dat er foto’s werden gemaakt van het nieuwsgierige publiek. Dat had hij geleerd tijdens een fbi-cursus over seriemoordenaars; het is gebleken dat de dader terugkeert naar de plaats delict. Zowel de King-broers in San Antonio als de K-Mart-man waren opgepakt omdat ze het niet konden laten te komen genieten van hun werk, te kijken naar alle commotie die ze hadden veroorzaakt, te voelen hoe onkwetsbaar ze waren. De fotografen van de technische recherche noemden dat ‘Holes zesde gebod’. O ja, er waren nog negen andere. Harry bladerde door de foto’s.
‘Je gebruikt geen melk, toch?’ riep Kaja uit de keuken.
‘Ja.’
‘Wel? Op Heathrow…’
‘Ik bedoel: ja, je hebt gelijk, ik gebruik geen melk.’
‘Aha. Je bent geconverteerd naar het Kantonees.’
‘Wat?’
‘Je bent gestopt met een dubbele ontkenning te gebruiken. Kantonees is logischer. Jij houdt van logica.’
‘Is dat zo? Dat met het Kantonees?’
‘Ik weet het niet,’ lachte ze vanuit de keuken. ‘Ik probeer alleen slim over te komen.’
Harry kon zien dat de fotograaf discreet was geweest, hij had vanuit zijn heup gefotografeerd en geen flits gebruikt. De aandacht van de toeschouwers ging uit naar de duikplank. Slome blikken, halfopen monden alsof ze zich verveelden terwijl ze op een glimp van iets verschrikkelijks wachtten, iets om zich te herinneren, iets om je buurman schrik mee aan te jagen. Een man hield een mobieltje in de lucht, waarmee hij ongetwijfeld foto’s nam. Harry pakte het vergrootglas dat op een stapel rapporten lag en bekeek een voor een de gezichten. Hij wist niet waar hij naar zocht, zijn hersenen waren leeg, maar dat was de beste manier om dat wat er eventueel was niet te missen.
‘Zie je iets?’ Ze was achter hem gaan staan en bukte zich om te kijken. Hij kon een vleugje lavendelzeep ruiken, dezelfde die hij in het vliegtuig had geroken toen ze met haar hoofd op zijn schouder had geslapen.
‘Hm. Denk jij dat er iets te vinden is?’ vroeg hij en hij pakte de koffiebeker aan.
‘Nee.’
‘Dus waarom heb jij deze foto’s mee naar huis genomen?’