Bjørn Holm zag dat Bellman de man fixeerde terwijl het ongeduld rond zijn mondhoeken speelde. Een geüniformeerde vrouw naast Bellman legde een hand rond de microfoon, leunde naar hem toe en fluisterde iets. Het gezicht van de hoofdinspecteur werd donkerder.
‘Mikael Bellman krijgt een spoedcursus in het hanteren van de media,’ zei Bjørn Holm. ‘Les één: strijk ze niet tegen de haren in, vooral de regionale kranten niet.’
‘Hij is nog nieuw,’ zei Beate Lønn. ‘Hij leert het wel.’
‘Denk je?’
‘Ja, Bellman is het type dat leert.’
‘Bescheidenheid is niet makkelijk te leren, heb ik gehoord.’
‘De echte niet, nee. Maar je gedeisd houden wanneer het wat oplevert is een van de basisprincipes in de moderne communicatie. Dat vertelt Ninni hem nu. En Bellman is slim genoeg om dat te begrijpen.’
Op het televisiescherm kuchte Bellman, hij dwong zijn gezicht in een jongensachtige glimlach en boog naar de microfoon: ‘Het spijt me als dat een beetje onvriendelijk klonk, maar het is voor ons allemaal een lange dag geweest en ik hoop dat jullie begrijpen dat we graag zo snel mogelijk willen doorgaan met het onderzoek naar deze tragische zaak. We moeten nu afronden, maar als iemand van jullie nog een dringende vraag heeft, dan kunnen jullie die aan Ninni hier doorgeven en dan beloof ik jullie dat ik daar later deze avond persoonlijk op terug zal komen. Voor de deadline. Klinkt dat goed?’
‘Wat heb ik je gezegd?’ zei Beate triomfantelijk lachend.
‘A star is born,’ zei Bjørn Holm.
Het televisiescherm implodeerde en Beate draaide zich om. ‘Harry heeft gebeld. Hij wil dat ik jou afsta.’
‘Mij?’ zei Bjørn Holm. ‘Voor wat dan?’
‘Je weet heel goed voor wat. Ik heb gehoord dat je mee was met Gunnar Hagen toen jullie Harry van het vliegveld haalden.’
‘Oeps.’ Holm lachte al zijn tanden bloot.
‘Ik neem aan dat Hagen je wilde gebruiken aangezien hij weet dat jij een van de weinige personen bent met wie Harry graag samenwerkt.’
‘Zover zijn we niet eens gekomen, Harry heeft direct bedankt voor de klus.’
‘Maar kennelijk heeft hij zich nu bedacht.’
‘O ja? Hoe is dat gekomen?’
‘Dat zei hij niet. Hij zei alleen dat hij vond dat hij geen beroep op mij kon doen.’
‘Uiteraard, jij bent immers de chef hier.’
‘Niets is vanzelfsprekend bij Harry. Ik ken hem heel goed, zoals je weet.’
Holm knikte. Hij wist het. Hij wist dat Jack Halvorsen, de aanstaande vader en Beates geliefde, gedood was toen hij voor Harry werkte. Op een ijskoude winterdag op een openbare weg op Grünerløkka was zijn keel doorgesneden. Holm was daar even later gearriveerd. Het warme bloed was het staalharde ijs in getrokken. De dood van een politieman. Niemand had Harry de schuld gegeven. Niemand anders dan hijzelf, uiteraard.
Hij krabde in zijn bakkebaarden. ‘Wat heb je hem geantwoord?’
Beate haalde diep adem en keek naar de journalisten en fotografen die gehaast het gebouw van de nationale recherche verlieten. ‘Hetzelfde als wat ik nu tegen jou zeg. Dat het ministerie heeft bepaald dat de nationale recherche voorrang heeft en dat ik in deze zaak geen mogelijkheid zie om een technisch rechercheur aan iemand anders dan aan Bellman uit te lenen.’