Bellman stond op de parkeerplaats van de Middelthunsgate en keek hen na toen ze wegreden. De wind trok vrolijk aan zijn jas.
De dienstdoende agent zat in de krant te lezen toen hij ineens drie mannen voor de balie zag staan.
‘Hallo, Tore,’ zei Harry. ‘Heb je een niet-rokenkamer met uitzicht voor me?’
‘Hallo, Harry. Lang geleden.’ De agent pakte een sleutel uit de kast naast hem en gaf die aan Harry. ‘De bruiloftssuite.’
Harry zag Tores verwarring toen Beavis naar voren leunde, de sleutel pakte en afgemeten zei: ‘Hij is de arrestant, ouwe jongen.’
Harry keek Tore verontschuldigend aan terwijl Jussi zijn zakken doorzocht en er sleutels en een portemonnee uit viste.
‘Zou fijn zijn als je Gunnar Hagen wilde bellen, Tore. Hij…’
Jussi rukte aan de handboeien zodat het metaal in zijn huid sneed en Harry achterwaarts achter de twee aan strompelde naar de ingang van de arrestantencellen.
Nadat ze hem hadden opgesloten in de tweeënhalve bij anderhalve meter kleine cel, liep Jussi naar Tore om de papieren te tekenen, terwijl Beavis aan de andere kant van het traliehek bleef staan en naar Harry keek. Harry zag dat hij iets wilde zeggen en wachtte af. Toen kwam het, met een stem die beefde van onderdrukte woede: ‘Hoe voelt dat eigenlijk? Om zo’n verrekte hotshot te zijn die twee seriemoordenaars heeft gepakt en op televisie is geweest en zo, en dan nu hier te zitten achter de tralies?’
‘Waar ben je zo woedend over, Beavis?’ vroeg Harry zacht en hij sloot zijn ogen. Hij voelde de deining in zijn lichaam alsof hij net voet aan wal zette na een lange zeereis.
‘Ik ben niet woedend. Maar als het om klootzakken gaat die goede politiemensen doodschieten, dan word ik woedend op hun.’
‘Drie fouten in één zin,’ zei Harry, die op de brits ging liggen. ‘Ten eerste is het niet “op hun”, ten tweede was inspecteur Waaler geen “goede politieman” en ten derde heb ik niet geschoten, maar zijn arm eraf gerukt. Hier bij zijn schouder.’ Harry wees.
Beavis opende zijn mond en sloot die weer zonder dat er iets uit was gekomen.
Harry deed zijn ogen weer dicht.
Hoofdstuk 13
Kantoor
De eerstvolgende keer dat Harry zijn ogen opendeed, lag hij op de brits in de arrestantencel van de politie en stond Gunnar Hagen aan de buitenkant met een sleutel te rommelen.
‘Het spijt me, Harry, ik zat in een vergadering.’
‘Het kwam me goed uit, chef,’ zei Harry en hij rekte zich uit en gaapte. ‘Word ik weer vrijgelaten?’
‘Ik heb met de politieadvocaat gesproken en hij zei dat het goed was. Het was een voorlopige hechtenis, geen straf. Ik hoorde dat twee jongens van de nationale recherche je hebben binnengebracht. Wat is er gebeurd?’
‘Ik had gehoopt dat jij me dat zou vertellen.’
‘Ik?’
‘Sinds ik in Oslo ben geland, word ik geschaduwd door de nationale recherche.’
‘Door de nationale recherche?’
Harry ging rechtop zitten en ging met zijn hand door zijn kortgeknipte haar. ‘Ze hebben me naar het Rikshospital gevolgd. Ze hebben me op formele gronden gearresteerd. Wat is er aan de hand, chef?’