Harry vloekte in zichzelf. ‘Ja?’
‘U hebt de facturen die wij hebben gestuurd niet betaald en u hebt ook niet gereageerd op onze waarschuwing dat we u afsluiten. Ik bel u om te zeggen dat we vandaag om twaalf uur uw appartement aan de Sofies gate 5 afsluiten van elektriciteit.’
Harry gaf geen antwoord.
‘We zullen u weer aansluiten als het uitstaande bedrag is overgemaakt op onze rekening.’
‘En het bedrag is?’
‘Met rente, aanmaningskosten en afsluitkosten hebben we het over een bedrag van 14.463 kronen.’
Stilte.
‘Hallo?’
‘Ik ben er nog. Ik heb nu niet zo veel geld.’
‘De uitstaande rekening zal naar een gerechtelijk incassobureau gaan. Ondertussen zullen we voor u hopen dat het niet gaat vriezen. Toch?’
‘Inderdaad,’ constateerde Harry en hij hing op.
De sirenes buiten stegen en daalden.
Harry ging op bed liggen. Hij lag een kwartier met zijn ogen dicht voor hij het opgaf en weer opstond, hij trok zijn kleren aan en verliet zijn appartement om de tram naar het Rikshospital te nemen.
Hoofdstuk 11
Print
Toen ik ’s morgens wakker werd, wist ik dat ik er weer was geweest. In mijn droom gaat het altijd zo: we liggen op de grond, het bloed stroomt, en als ik opzij kijk, staat ze daar en kijkt naar ons. Ze kijkt naar mij met verdriet in haar ogen alsof ze nu pas ziet wie ik ben, me ontmaskert, ziet dat ik niet degene ben die ze wil hebben.
Het ontbijt smaakte voortreffelijk. Op teletekst staat: ‘Vrouwelijke parlementariër dood aangetroffen in het diepe bad van het Frognerbad.’ De websites van de kranten staan er vol van. Printen, knippen, knippen.
Over niet al te lange tijd zullen de websites de naam bekendmaken. Tot nu toe is dat zogenaamde onderzoek zo belachelijk amateuristisch geweest dat het eerder irritant dan spannend was. Maar deze keer zullen ze alle middelen inzetten, niet doen alsof ze onderzoeken zoals bij Borgny en Charlotte. Marit Olsen was immers een parlementslid. Het wordt tijd dat het stopt. Want ik heb het volgende slachtoffer al uitgekozen.
Hoofdstuk 12
Plaats delict
Harry rookte een sigaret voor het ziekenhuis. De lucht boven hem was lichtblauw, maar onder hem bedekte de mist de stad, die als een ketel tussen lage, groene hellingen lag. Deze aanblik deed hem denken aan zijn jeugd in Oppsal, toen Øystein en hij het eerste uur van school hadden gespijbeld en naar de Duitse bunkers waren gegaan op het Nordstrand, waar ze naar de erwtensoepkleurige ochtendmist hadden gekeken die boven het centrum van Oslo hing. Maar met de jaren was de ochtendmist boven Oslo langzaam verdwenen, samen met de industrie en het verstoken van hout.
Harry drukte de sigaret onder zijn hak uit.
Olav Hole zag er beter uit. Of misschien kwam dat door het licht. Hij vroeg waarom Harry glimlachte. En wat er eigenlijk met zijn kaak was gebeurd.
Harry zei dat hij onhandig was geweest en vroeg zich af op welke leeftijd de verandering plaatsvond dat kinderen hun ouders gaan sparen door de waarheid niet te zeggen. Hij kwam uit op de leeftijd van tien jaar.
‘Je zusje was hier,’ zei vader.