‘Hebt u dat gedaan?’
Ze lachte verbitterd. ‘Kán een moeder haar kind loslaten? Een dochter kan haar moeder loslaten. Lene veracht me om wat ik heb gedaan. Om wat ik ben. En kijk, nu doet ze hetzelfde.’
‘De verkeerde man naar het einde van de wereld volgen?’
Ze trok haar schouders op.
‘Weet u waar ze is?’
‘Nee. Alleen dat ze vertrokken is om bij hem te kunnen zijn.’
Harry nam een slok van zijn koffie. ‘Ik weet waar het eind van de wereld is.’
Ze gaf geen antwoord.
‘Ik kan proberen haar te vinden voor u.’
‘Ze wil niet gevonden worden.’
‘Ik kan het proberen. Met uw hulp.’ Harry haalde een vel papier tevoorschijn en legde dat voor haar. ‘Wat vindt u hiervan?’
Ze las. Toen keek ze op. Haar make-up was uitgelopen door de tranen uit haar turkooizen ogen en er zaten strepen op haar ingevallen wangen.
‘Zweer dat je mijn kind heelhuids thuisbrengt, Hole. Zweer het. Als je dat doet, is het goed.’
Harry keek haar lang aan.
‘Ik zweer het,’ zei hij.
Toen hij weer buiten stond en een sigaret opstak, dacht hij aan wat ze had gezegd. ‘Kan een moeder haar kind loslaten?’ Hij dacht aan Odd Utmo, die een foto van zijn zoon bij zich had. ‘Een dochter kan haar moeder loslaten.’ Kan ze dat? Hij blies de rook uit. Kon hij dat?
Gunnar Hagen stond bij de groenteafdeling van zijn favoriete Pakistaanse supermarkt. Wantrouwend keek hij zijn inspecteur aan. ‘Wil jij terug naar Congo? Om Lene Galtung te zoeken? En dat heeft niets met de moordzaak te maken?’
‘Hetzelfde als de laatste keer,’ zei Harry, die een groente pakte die hij niet eens kende. ‘We zoeken een vermist persoon.’
‘Lene Galtung is voor zover ik weet niet als vermist opgegeven, de pers beweert het alleen.’
‘Dat is ze nu wel.’ Harry trok een formulier uit zijn jaszak en liet Hagen de handtekening zien. ‘Door haar biologische moeder.’
‘O ja? En hoe moet ik het ministerie uitleggen dat we de zoekactie in Congo beginnen?’
‘We hebben een spoor.’
‘En dat is?’
‘Ik heb in Se og Hør gelezen dat Lene Galtung haar haren baksteenrood heeft laten verven. Ik weet niet eens of die term in Noorwegen wordt gebruikt voor rood haar en daarom viel hij me ook op.’
‘Wat viel je op?’
‘Dat het de haarkleur was die in het paspoort van Juliana Verni uit Leipzig stond. Ik heb indertijd Günther gevraagd te checken of er een stempel van Kigali in haar pas was te vinden. Maar dat konden ze niet, het paspoort was weg en ik ben ervan overtuigd dat Tony het heeft meegenomen.’
‘Het paspoort. Dus?’
‘En nu heeft Lene Galtung het.’