Bjørn Holm keek naar de foto van Bellman die tevoorschijn was gekomen nadat hij de voorpagina uit de krant had gescheurd. ‘Wel verdomme.’
‘Deze krant is nog maar een paar dagen oud. Er is hier onlangs nog iemand geweest.’
‘Wel verdomme.’
‘Misschien zitten er vingerafdrukken op de voorpag…’ Harry keek in de kachel, waar de eerste pagina’s net in vlammen opgingen.
‘Sorry,’ zei Bjørn. ‘Maar ik kan de andere pagina’s nakijken.’
‘Oké. Ik vraag me iets af over dat hout.’
‘Ja?’
‘Er is drie kilometer in de omtrek geen boom te bekennen. Hij moet ergens een grote opslag met hout hebben. Kijk jij naar de krant, dan zoek ik hier in de buurt.’
Mikael Bellman keek naar Sigurd Altman. Hij mocht die koude blik van hem niet. Ook dat knokige lichaam, de tanden die tegen zijn lippen drukten, die staccato bewegingen en dat onbeholpen gelispel stonden hem niet aan. Maar hij hoefde Sigurd Altman niet sympathiek te vinden om hem als verlosser en weldoener te kunnen zien. Want met elk woord dat Altman zei, kwam Bellman een stap dichter bij zijn overwinning.
‘Ik neem aan dat je het rapport van Harry Hole hebt gelezen over het mogelijke verloop van de gebeurtenissen?’ vroeg Altman.
‘Je bedoelt Skais rapport?’ zei Bellman. ‘Met zijn kijk op de zaak?’
Altman lachte even. ‘Zoals je wilt. Het verhaal dat Harry vertelde was trouwens verbluffend juist. Het probleem is alleen dat het slechts één tastbaar bewijs bevat. Mijn vingerafdrukken in het huis van Tony Leike. Goed, laten we zeggen dat ik toegeef dat ik daar op bezoek ben geweest. Dat we het over die goede, oude tijd hadden.’
Bellman trok zijn schouders op. ‘En jij denkt dat de jury dat zal geloven?’
‘Ik zie mezelf graag als een betrouwbare kerel. Maar…’ Altman trok zijn lippen op en het tandvlees kwam bloot te liggen. ‘Maar ik zal nooit voor een jury komen te staan, of wel?’
Harry vond de stapel hout onder een groen zeil. In een hakblok stond een bijl en daarnaast stond een mes. Harry keek rond en schopte in de sneeuw. Er was hier niet veel interessants te zien. Zijn laars raakte iets. Een wit plastic buisje. Hij boog zich voorover. Op de zijkant stond de productinformatie. Tien meter verband. Wat deed dit hier?
Harry keek aandachtig naar het houtblok. Keek naar iets zwarts dat in het hout was getrokken. Naar het mes. Naar het heft. Geel en glad. Wat deed een mes in een hakblok? Dat kon natuurlijk allerlei redenen hebben, maar toch…
Hij legde zijn linkerhand op het houtblok, waarbij hij zijn middelvinger tot de knokkel en de rest van zijn vingers naar beneden drukte.
Harry maakte het mes voorzichtig met twee vingers boven aan het heft los. Het mes was zo scherp als een scheermesje. Met sporen van de stof waar hij uit hoofde van zijn beroep altijd naar op zoek was. Daarop rende hij als een eland door de hoge sneeuw terug naar de hut.
Bjørn keek op van zijn pc toen Harry binnenstormde. ‘Alleen nog meer Tony Leike,’ verzuchtte hij.
‘Er zit bloed op het mes,’ zei Harry buiten adem. ‘Controleer het heft op vingerafdrukken.’
Bjørn pakte het mes omzichtig aan. Strooide zwart poeder op het gelakte, gele heft en blies er voorzichtig op.