‘En daarna?’
Harry gebaarde met zijn handen. ‘Dit. Chungking.’
‘En toekomstplannen?’
Harry haalde zijn schouders op en drukte zijn sigaret uit. En Kaja dacht aan de platenhoes die Even haar had laten zien, met een foto van Sid Vicious van de Sex Pistols. En de muziek die op de achtergrond had geklonken: ‘No future. No future.’
Hij drukte weer op de sigaret. ‘Je weet nu wat je moet weten, Kaja Solness.’
‘Moet weten?’ Ze fronste haar voorhoofd. ‘Ik begrijp het niet.’
‘Is dat zo?’ Hij stond op. ‘Dacht je dat ik maar wat babbelde over mijn opiumgebruik en schulden omdat ik een eenzame Noor ben die blij is een andere te zien?’
Ze gaf geen antwoord.
‘Dat heb ik gedaan zodat je zou begrijpen dat jullie niets aan me hebben. Dus je kunt teruggaan zonder het gevoel te hebben dat je je werk niet hebt gedaan. Je bent in het trappenhuis niet in de problemen geraakt en ik kan weer rustig slapen zonder dat ik bang hoef te zijn dat je mijn crediteuren naar me toe leidt.’
Ze keek hem aan. Hij had iets geslotens, iets ascetisch over zich, wat toch weer teniet werd gedaan door de vrolijke twinkeling in zijn blik die zei dat je het allemaal niet te serieus moest nemen. Of beter gezegd: dat het hem allemaal niet kon verdommen.
‘Wacht.’ Kaja opende haar tas en haalde er het kleine rode boekje uit, gaf het aan hem en peilde zijn reactie. Ze zag hoe de verbazing zich over zijn gezicht verspreidde terwijl hij erin bladerde.
‘Wel verdomme, het lijkt mijn originele pas wel.’
‘Dat is het ook.’
‘Ik betwijfel of de afdeling Geweld daar een budget voor heeft.’
‘De koers van je schuld was gedaald,’ loog ze. ‘Ik heb korting gekregen.’
‘Dat hoop ik dan maar voor jou, want ik ben niet van plan mee te gaan naar Oslo.’
Kaja keek hem lang aan. Ze zag ertegen op. Want ze ontkwam er niet meer aan. Ze werd gedwongen haar laatste kaart te spelen, Gunnar Hagen had gezegd dat ze die moest bewaren voor het geval deze stijfkop onmogelijk bleek te zijn.
‘Er is nog iets,’ zei Kaja en ze zette zich schrap.
Harry’s ene wenkbrauw schoot omhoog, misschien hoorde hij iets aan haar stem.
‘Het betreft je vader, Harry.’ Ze hoorde hoe ze automatisch zijn voornaam gebruikte. Ze zei tegen zichzelf dat het oprecht gemeend was en dat het niet alleen voor het effect was gedaan.
‘Mijn vader?’ Hij zei het alsof het een verrassing was dat hij er een had.
‘Ja. We hebben contact met hem opgenomen om te horen of hij wist waar je zat. Het bleek dat hij ziek is.’
Ze staarde naar het tafelblad.
Ze hoorde hem ademhalen. Het gruis kwam weer terug in zijn stem: ‘Ernstig ziek?’
‘Ja. En het spijt me dat ik je dat moet vertellen.’
Ze durfde hem niet aan te kijken. Ze schaamde zich. Ze wachtte. Ze luisterde naar het snaterende geluid van het Kantonees op de televisie die achter de balie van Li Yuan stond. Ze slikte en wachtte. Ze moest echt gauw slapen.