Ze voelde dat de handen haar aarzelend loslieten.
‘Kom,’ zei hij en hij pakte haar zachtjes onder haar arm.
Ze voelde haar wangen warm worden terwijl ze de deur uit liepen. Warmte geproduceerd door spanning en schaamte. Schaamte over hoe opgelucht ze was, over hoe traag haar hersenen hadden gereageerd in deze situatie, over hoe gewillig ze hem die twee onschuldige hasjdealers die haar alleen maar wat angst hadden willen aanjagen, had laten aanpakken.
Hij liep met haar twee trappen op, ging door een zwaaideur en zette haar voor een liftdeur, waar hij op een knop drukte die naar beneden wees. Hij ging naast haar staan en keek naar het oplichtende getal 11 boven de liftdeur. ‘Gastarbeiders,’ zei hij. ‘Ze zijn alleen en vervelen zich.’
‘Ik weet het,’ zei ze stug.
‘Druk op de G van ground floor, sla rechts af en loop rechtdoor tot je op Nathan Road bent.’
‘Luister alsjeblieft naar me. Jij bent de enige bij Geweld die gespecialiseerd is in seriemoordenaars. Jij hebt de Sneeuwman gepakt.’
‘Klopt,’ zei hij. Ze zag iets in zijn blik bewegen en hij ging met zijn vinger langs de kaak onder zijn rechteroor. ‘En daarna heb ik ontslag genomen.’
‘Ontslag genomen? Verlof genomen, bedoel je.’
‘Ontslag genomen. Gestopt.’
Pas nu zag ze dat zijn rechterkaak op een onnatuurlijke manier naar voren stak.
‘Gunnar Hagen zegt dat hij je voor onbepaalde tijd verlof heeft gegeven toen je zes maanden geleden Oslo verliet.’
De man glimlachte en Kaja zag hoe zijn gezicht volkomen veranderde: ‘Dat komt alleen maar omdat Hagen het niet in zijn hoofd…’ Hij stopte en de glimlach verdween. Zijn blik ging nu naar het getal dat was veranderd in een 5.
‘Hoe dan ook, ik werk niet meer voor de politie.’
‘We hebben je nodig…’ Ze haalde adem. Ze wist dat ze zich op glad ijs begaf, maar ze moest handelen voor hij weer van haar wegliep. ‘En jij hebt ons nodig.’
Zijn ogen gingen naar haar. ‘Waarom denk je dat in godsnaam?’
‘Je bent de Triade geld schuldig. Je koopt dope op straat met een zuigfles. Je woont…’ – ze trok een grimas –‘…hier. En je hebt geen paspoort.’
‘Ik heb het hier naar mijn zin, waar heb ik een paspoort voor nodig?’
Er klonk een pling, de liftdeuren gingen krakend open en een stinkende, warme lucht kwam van de lichamen die binnen stonden.
‘Ik neem deze niet!’ zei Kaja harder dan ze van plan was en ze zag dat de gezichten haar aankeken met een mengeling van ongeduld en overduidelijke nieuwsgierigheid.
‘Jawel, dat doe je wel,’ zei hij en hij zette zijn hand in haar onderrug en schoof haar voorzichtig maar beslist naar binnen. Ze werd direct omsloten door mensenlichamen, die het haar onmogelijk maakten zich te verroeren of om te draaien. Ze kon nog net de liftdeuren dicht zien glijden toen ze haar hoofd omdraaide.
‘Harry!’ riep ze.
Maar hij was al weg.
Hoofdstuk 4
Sex Pistols