Vandaar ook dat er op de redactie van Voetbal International deze avond een wat melige stemming hangt. De cameramensen dragen weliswaar smokings, iemand heeft een geïmproviseerde rode loper voor de deur gelegd en er is ook champagne, maar dat laatste is meer voor het plaatje op televisie dan dat iemand verwacht dat er vanavond nog van gedronken gaat worden.
René van der Gijp ontbreekt vanavond, zoals hij al weken ontbreekt. Niemand weet of hij vanavond thuis tv zal kijken, want er is nauwelijks contact meer met hem. Af en toe wordt er wat heen-en-weer ge-sms’t, sporadisch neemt hij de telefoon op in Dordrecht, maar over het algemeen krijgt Van der Gijp de rust die hij volgens iedereen nodig heeft. Achter de schermen hebben de hoofdrolspelers zich al neergelegd bij een lange radiostilte. Johan Derksen, die Van der Gijp het langst van iedereen kent, houdt er zelfs rekening mee dat hij zijn compaan nooit meer aan tafel terugziet. Alleen het publiek wil zich nog niet neerleggen bij de situatie. Al wekenlang komen er dagelijks mails en brieven binnen met allemaal maar één onderwerp: René van der Gijp.
De meeste schrijvers willen alleen maar weten wanneer hij terugkomt en hoe het met hem gaat, anderen hebben adviezen, goedbedoelde (‘Neem je tijd’) en minder goedbedoelde (‘Ga lekker op vakantie in Kenia! Inclusief safari! Het telefoonnummer van mijn reisbureau staat onder aan de brief’). Sommige mensen sturen een kaart, een gedicht of een cadeautje op. Op een maandagmiddag arriveert een grote, houten olifant op de redactie, inclusief spirituele tekst op het kaartje. Ook biedt een mevrouw van een kliniek als troost een gratis tandenbleekbehandeling aan.
Van der Gijp is na zijn plotselinge verdwijning die vrijdagmiddag adequaat vervangen door Koert Westerman. Hij is normaal gesproken commentator bij onder
andere Eredivisie Live en RTL7 en zat toevallig in de omroepkantine te eten, toen die vrijdagavond bleek dat de stoel van Van der Gijp onbezet zou blijven. Niet veel later schoof hij aan tafel aan en wist daar volledig onvoorbereid het gevallen gat te vullen. Maar hoe goed Westerman het naar omstandigheden ook deed, hij noch al die anderen die het na hem probeerden, konden het gemis van Van der Gijp doen vergeten. De chemie tussen het vaste trio, ooit ontkiemd op televisie maar een onverwoestbaar fundament gekregen door ontelbare schnabbels in de provincie, bleek onvervangbaar.
Vanavond mogen Jan Boskamp en Aad de Mos het proberen. Speciale feestkleding ontbreekt bij de heren, want ook zij rekenen erop dat er op het einde van de avond toch niets te vieren valt. De enige die mogelijk in de prijzen zou kunnen vallen is Johan Derksen persoonlijk. Zoals René van der Gijp vlak voor z’n vijftigste werd genomineerd in de categorie ‘Tv-talent van het jaar’, zo maakt Derksen nu kans in de categorie ‘Mannelijke tv-persoonlijkheid van het jaar.’ Maar het heeft de hoofdredacteur er niet enthousiaster op gemaakt. ‘Wat een flauwekul zeg. Ik doe niet mee aan dat circus van mensen die elkaar de hele dag feliciteren en prijzen geven. Ik doe twee keer per week gewoon mijn werk aan die tafel van VI. Daar hoef ik geen prijs voor. En ik ga ’m al helemaal niet ophalen in Carré. Ik heb René daar twee jaar geleden zien zitten. Hij zag er verschrikkelijk ongelukkig uit. Het is onze wereld niet.’
Twee jaar eerder, in een stille straat in Dordrecht. Op de dag van het Televiziergala doet René van der Gijp hoofdschuddend zijn voordeur open. Als genomineerde wordt hij binnen een paar uur op zijn paasbest verwacht in Carré, maar voorlopig draagt hij nog een spijkerbroek, een jeansoverhemd en een blauwe pet. Aan zijn voeten zitten bruine Uggs-laarzen. Hij staat op het punt voor het oog van de natie te worden gelauwerd, maar toch kijkt hij behoorlijk zuur. ‘Ja man’, zegt hij, de deurklink nog in zijn hand, ‘wat een gedoe allemaal!’ Hij is de hele dag al gek gebeld door krantenjournalisten, radiopresentatoren en andere landgenoten die iets van hem wilden. ‘De mensen beginnen het nu wel erg serieus te nemen hè, dat prijsje? Ik bedoel: kom op hé! Ik heb al bijna geen zin meer om te gaan. Echt.’
Sinds hij werd genomineerd als tv-talent van het jaar, is het gedaan met de rust. De heer des huizes moet ervan zuchten. ‘Gisteren ging ik even twee uurtjes in de sauna zitten. Wat denk je? 67 gemiste oproepen! In twee uur! Dat is toch niet normaal meer?’ Gelukkig, daar kondigt de meest aanstekelijke lach van het noordelijk halfrond zich alweer aan. ‘Jahaa… 67 oproepjes! Hahahaa! Het houdt de mensjes wel bezig, hè?’
Inderdaad: het prijsje houdt de mensjes bezig. Vanmorgen vroeg begon de telefoon voor het eerst te rinkelen. Een radiostation. Vervolgens ging het de hele dag zo door. Tien minuten eerder stond hij het programma Lunch nog te woord. Wat hij vond van Carlo Boszhards imitatie in de De Wereld Draait Door, wilde de presentator weten. René had zijn bewondering uitgesproken. ‘Hij heeft me betrapt.’ En, lachend: ‘Vooral het niet luisteren naar andere mensen vond ik heel kenmerkend.’ Hij vertelde dat zelfs zijn vriend Maarten Spanjer de eerste paar seconden geen verschil had gezien.