Terugblikkend op de afgelopen periode, zegt Van der Gijp: ‘Ik hoop dit nooit meer mee te maken. Maar ik zie het ook als een ervaring waarvan ik zeker weet dat het me op lange termijn goed doet. Ik bedoel: misschien moest er ook wel iets gebeuren. Zoals ik mijn leven leidde, dat was niet vol te houden. Ik was mezelf niet meer. Ik zat maar een beetje in dat huis op die bank, werd honderdduizend keer gebeld en dan zat ik maar een beetje René van der Gijp te spelen. En ik had het de hele dag over Manolev en over Theo Janssen. Terwijl: wat kan mij die Theo Janssen nou eigenlijk schelen? Nee, ik ben nu even van mijn sokkel geslagen, maar ik kom sterker terug. Momenteel zit ik op tachtig, vijfentachtig procent. Maar als ik straks weer helemaal wedstrijdfit ben, weet ik zeker dat ik deze periode beschouw als een die me op den duur verder heeft geholpen. Ik ben blij dat ik weer onder de mensen ben. Dan meen ik serieus. Ik zweer het je: ik ben echt zo blij als een kind.’
61. Inter
-Jij bent een van die vele voetballers die voor het geld naar het buitenland is gegaan.
‘Ja, naar Zwitserland. Zat ik lekker met mijn voetjes in het Meer van Neuchâtel. En in die tijd kwamen er veel goede voetballers naar Zwitserland. Karl-Heinz Rummenigge voetbalde bijvoorbeeld bij Servette, die hadden ze overgenomen van Inter. Daar had ik trouwens ook nog bijna gespeeld.’
-Waar? Bij Inter?
‘Ja. Ik mocht een keer als gastspeler meedoen aan hun toernooi. Heb ik nog fotootjes van. Sta ik in het Inter-shirt naast Hansi Müller. Ik speelde nog goed ook. Die mensen wilden mij wel kopen. Het probleem was alleen dat je in die tijd nog maar twee buitenlanders mocht opstellen. En met Ludo Coeck en Müller waren ze al voorzien.’
-Zonde.
‘Ach ja. Zo gaat het. Ik had ook bij Galatasaray kunnen spelen. Ook niet doorgegaan.’
-Waarom niet?
‘Ik moest een week op proef komen in Istanbul. Henk van Ginkel had dat destijds geregeld. Rob Jansen, mijn zaakwaarnemer, ging ook mee. Daar aangekomen troffen we allemaal bekenden. Guus Hiddink, Theo Laseroms; het was een hele Nederlandse enclave. Heel gezellig. Ik geloof dat we de eerste avond tot half vier ’s nachts in mijn hotel hebben zitten eten en drinken. Toen er moest worden betaald, zei Van Ginkel dat ik maar even moest aftekenen. De rekening waar ik toen mijn handtekening onder zette, had de afmeting van een tafellaken, zo groot. De volgende avond: precies hetzelfde verhaal. Wéér heel gezellig, wéér zo’n tafellaken getekend. Maar toen moest ik op de derde dag toch op het matje komen bij de voorzitter. Die had de hotelrekeningen gecheckt en het idee gekregen dat hij de Nederlandse George Best op bezoek had. Hij dacht: als die gozer dit tempo volhoudt, kunnen we Galatasaray volgende week wel opdoeken.’
-En hoe liepen de onderhandelingen?
‘Niet zo goed. Rob Jansen en ik zaten aan een tafel vol Turken, wachtend op die voorzitter. Een man naast me zei: als de voorzitter ergens diep over moet nadenken, pakt hij altijd de krant en gaat hij even poepen. Dus op een gegeven moment komt die voorzitter binnen en vraagt aan Rob Jansen. “Kunt u mij een indicatie geven van wat onze Nederlandse George Best zou willen verdienen?” Rob schraapt zijn keel en zegt: “We dachten aan ongeveer een miljoen dollar netto per jaar.” Die man verslikt zich bijna, zegt verder niets, pakt een krant en verdwijnt richting het toilet. En wij maar wachten en wachten. Na een half uur was-ie nog niet terug. Toen zei Rob: “Ik heb het idee dat we iets te hoog in de boom zijn gaan zitten.” Nou, dat klopte. We hebben die voorzitter nooit meer teruggezien. Nee, tussen Galatasaray en mij is het niets geworden. Maar ik heb wel drie geweldige dagen in Istanbul gehad. En daar gaat het toch allemaal om?’
62. ‘René zag er verschrikkelijk ongelukkig uit’
‘Zeg’, bromt Johan Derksen, vlak voordat hij de televisiestudio van Voetbal International insloft, ‘zie ik er zo wel belachelijk genoeg uit?’
Het is een paar uur voordat in Amsterdam de Gouden Televizier-Ring zal worden uitgereikt. Daar stroomt nu een zee van smokings de grote zaal van Carré binnen. Een paar kilometer zuidelijker, in Hilversum, checkt de hoofdredacteur van Voetbal International intussen zijn outfit: een jasje met grassprietjesmotief, daaronder een lelijke stropdas en om het af te maken: twee gifgroene schoenen. Provocerender kan het niet.
Derksen heeft het de afgelopen week maar druk gehad. Voor zo ongeveer elke televisiecamera in het land heeft hij op hoge toon verkondigd dat hij de nominatie voor de Televizier-Ring weliswaar als een compliment aan het programma beschouwt, maar dat hij het verdomt om ‘tussen al die aangeklede apen in Carré te gaan zitten.’ Bovendien acht hij winst van de ring bij voorbaat uitgesloten. Iedereen in Nederland weet dat The Voice met z’n miljoenenpubliek gaat winnen.