-Hij was ook vaak in Zwitserland.
‘Ja, dat was altijd hartstikke leuk. Op een keer kwam hij precies in de week dat Aarau een nieuwe Poolse spits zou kopen. Heb ik net gedaan of Maarten die Pool was. Ik heb hem meegenomen naar het stadion, in de kleedkamer aan iedereen voorgesteld. De voorzitter zat in het complot, maar de coach wist van niks. Ik heb hem ook laten meetrainen. Dat ging goed. Maarten heeft nog bij Ajax gespeeld en zag er altijd jongensachtig uit, dus hij hield zich aardig staande. Hij gaf ook aanwijzingen tijdens het partijtje, in een soort nep-Pools. ’s Avonds gingen we naar een supportersfeest. Vijfhonderd man in de zaal. Maarten zei: “Zeg even tegen die mensen dat ik een toespraak wil houden.” Binnen vijf minuten stond hij op het podium. Hield-ie een ellenlange speech in het Pools, of wat daar voor moest doorgaan. Echt, Fidel Castro is kort van stof in vergelijking met die toespraak. Het heeft geloof ik veertig minuten geduurd en er was geen touw aan vast te knopen.’
48. ‘Het is niet leuk meer zo’
‘Hé’, zegt René van der Gijp bij binnenkomst in de Hilversumse VI-studio, ‘het is niet meer te doen, hè?’ Hij ploft neer op de bank. Hoofdschuddend bolt hij zijn wangen. Hij ziet er moe uit. ‘Pfff… Wat een gedoe, zeg. Echt.’
Eerder die week heeft er in een plaatselijke krant in Friesland een pissig stukje gestaan. René van der Gijp had kort voor aanvang van een lezing afgezegd. Een paar honderd man publiek werd teleurgesteld. Het moet in die regio een vermogen aan oppas hebben gekost.
‘Al die videocamera’s. Al die halfdronken mensen die honderd foto’s van je willen nemen. Bah. Het is niet leuk meer zo. De mensen willen de hele avond grappen en grollen horen. Ze denken geloof ik dat ik een soort stand-upcomedian ben. Laatst sta ik een lezing te geven. Beginnen die mensen plotseling uit het niets te lachen. Ik begreep er geen bal van. Wat bleek? Achter mij hadden ze een scherm opgehangen. Mensen konden tijdens mijn praatje een tweet sturen en die verscheen dan achter mijn rug op het scherm. Was ik midden in een verhaal, stond er opeens in koeienletters achter me: Wanneer kunnen we lunchen? Kom op, hé! Daar word ik niet vrolijk van.’ Hij blaast nog maar eens wat lucht uit en schudt zijn hoofd. Het lijkt er sterk op dat René van der Gijp de laatste tijd iets te druk is geweest met René van der Gijp zijn. Dat begint zich nu te wreken. Hij heeft tijd en stilte nodig om te wennen aan zijn nieuwe status.
Maar die tijd en die stilte zijn er nauwelijks meer.
‘Ik gaf laatst een presentatie, ergens in Noord-Holland. Wil ik aan het einde van de avond eindelijk in mijn auto stappen, word ik opeens op mijn rug getikt door een wildvreemde man. Die man staat helemaal te glunderen en heeft een schoteltje met een bal gehakt in zijn handen. “Meneer Van der Gijp”, zegt-ie, “ik maak de beste bal gehakt van Purmerend en omgeving. Zou u daarmee even op de foto willen?” Ik zweer het je. Sta ik dus midden in de nacht op een donker parkeerterrein met een bal gehakt op een schoteltje te poseren. Ik zeg tegen die man: Mag ik ‘m opeten? Zegt die vent: “Ik zou het maar niet doen, want hij is al zes maanden oud en komt rechtstreeks uit de vriezer.” Daarna gaf-ie me een hand en verdween weer, met bal gehakt en al. Ik bedoel: waar gáát dit allemaal over? Waar zijn al die mensjes mee bezig?’
Een paar maanden eerder, ergens in het voorjaar van 2011.
Als er op een doordeweekse ochtend een stationwagen vol tv-apparatuur voor de bungalow in Dordrecht stopt, ziet de wereld er nog heel anders uit. De hype rond René van der Gijp is dan op zijn hoogtepunt en de man zelf lijkt het allemaal onbewogen te ondergaan.
Het programma Profiel wijdt die week een complete uitzending aan het fenomeen. Vandaar dat nu interviewer Fons de Poel aanbelt, gevolgd door een geluidsman en een cameravrouw. Ze worden door Van der Gijp al snel aangesproken als ‘cameravrouwtje’ en ‘geluidsmannetje.’, zoals Fons de Poel zelf gedurende de vijf uur dat hij in de wereld van René van der Gijp verblijft, ook constant ‘Fonsie’ zal worden genoemd.
Van der Gijp zet alle deuren open. Hij is die ochtend als was in de handen van de interviewer. Cameravrouwtje en geluidsmannetje dolen door het huis, langs het bed met het rode overtrek, langs de televisiekamer waar de heer des huizes zo graag in horizontale positie zijn voetbalwedstrijden bekijkt, naar de eerste verdieping waar de Van der Gijp-dynastie in plechtige zwart-witfoto’s aan de muren is verbeeld en zelfs naar de tuin, waar het smetteloze zwembad wordt gefilmd. Ze neemt close-ups van de Boeddhabeelden in de slaapkamer en de oosterse kunstwerken in de andere delen van het huis, waar alles recht staat, geordend is, afgepast, rustig en relaxed.