111
Elins hart bonst snel als ze weer naast Daniel op de schommelbank gaat zitten en de warmte van zijn lichaam tegen haar bovenbeen voelt. Hij heeft een oude kurk tussen de kussens gevonden en leest hem bijziend.
‘We hebben een cursus wijnproeven gedaan en waren begonnen wijn te verzamelen... niets bijzonders, maar een paar zijn wel chic, ik heb ze als kerstcadeau gekregen... uit Bordeaux... twee flessen château haut-brion uit 1970. We zouden ze opdrinken als we met pensioen gingen, Elisabet en ik... je maakt allerlei plannen... We hebben zelfs wat marihuana bewaard. Dat was een soort grap tussen ons. Daar hadden we het vaak over, dat we jongeren zouden worden als we oud waren. Dat is immers de tijd waarin je harde muziek draait en ’s ochtends uitslaapt.’
‘Ik zou eigenlijk terug moeten naar Stockholm,’ zegt ze.
‘Ja.’
Ze schommelen wat samen en de grove, roestige veren kraken.
‘Mooi huis,’ zegt Elin zacht.
Ze legt haar hand op de zijne, hij draait hem om en ze vervlechten hun vingers. Ze zitten zwijgend terwijl de schommelbank langzaam kraakt.
Haar glanzende haar is voor haar gezicht gevallen, ze veegt het weg en kijkt hem in de ogen.
‘Daniel,’ mompelt ze.
‘Ja,’ antwoordt hij fluisterend.
Elin neemt hem op. Ze bedenkt dat ze de genegenheid van een ander mens nog nooit zo hard nodig heeft gehad als nu. Iets in zijn blik, in zijn gefronste voorhoofd, raakt haar diep. Ze kust hem voorzichtig op zijn mond, glimlacht en kust hem weer, neemt zijn gezicht tussen haar handen en zoent hem.
‘Mijn god,’ zegt hij.
Elin zoent hem weer, schuurt haar lippen aan zijn stoppels, maakt het lijfje van haar jurk open en leidt zijn hand naar haar borsten. Hij raakt haar heel voorzichtig aan en beroert een tepel.
Daniel ziet er verschrikkelijk kwetsbaar uit als ze hem weer zoent, een hand onder zijn overhemd laat glijden en zijn buik even voelt sidderen onder de aanraking.
Golven van verlangen trekken door haar schoot, ze voelt haar benen slap worden, zou gewoon met hem in het gras willen gaan liggen of schrijlings over zijn heupen gaan zitten.
Ze sluit haar ogen, drukt zich tegen hem aan en hij zegt iets wat ze niet verstaat. Het bloed bruist en bonkt in haar. Ze voelt zijn warme handen over haar lichaam gaan, maar plotseling houdt hij op en trekt hij zich terug.
‘Elin, ik kan het niet...’
‘Het spijt me, het was niet de bedoeling,’ zegt ze en ze probeert rustiger te ademen.
‘Ik heb gewoon wat meer tijd nodig,’ legt hij met tranen in zijn ogen uit. ‘Het is nu te veel, maar ik wil je niet afschrikken...’
‘Dat doe je niet,’ antwoordt ze en ze probeert te glimlachen.
Elin loopt de tuin uit, trekt haar kleren recht en neemt plaats achter het stuur.
Als ze Sundsvall uit rijdt, kleuren haar wangen rood en zijn haar benen helemaal week. Na vijf minuten slaat ze al een bosweg in en blijft met gloeiende schoot en bonzend hart staan. Ze kijkt naar haar gezicht in de achteruitkijkspiegel. Haar ogen zijn zwaar glanzend en haar lippen gezwollen.
Haar slipje is doornat, schuimig. Het bloed raast door haar lichaam. Ze kan zich niet herinneren dat ze ooit eerder zo’n seksuele kracht heeft ervaren.
Daniel lijkt zich zo merkwaardig onbewust van haar uiterlijk. Ze heeft het gevoel dat hij recht in haar hart kijkt.
Ze probeert rustiger te ademen, wacht even, maar kijkt dan om zich heen, de smalle bosweg af, schuift haar jurk omhoog, tilt haar billen op en trekt haar slipje tot halverwege haar dijen. Ze streelt zichzelf snel met beide handen. Het orgasme komt fel en hevig. Elin Frank zit hijgend en bezweet met twee vingers in zichzelf door de autoruit naar de betoverende strepen zonlicht tussen de takken van de dennen te kijken.
112
Het is donker aan het worden als Flora naar de milieustraat achter de Ica-supermarkt gaat om naar flessen en blikjes te zoeken. Ze denkt voortdurend aan de moorden in Sundsvall en is aan het fantaseren geslagen over Miranda en haar leven op de Birgittagården.
Ze stelt zich voor dat Miranda zich uitdagend kleedt, rookt en scheldwoorden schreeuwt. Ze onderbreekt de fantasie als ze de ingang van het magazijn van de grote supermarkt passeert, even blijft staan en in de dozen onder de laadplaats kijkt, waarna ze verder loopt.
Dan ontstaat de gedachte dat Miranda met wat vriendinnen verstoppertje speelde bij een kerk.
Flora’s hart klopt sneller als ze voor zich ziet hoe Miranda haar handen voor haar gezicht houdt en tot honderd telt. Een vijfjarig meisje rent weg tussen de grafstenen en lacht uitgelaten, al iets banger dan nodig is.
Flora blijft staan bij de containers voor oude kranten en karton. Ze zet haar plastic zak met lege petflessen en blikjes neer, loopt naar de grote container voor wit glas en schijnt met haar zaklamp naar binnen. Het licht glinstert op kapotte en hele flessen. Het is bijna oogverblindend. Helemaal achterin tegen de zijkant ziet Flora een fles liggen waar statiegeld op zit. Ze steekt haar arm door de opening en tast voorzichtig, zonder dat ze kan zien wat ze doet. Het is doodstil in de milieustraat. Flora steekt haar arm verder naar binnen en voelt opeens iets. Het is net een voorzichtige streling over de rug van haar hand en op het volgende moment haalt ze haar vingers open aan een glasscherf, trekt haar arm terug en doet een paar passen achteruit.