‘Was Vicky kwaad op Tuula?’ vraagt Elin.
‘Nee.’
‘Vicky en Caroline zijn nooit betrokken bij ruzies,’ zegt Daniel en hij klopt Caroline op haar tengere arm.
‘Daniel, we hebben je nodig,’ zegt Caroline en ze kijkt hem met een weerloos gezicht aan. ‘Je moet voor ons zorgen.’
‘Ik kom gauw terug,’ antwoordt hij. ‘Ik wil het echt, maar ik... ik ben niet echt in vorm om...’
Als Daniel zijn hand van haar arm haalt, probeert ze hem daar te houden.
‘Maar je komt toch wel terug? Ja toch?’
‘Ja, ik kom terug.’
Daniel en Elin lopen de gang op, Caroline blijft midden in de kamer staan en ziet er ontzettend verlaten uit.
92
Daniel klopt op Tuula’s deur. Ze wachten even zonder dat iemand opendoet en lopen dan naar de woonkamer.
‘Denk aan wat ik je eerder vertelde,’ zegt Daniel ernstig.
De open haard is uit en koud. Op de eettafel staan nog wat borden met etensresten. Door de grote ramen in de serre zien ze in het donker de haven liggen. De zilverachtige, zongebleekte vissershutjes staan op een rij en worden weerspiegeld in het water. Het is een schitterend uitzicht, maar het roodharige meisje heeft haar stoel naar de muur gedraaid en staart naar de witgeschilderde sierlijst.
‘Hoi Tuula,’ zegt Daniel luchtig.
Het meisje draait zich om met haar bleke ogen. Een gejaagde gezichtsuitdrukking maakt plaats voor een andere, moeilijk te duiden blik.
‘Ik heb koorts,’ mompelt ze en ze draait terug naar de muur.
‘Mooi uitzicht.’
‘Ja hè?’ antwoordt ze en ze staart naar de muur.
Elin kan zien dat ze glimlacht voor ze weer ernstig kijkt.
‘Ik wil even met je praten,’ zegt Daniel.
‘Doe dat dan.’
‘Ik wil je gezicht zien als we een gesprek voeren.’
‘Moet ik het lossnijden?’
‘Het is makkelijker om je stoel om te draaien.’
Ze slaakt een diepe zucht, draait haar stoel om en gaat weer zitten met een gesloten gezicht.
‘Je hebt Vicky’s tas vrijdag gepakt,’ zegt Elin.
‘Wat?’ vraagt ze. ‘Wat zei je? Wat zei je godverdomme?’
Daniel probeert Elins woorden goed te praten.
‘Ze vroeg zich af...’
‘Hou je bek!’ gilt Tuula.
Het wordt stil en Tuula perst haar lippen op elkaar en trekt een nagelriem los.
‘Je hebt Vicky’s tas gepakt,’ herhaalt Elin.
‘Jezus, wat loop jij te liegen,’ zegt Tuula zacht en ze slaat haar ogen neer.
Ze zit met een verdrietig gezicht en trillend lichaam. Elin buigt zich voorover om haar over haar wang te aaien.
‘Ik bedoel niet...’
Tuula grijpt Elins haar beet, grist een vork van de tafel en probeert haar in het gezicht te steken, maar Daniel weet haar hand te blokkeren. Hij houdt Tuula vast terwijl zij worstelt, trapt en schreeuwt: ‘Kutwijf, ik zal alle kutwijven neer...’
Tuula huilt schor en Daniel houdt haar zwijgend vast. Hij zit met haar op zijn schoot en na een poosje ontspant haar lichaam. Elin is even verderop gaan staan, voelt aan haar pijnlijke hoofdhuid.
‘Je hebt haar tas alleen maar geleend, dat weet ik best,’ zegt Daniel.
‘Er zat toch alleen maar troep in,’ antwoordt Tuula. ‘Ik had die hele zooi in brand moeten steken.’
‘Dus er zat niks in de tas dat bij jou wilde zijn?’ vraagt Daniel.
‘Alleen het bloemplaatje,’ zegt het meisje en ze kijkt hem aan.
‘Dat klinkt mooi. Mag ik het zien?’
‘Een tijger bewaakt het.’
‘O jee.’
‘Je kunt me tegen een muur spijkeren,’ mompelt ze.
‘Was er nog meer dat bij jou wilde zijn?’
‘Ik had Vicky in brand moeten steken toen we in het bos waren...’
Terwijl Tuula met Daniel praat verlaat Elin de serre, loopt de woonkamer door en de koude gang in. Die is verlaten en donker. Ze gaat naar Tuula’s deur, werpt weer een blik op de woonkamer, verzekert zich ervan dat Daniel nog steeds met het meisje praat en gaat dan de kleine kamer binnen.
93
Elin staat met bonkend hart in een kamertje met één raam vlak onder het overhangende gedeelte van een laag dak met bolle dakpannen. Er ligt een omgevallen bureaulamp op de grond en het zwakke schijnsel verlicht de kamer van onderaf.
Aan de witte muur hangt een geborduurd wandkleed met de tekst: het beste wat we hebben is elkaar.
Elin denkt aan Tuula, hoe ze langs haar droge lippen likte en hoe haar lichaam trilde voordat ze een vork in haar gezicht probeerde te steken.
In de stilstaande lucht van de kamer hangt een merkwaardige zoete en bedompte geur.
Ze hoopt dat Daniel begrijpt dat ze hierheen is gegaan. Dat hij ervoor zorgt dat Tuula niet naar haar kamer gaat, maar alles doet om haar bij zich te houden.