‘Eén tegelijk, Almira,’ kapt Daniel haar af en hij veegt vlug wat tranen van zijn wangen.
‘Elisabet kan me geen ruk schelen, van mij mag ze branden in de hel, mij doet het niks,’ sluit Indie af.
‘Hoe kun je dat nou zeggen?’ vraagt Elin.
‘We hebben haar die nacht gehoord,’ liegt Lu Chu. ‘Ze heeft hartstikke lang om hulp geroepen en wij zaten gewoon in bed te luisteren.’
‘Ze hield maar niet op met gillen,’ glimlacht Almira.
Daniel heeft zich afgewend, met zijn gezicht naar de muur. Het is stil geworden in de keuken. Daniel staat een poosje onbeweeglijk, veegt dan met zijn mouw over zijn gezicht en draait zich om.
‘Jullie begrijpen dat het behoorlijk gemeen is om zo te doen,’ zegt hij.
‘Maar wel leuk,’ zegt Almira.
‘Vind je?’
‘Ja.’
‘En jij, Lu Chu?’
Ze haalt haar schouders op.
‘Je weet het niet?’
‘Nee.’
‘We hebben het over zulke situaties gehad,’ zegt hij.
‘Oké... sorry, het was gemeen.’
Hij probeert geruststellend naar haar te glimlachen, maar ziet er verschrikkelijk treurig uit.
‘Waar is Caroline?’ vraagt Elin.
‘Op haar kamer,’ antwoordt Lu Chu.
‘Kun je laten zien waar die is?’
91
Een ijskoude gang leidt van de keuken naar de woonkamer met de open haard en de eetkamer met de serre aan het water. Aan één kant van de gang zitten de deuren naar de kamers van de pupillen. Lu Chu loopt in een zakkige joggingbroek en sportschoenen met afgetrapte hakken voor Elin uit. Ze wijst naar haar eigen kamer en die van Tuula waarna ze blijft staan voor een deur met een kleurig porseleinen belletje aan de deurkruk.
‘Hier slaapt Carro.’
‘Dank je,’ zegt Elin.
‘Het is al laat,’ zegt Daniel tegen Lu Chu. ‘Ga je tanden poetsen en maak je klaar voor de nacht.’
Ze talmt even en gaat dan naar de badkamer. Als Daniel op de deur klopt, rinkelt het porseleinen belletje. De deur gaat open en een jonge vrouw kijkt Daniel met grote ogen aan en omhelst hem daarna voorzichtig.
‘Mogen we binnenkomen?’ vraagt hij vriendelijk.
‘Natuurlijk,’ antwoordt ze en ze steekt haar hand uit. ‘Caroline.’
Elin groet het meisje en houdt de smalle hand even in de hare. Carolines lichte gezicht is sproetig en een beetje opgemaakt, de zandkleurige wenkbrauwen zijn geëpileerd en haar steile haar is bij elkaar gebonden in een dikke staart.
Het behang is bont, er staat een geloogde ladekast bij het raam en aan de muur hangt een schilderij van een visser met zuidwester en pijpje.
‘We zijn hier om over Vicky te praten,’ zegt Daniel en hij gaat op het opgemaakte bed zitten.
‘Jaren geleden was ik Vicky’s pleegmoeder,’ zegt Elin.
‘Toen ze klein was?’
Elin knikt, en Caroline bijt op haar lip en kijkt door het raam aan de achterkant van het gebouw naar buiten.
‘Jij kent Vicky een beetje,’ zegt Elin na een poosje.
‘Ik denk dat ze andere mensen niet durfde te vertrouwen,’ zegt Caroline met een glimlach. ‘Maar ik mocht haar wel... ze was rustig en had een ongelooflijke zieke humor als ze moe werd.’
Elin schraapt haar keel en vraagt dan onomwonden: ‘Had ze het weleens over mensen die ze had ontmoet? Had ze misschien ergens een vriendje of vriendinnen?’
‘We hebben het hier bijna nooit over shit van vroeger, daar word je maar depri van.’
‘Maar goede dingen dan. Waar droomde ze over, wat wilde ze doen als ze uit het internaat kwam?’
‘We hadden het er weleens over om in het buitenland te gaan werken,’ zegt Caroline. ‘Je weet wel, voor het Rode Kruis, Save the Children, maar wie zou ons nou in dienst nemen?’
‘Wilden jullie dat samen doen?’
‘Het was alleen maar geklets,’ zegt Caroline geduldig.
‘Ik vraag me iets af,’ zegt Daniel terwijl hij over zijn voorhoofd wrijft. ‘Ik was vrijdag zoals je weet vrij, maar ik heb begrepen dat Miranda in de separeer zat. Weet jij waarom?’
‘Ze had Tuula geslagen,’ zegt Caroline zakelijk.
‘Waarom dat?’ vraagt Elin.
Het meisje haalt haar schouders op.
‘Omdat ze het verdient. Ze pikt steeds dingen. Gisteren heeft ze mijn oorbellen gepakt, zei dat die liever bij haar waren.’
‘Wat had ze van Miranda afgepakt?’
‘Toen we die middag gingen zwemmen had ze Vicky’s tas meegenomen en ’s avonds heeft ze een ketting van Miranda gepakt.’
‘Ze heeft Vicky’s tas meegenomen?’ vraagt Elin met gespannen stem.
‘Ze heeft hem teruggegeven, maar hield ook iets... ik snapte niet helemaal wat, maar het was iets wat Vicky van haar moeder had gekregen.’