Bijna al het licht van de koplampen wordt door de buitenste stammen van de bosrand opgevangen, daarna overlappen de schaduwen elkaar tot er alleen duisternis overblijft.
‘Heb je gemerkt dat je zei dat Vicky je dochter was?’ vraagt Daniel.
‘Ja, ik weet het,’ antwoordt ze. ‘Zonet in het ziekenhuis. Het ging vanzelf...’
‘Ze was je dochter ook voor een tijdje.’
‘Ja, dat was ze inderdaad,’ zegt Elin met haar blik op de weg gericht.
Ze passeren het grote meer Armsjön dat in het donker glanst als gietijzer als Daniel scherp inademt.
‘Er schoot me ineens iets te binnen wat Vicky in het begin heeft gezegd... Maar nu weet ik het niet meer,’ zegt hij en hij denkt na. ‘O ja... ze had het over Chileense vrienden die een huis hadden...’
Hij zwijgt, buigt zijn hoofd naar het zijraampje en veegt tranen van zijn wangen.
‘Elisabet en ik zouden naar Chili gaan net toen die aardbeving...’
Hij zucht en blijft stilletjes met zijn handen op zijn knieën zitten.
‘Je wilde iets over Vicky vertellen,’ zegt Elin.
‘O ja... wat zei ik ook alweer?’
‘Dat ze Chileense vrienden had.’
‘Ja...’
‘En dat ze ergens een huis hadden.’
‘Zei ik dat?’
‘Ja.’
‘Jezus,’ mompelt hij. ‘Wat heb ik toch? Dit is echt niet normaal – ik had in het ziekenhuis moeten blijven.’
Elin glimlacht flauwtjes naar hem.
‘Ik ben blij dat je dat niet hebt gedaan.’
89
De grindweg slingert door een donker bos, langs ingezakte schuren en de typische boerderijen van de provincie Hälsingland. Waar de weg ophoudt, opent het landschap zich met ossenbloedrode huizen en de gladde zee als een opaliserende eeuwigheid. De meiboom staat er nog, met bruine berkenblaadjes en dode bloemen. Vlak bij de meiboom staat een groot houten huis met een mooie serre met uitzicht op het water. Het huis was ooit een plattelandswinkel, maar is sinds een aantal jaren eigendom van de private zorgonderneming Orre.
De auto rijdt langzaam tussen de palen van het hek door en als Elin haar gordel losmaakt zegt Daniel ernstig: ‘Je moet erop voorbereid zijn dat... deze pupillen... ze hebben het hun hele leven moeilijk gehad,’ zegt hij en hij duwt de bril op zijn neus omhoog. ‘Ze zijn op zoek naar grenzen en zullen je provoceren.’
‘Daar kan ik wel tegen,’ zegt Elin. ‘Ik ben zelf ook puber geweest.’
‘Dit is iets heel anders – echt,’ zegt hij. ‘Het is niet makkelijk... zelfs voor mij niet, want ze kunnen af en toe echt verschrikkelijk zijn.’
‘Hoe moet ik dan reageren als ze me provoceren?’ vraagt Elin terwijl ze hem aankijkt.
‘Het beste is om eerlijk en duidelijk te zijn...’
‘Dat zal ik onthouden,’ zegt ze en ze opent het portier.
‘Wacht, ik moet... voordat we naar binnen gaan,’ zegt hij. ‘Ze hebben een bewaker en ik vind dat hij de hele tijd bij je moet blijven.’
Elin glimlacht even.
‘Is dat niet een beetje overdreven?’
‘Ik weet het niet, misschien... ik bedoel niet dat je reden hebt om bang te zijn, maar ik... Ik vind dat je niet alleen moet zijn met twee van de pupillen, zelfs niet heel even.’
‘En wie zijn dat?’
Daniel aarzelt even en antwoordt dan: ‘Almira en een meisje dat Tuula heet.’
‘Zijn ze zo gevaarlijk?’
Hij heft zijn hand.
‘Ik wil alleen dat de bewaker erbij is als je met ze praat.’
‘Oké.’
‘Maak je geen zorgen,’ glimlacht hij geruststellend. ‘In feite zijn ze allemaal heel aardig.’
Als ze uitstappen merken ze allebei dat de lucht nog zoel is en de geur van de zee met zich meedraagt.
‘Een van de meisjes weet vast wie Vicky’s vrienden zijn,’ zegt Elin.
‘Maar het is niet zeker dat ze je dat willen vertellen.’
Een pad van zwart leisteen leidt om het huis heen naar de trap naar de serre en de voordeur.
Elins rode gehakte sandaaltjes blijven steken in het natte gras tussen de stenen. Het is laat op de avond, maar in de schommelbank voor de grote seringenboom zit een meisje te roken. Haar weerloze gezicht en armen met tatoeages lichten wit op in het donker.
‘Daniel,’ zegt het meisje met een lachje en ze schiet de sigaret weg in het gras.
‘Dag, Almira,’ zegt Daniel. ‘Dit is Elin.’
‘Hallo,’ zegt Elin.
Almira kijkt haar aan, maar ze beantwoordt haar glimlach niet. Haar dikke zwarte wenkbrauwen lopen door boven de stevige neus en haar wangen zitten vol donkere puntjes.
‘Vicky heeft zijn vrouw doodgeslagen,’ zegt Almira plotseling en ze kijkt Elin aan. ‘En toen Elisabet dood was heeft ze Miranda doodgeslagen... ik denk dat ze pas klaar is als wij allemaal dood zijn.’