Elin voelt dat het valium en de alcohol haar rust geven, als een windstilte, vanbinnen.
Nassim zegt dat de Franse journalist heel blij was met het interview. Dan vertelt hij dat zijn moeder uit Marokko komt.
‘Het is heel belangrijk wat je doet,’ zegt hij glimlachend. ‘Als mijn oma een microkrediet had gekregen dan had het leven van mijn moeder er heel anders uitgezien.’
‘Ik doe mijn best, maar...’
Ze zwijgt en kijkt in zijn ernstige ogen.
‘Niemand is perfect,’ zegt hij en hij schuift in haar richting.
‘Ik heb een klein meisje in de steek gelaten... dat ik niet in de steek had mogen laten... dat...’
Hij streelt troostend over haar wang en fluistert iets in het Frans. Ze glimlacht naar hem en de roes tintelt in haar lichaam.
‘Als je niet zo jong was zou ik verliefd worden,’ zegt ze in het Zweeds.
‘Wat zei je?’ vraagt hij.
‘Ik ben jaloers op je vriendin,’ legt ze uit.
Ze voelt zijn ademhaling, hij ruikt naar mint en whisky. Als kruiden, denkt ze. Ze kijkt naar zijn mooi gevormde mond en krijgt ineens zin hem te kussen, maar denkt dat hij alleen maar bang zou worden.
Ze denkt eraan dat Jack kort nadat Vicky uit hun leven was verdwenen ophield met haar naar bed te gaan. Ze begreep niet dat hij haar gewoon niet meer begeerde. Ze dacht dat het met stress te maken had, met te weinig tijd samen, met vermoeidheid. Ze begon zich uit te sloven. Maakte zich mooi, regelde romantische etentjes, tijd voor hen samen.
Maar hij zag haar niet meer staan.
Toen hij op een nacht thuiskwam en haar in haar huidkleurige negligé zag liggen, zei hij plompverloren dat hij niet meer van haar hield.
Hij wilde scheiden, hij had een andere vrouw ontmoet.
‘Pas op, je morst,’ zegt Nassim.
‘O, god,’ fluistert ze op het moment dat ze een beetje whisky op het lijfje van haar jurk knoeit.
‘Geen probleem.’
Hij pakt een stoffen servet en laat zich op zijn knieën op de grond zakken, legt het servet behoedzaam tegen de vlek en drukt het tegen haar aan, terwijl zijn andere hand rond haar middel glijdt.
‘Ik moet me verkleden,’ zegt ze terwijl ze opstaat en haar best doet om niet te vallen.
Ze voelt het valium, de wijn en de whisky met een dreunend geruis door haar hersenen trekken.
Hij ondersteunt haar terwijl ze achter elkaar door de kamers lopen. Ze voelt zich zwak en moe, leunt tegen hem aan en kust hem in zijn hals. De slaapkamer is koel en schemerig. Er brandt alleen een crèmekleurig lampje op het nachtkastje.
‘Ik moet even gaan liggen.’
Ze zegt niets als hij haar op bed legt en langzaam haar schoenen uittrekt.
‘Ik help je,’ zegt hij zacht.
Ze doet alsof ze erger aangeschoten is dan ze is, blijft stilliggen alsof ze niet merkt dat hij met trillende vingers haar jurk openknoopt.
Ze hoort zijn zware ademhaling en vraagt zich af of hij haar zal durven aanraken, gebruik zal durven maken van haar benevelde toestand.
Ze blijft stilliggen in haar goudkleurige slipje, ziet hem door een golvende nevel en sluit haar ogen.
Hij mompelt iets en ze voelt dat zijn vingers ijskoud zijn van de zenuwen als hij haar slipje uittrekt.
Ze gluurt naar hem terwijl hij zich uitkleedt. Zijn lichaam is erg gebruind door de zon, alsof hij buiten op het veld werkt. Hij is slank als een jongen en heeft een grijze tatoeage op zijn schouder, het Oog van Horus.
Haar hart begint sneller te kloppen als hij iets mompelt en op het bed komt liggen. Ze zou hem moeten tegenhouden, maar voelt zich ook gevleid door zijn opwinding. Ze bedenkt dat ze hem niet in zich zal laten, hem alleen maar naar haar zal laten kijken terwijl hij zich aftrekt als een jongen.
Ze probeert zich te concentreren op wat er gebeurt, te genieten van het moment. Hij ademt snel, spreidt voorzichtig haar dijen en ze laat het gebeuren.
Ze is vochtig, helemaal glad, maar het lukt haar toch niet erbij te zijn. Hij gaat op haar liggen en ze voelt zijn geslacht tegen haar schaambeen, warm en hard. Langzaam draait ze zich weg en sluit haar dijen.
Ze opent haar ogen, ziet zijn angstige blik en sluit haar ogen weer.
Voorzichtig, als om haar niet wakker te maken, spreidt hij haar dijen weer. Ze glimlacht in zichzelf, laat hem kijken, voelt hem boven zich en ineens glijdt hij zomaar naar binnen.
Ze kreunt zacht en voelt zijn hart bonzen als hij op haar gaat liggen.
Hij is in haar en begint meteen hijgend te stoten.
Misselijkheid borrelt in haar omhoog, ze zou hem willen begeren, maar hij heeft te veel haast, hij stoot snel en veel te hard. Eenzaamheid maakt zich van haar meester en haar opwinding verdwijnt. Ze blijft stilliggen tot hij klaar is en zich uit haar terugtrekt.
‘Sorry, sorry,’ fluistert Nassim en hij grist zijn kleren bij elkaar. ‘Ik dacht dat je wilde...’
Dat dacht ik ook, denkt ze, maar ze is niet in staat te antwoorden. Ze hoort hoe hij zich snel en stilletjes aankleedt en hoopt dat hij zal vertrekken. Ze wil opstaan en zich wassen en dan tot ze in slaapt valt tot God bidden dat Vicky leeft.