‘Ik heb de planning voor de rest van de week gezien,’ zegt ze.
‘Over een uur is de ontvangst in het Clarion Hotel Sign.’
Een zware bus op de Strandvägen doet de grote schuifdeuren rammelen. Bijna onmerkbaar voelt Elin zijn blik, maar ze kijkt niet terug, verplaatst alleen het diamanten kruisje in het kuiltje van haar hals.
‘Jack en ik hebben voor een klein meisje gezorgd dat Vicky heet... in een grijs verleden,’ zegt ze en ze slikt hard.
‘Hadden jullie haar geadopteerd?’
‘Nee, ze had een moeder, wij fungeerden alleen als tijdelijke opvang, maar ik...’
Ze zwijgt en trekt aan het diamanten kruisje aan de dunne ketting.
‘Wanneer was dat?’
‘Een jaar of wat voordat jij bij ons kwam werken,’ antwoordt ze. ‘Maar ik zat toen nog niet in de leiding van het concern en Jack was net begonnen aan de samenwerking met Zentropa.’
‘Je hoeft het niet te vertellen.’
‘Volgens mij waren we er klaar voor, voor zover dat kan, we wisten dat het niet makkelijk zou zijn, maar... Snap jij iets van dit land? Ik bedoel, eerst was het allemaal ongelooflijk ingewikkeld, we moesten praten met sociaal werkers en ambtenaren, echt alles werd gecontroleerd, van onze financiële situatie tot ons seksleven... maar zodra we waren goedgekeurd – wat slechts drie dagen duurde – kregen we een kind en moesten we het verder zelf maar uitzoeken. Heel vreemd, eigenlijk. Ze vertelden helemaal niets over haar, weet je, we kregen sowieso geen enkele hulp.’
‘Dat klinkt merkwaardig.’
‘We wilden echt iets goeds doen... en het meisje heeft hier negen maanden gewoond, met tussenpozen. Ze hebben heel vaak geprobeerd haar terug te plaatsen bij haar moeder, maar het liep er steevast op uit dat Vicky ergens tussen oude kartonnen dozen in een garage buiten de stad werd teruggevonden.’
‘Triest,’ zegt hij.
‘Jack kon het op het laatst niet meer aan, al die nachten dat we moesten uitrukken om haar op te halen, met haar naar de spoedeisende hulp moesten of haar in bad zetten en eten gaven... We waren anders ook wel gescheiden, maar... op een nacht zei hij dat ik moest kiezen...’
Elin glimlacht leeg naar Robert.
‘Ik begrijp niet waarom hij me dwong te kiezen.’
‘Omdat hij alleen maar aan zichzelf denkt,’ zegt Robert.
‘Maar we waren niet meer dan tijdelijke opvang, ik kon toch niet kiezen tussen hem en een kind dat hier een paar maanden zou wonen, dat sloeg nergens op... En hij wist dat ik in die tijd volledig afhankelijk van hem was.’
‘Nee,’ probeert Robert.
‘Maar toch is het zo, dat was ik,’ zegt Elin. ‘Dus toen Vicky’s moeder een nieuwe woning kreeg, stemde ik ermee in dat hij jeugdzorg belde... ik bedoel, alles zag er nu redelijk goed uit met de moeder...’
Haar stem breekt en ze merkt verrast dat de tranen plotseling beginnen te stromen.
‘Waarom heb je dit nooit eerder verteld?’
Elin droogt haar tranen en weet niet waarom ze liegt.
‘Het is niet belangrijk, niet iets waar ik over loop te tobben.’
‘Een mens moet door,’ zegt Robert alsof hij haar verexcuseert.
‘Ja,’ fluistert ze en ze slaat haar handen voor haar gezicht.
‘Wat is er?’ vraagt hij bezorgd.
‘Robert,’ zegt ze met een zucht en ze kijkt hem aan. ‘Ik heb er niets mee te maken, maar de politieman die hier net was, hij vertelde dat Vicky twee mensen heeft gedood.’
‘Bedoel je wat er net in Norrland is gebeurd?’
‘Ik weet het niet.’
‘Kun je met haar in verband worden gebracht?’ vraagt hij langzaam.
‘Nee.’
‘Want je mag hier niet mee worden geassocieerd.’
‘Ik weet het... ik zou natuurlijk graag iets doen om haar te helpen, maar...’
‘Hou je erbuiten.’
‘Misschien moet ik Jack bellen.’
‘Nee, niet doen.’
‘Hij moet het weten.’
‘Niet van jou,’ werpt Robert tegen. ‘Jij wordt er alleen maar verdrietig van, dat weet je, elke keer dat je met hem praat...’
Ze probeert instemmend te glimlachen en legt haar hand op Roberts warme vingers.
‘Kom morgenochtend om acht uur, dan nemen we de punten voor volgende week door.’
‘Goed,’ zegt Robert en hij verlaat de kamer.
Elin pakt de telefoon maar wacht tot Robert de voordeur achter zich op slot heeft gedaan en toetst dan het nummer van Jack in.
Hij klinkt hees en slaperig als hij opneemt.
‘Elin? Weet je hoe laat het hier is? Je kunt niet zomaar bellen...’
‘Lag je te slapen?’
‘Ja.’
‘Alleen?’
‘Nee.’
‘Ben je eerlijk om te kwetsen of om...’
‘We zijn gescheiden, Elin,’ kapt hij haar af.