Ze luistert vandaag niet naar muziek. Het enige geluid is het gebonk van haar schoenen, de rinkelende echo in de gewichten aan de halter, de zoemende motor van de loopband en haar eigen ademhaling.
Haar paardenstaart wipt op en neer tussen haar schouderbladen. Ze draagt alleen een trainingsbroek en een witte sportbeha. Na vijftig minuten is het zweet door de stof tussen haar billen gedrongen en is haar beha doornat.
Ze denkt aan toen Vicky Bennet bij haar in huis kwam. Dat is acht jaar geleden. Een klein meisje met blond, warrig haar.
Elin had al jong chlamydia opgelopen, tijdens een taalcursus in Frankrijk. Ze had de klachten niet serieus genomen en was onvruchtbaar geworden. In die tijd had ze het totaal onbelangrijk gevonden omdat ze toch nooit kinderen zou willen. Jarenlang hield ze zichzelf voor hoe prettig het was om niet aan voorbehoedsmiddelen te hoeven denken.
Jack en zij waren nog maar twee jaar getrouwd toen hij over adoptie begon, maar telkens wanneer hij het onderwerp ter sprake bracht, zei ze dat ze geen kinderen wilde, dat het te veel verantwoordelijkheid was.
In die tijd was Jack nog verliefd op haar. Hij was het met haar eens dat ze zich konden aanmelden als tijdelijke opvang of pleeggezin voor kinderen die het moeilijk hadden in hun eigen gezin, die er een poosje tussenuit moesten.
Elin belde met de afdeling Jeugdzorg van het stadsdeelkantoor Norrmalm en Jack ging met haar mee om met een bevoegd ambtenaar te praten die vroeg naar hun woonsituatie, werk, burgerlijke staat en eigen kinderen.
Een maand later werden Elin en Jack opgeroepen voor een diepte-interview in aparte kamers. Ze kregen enorm veel vragen en vervolgvragen volgens de Kälvestenmethode.
Ze herinnert zich nog steeds de verbazing van de sociaal werkster toen ze begreep wie Elin Frank was.
Drie dagen later ging de telefoon. De sociaal werkster vertelde dat ze een kind had dat een poosje geborgenheid en rust nodig had.
‘Ze is zes jaar en... ik denk dat het goed zal gaan... eh, het is een kwestie van uitproberen, en zodra ze haar draai gevonden heeft, kunnen we een paar psychologen aanbevelen,’ zei de vrouw.
‘Wat is er met haar gebeurd?’
‘De moeder is dakloos en psychisch ziek... en de overheid heeft ingegrepen toen het meisje slapend in een metrowagon werd aangetroffen.’
‘Maar ze maakt het verder goed?’
‘Ze was een beetje uitgedroogd, maar de dokter zei dat ze verder gezond is... Ik heb geprobeerd met het meisje te praten... ze maakt een vriendelijke indruk, maar is in zichzelf gekeerd.’
‘Hoe heet ze – weten jullie dat?’
‘Ja... Vicky... ze heet Vicky Bennet.’
Tegen het einde voert Elin Frank de snelheid op, de loopband zoemt, haar ademhaling wordt heftiger, ze maakt de hellingshoek steiler, blijft naar boven lopen en mindert dan vaart.
Na afloop stretcht ze bij de barre voor de grote spiegel zonder zichzelf aan te kijken. Ze wurmt haar voeten uit de schoenen en verlaat de ruimte met zware, kriebelende benen. Buiten de badkamer trekt ze de al koud geworden beha uit en gooit hem op de grond, trekt haar broek en slipje naar beneden, trapt de kleding met haar voeten uit en stapt de douche in.
Als het warme water over haar nek en spieren stroomt, ontspant ze en komt de angst terug. Het is net alsof de hysterie zich vlak onder de oppervlakte bevindt, jagend onder haar huid. Iets in haar wil het uitschreeuwen en in een onbedaarlijk huilen uitbarsten. Maar ze beheerst zich en draait aan de thermostaat zodat het water ijskoud wordt. Ze dwingt zichzelf te blijven staan. Richt haar gezicht omhoog naar de straal tot haar slapen pijn doen van de kou en ze de kraan dichtdraait en uit de douche stapt om zich af te drogen.
51
Elin stapt uit haar inloopkast, gekleed in een halflange fluwelen rok en een stringbody van nylon uit de nieuwste collectie van Wolford. De huid van haar armen en schouders schijnt door de zwarte stof met fonkelende steentjes. De stof is zo dun dat ze speciale zijden handschoenen moet dragen als ze de body aantrekt.
In de leeskamer zit Robert in een lamsleren fauteuil papieren door te nemen die hij in verschillende leren mappen stopt.
‘Wie was dat meisje waar de politie naar vroeg?’
‘Niemand,’ antwoordt Elin.
‘Iets waar we ons zorgen over moeten maken?’
‘Nee.’
Robert Bianchi is al zes jaar haar adviseur en assistent. Hij is homoseksueel, maar heeft nog nooit een vaste relatie gehad. Volgens Elin vindt hij het vooral leuk samen met knappe mannen gezien te worden. Dat van een homoseksuele assistent was Jacks idee, zodat hij geen reden voor jaloezie had. Ze herinnert zich dat ze antwoordde dat het haar niet uitmaakte – als hij maar niet aanstellerig praatte.
Ze gaat naast hem in de andere leesfauteuil zitten, strekt haar benen uit en laat hem de hoge lakschoenen zien.
‘Prachtig,’ glimlacht hij.