De hal is wit en ongemeubileerd. Geen kapstok, geen voorwerpen, geen schoenen of jassen. Alleen witte, gladde muren en een enorme spiegel met witgetint glas.
Joona probeert zich een kind als Vicky in deze omgeving voor te stellen. Een onrustig, chaotisch meisje dat pas in het bevolkingsregister werd ingeschreven toen ze zes was. Een kind dat eraan gewend was dat een thuis niet veel meer was dan een garage of een voetgangerstunnel om in te overnachten.
Robert Bianchi keert terug met een kalme glimlach op zijn gezicht en vraagt Joona mee te komen. Ze lopen door een grote, lichte salon met meerdere bankstellen en een tegelkachel met ornamenten. Dikke vloerbedekking dempt het geluid van hun voetstappen als ze door de verschillende kamers naar een gesloten deur lopen.
‘Gewoon aankloppen,’ zegt hij met een onzeker lachje tegen Joona.
Joona klopt en hoort iemand met hakken over een harde vloer lopen. De deur wordt geopend door een slanke vrouw van middelbare leeftijd met donkerblond haar en grote blauwe ogen. Ze draagt een dunne, rode jurk tot net over de knie. Ze is mooi, naturel opgemaakt en ze heeft drie rijen sneeuwwitte parels om haar hals.
‘Kom binnen, Joona,’ zegt ze zacht maar zorgvuldig articulerend.
Ze lopen een zeer lichte kamer in met een bureau, een bankstel van wit leer en ingebouwde boekenkasten.
‘Ik wilde net een kopje chai gaan drinken, of is dat nog te vroeg voor je?’ vraagt ze.
‘Nee, dat klinkt goed.’
Robert verlaat de kamer en Elin maakt een gebaar naar de bank.
‘Laten we gaan zitten.’
Zonder haast neemt ze tegenover hem plaats en slaat haar benen over elkaar.
‘Waar gaat het over?’ vraagt ze en ze kijkt hem ernstig aan.
‘Jaren geleden waren jij en je man Jack Andersson pleegouders voor een meisje...’
‘We hebben veel kinderen op allerlei manieren geholpen toen...’
‘Vicky Bennet heet ze,’ valt Joona haar vriendelijk in de rede.
Even trekt er iets over haar beheerste gezicht, maar haar stem blijft rustig.
‘Vicky herinner ik me heel goed,’ antwoordt ze met een glimlachje.
‘Wat herinner je je?’
‘Ze was schattig en lief, en ze...’
Elin Frank zwijgt en kijkt recht voor zich uit. Haar handen liggen onbeweeglijk in haar schoot.
‘We hebben reden om aan te nemen dat ze twee mensen heeft vermoord in een jeugdzorginternaat buiten Sundsvall,’ zegt Joona.
De vrouw draait haar gezicht snel weg, maar Joona ziet nog net dat haar ogen donker worden. Ze strijkt haar jurk glad met handen die een beving niet weten te onderdrukken.
‘Wat heeft dat met mij te maken?’ vraagt ze.
Robert klopt en komt binnen met een rammelende theetrolley. Elin Frank bedankt en zegt hem de trolley te laten staan.
‘Vicky Bennet is sinds afgelopen vrijdag verdwenen,’ licht Joona toe als Robert de kamer uit is. ‘De mogelijkheid bestaat dat ze je zal opzoeken.’
Elin kijkt hem niet aan. Ze buigt haar hoofd een beetje en slikt hoorbaar.
‘Nee,’ zegt ze dan kil.
‘Waarom denk je dat Vicky Bennet dat niet zal doen?’
‘Ze zal nooit contact met me opnemen,’ antwoordt ze en ze staat op. ‘Het was een vergissing je binnen te laten zonder eerst te informeren waar je voor kwam.’
Joona begint de tafel te dekken en richt dan zijn blik op haar.
‘Met wie denk je dat Vicky dan contact zal zoeken? Met Jack?’
‘Als je meer te vragen hebt, kun je contact opnemen met mijn advocaat,’ zegt ze en ze verlaat de kamer.
Even later komt Robert de salon binnen.
‘Ik zal je even uitlaten,’ zegt hij kortaf.
‘Dank je,’ antwoordt Joona terwijl hij thee in de beide kopjes schenkt, er eentje oppakt, blaast en voorzichtig drinkt.
Hij glimlacht en pakt een citroenkoekje van een schaal met een witlinnen doek erin. Zonder haast eet hij het koekje en drinkt zijn thee, pakt het servet van zijn schoot, veegt zijn mond af, vouwt het servet op en legt het op tafel voordat hij opstaat.
Joona hoort dat Robert hem volgt als hij door de enorme woning loopt, langs de salons en zitkamer met tegelkachel. Hij loopt over de stenen vloer in de witte hal en opent de deur naar het trappenhuis.
‘Eén ding dat ik nu al moet aankaarten, is dat het belangrijk is dat Elin niet wordt geassocieerd met negatieve...’
‘Ik begrijp wat je bedoelt,’ onderbreekt Joona hem. ‘Het gaat hier in eerste instantie echter niet om Elin Frank, maar...’
‘Voor mij wel, en voor haar ook,’ valt Robert hem in de rede.
‘Ja, maar daar houdt het verleden geen rekening mee als het terugkeert,’ zegt Joona en hij loopt de trap af.
50
De fitnessruimte van het huis grenst aan de grootste badkamer. Elin rent elke dag zeven kilometer en gaat twee keer per week naar haar persoonlijke trainer bij de Mornington Health Club. Recht tegenover de loopband hangt een tv die uitstaat en links kijkt Elin uit over de daken naar de toren van de Oscars-kerk.