Hij belt aan, wacht en loopt dan om het huis heen.
Op een witte tuinstoel, onder een appelboom, zit Nathan Pollock met zijn been in het gips.
‘Nathan?’
De slanke man verstijft en draait zich naar hem om. Hij houdt een hand boven zijn ogen tegen de zon en glimlacht dan verbaasd.
‘Joona Linna, ben je het echt?’
Nathans zilvergrijze haar hangt in een dunne paardenstaart over zijn schouder en hij is gekleed in een zwarte broek en een los gebreide trui. Nathan Pollock behoort tot de landelijke afdeling Moordzaken – kortweg Moordzaken – een groep die bestaat uit zes experts die assisteren bij ingewikkelde moordzaken in heel Zweden.
‘Joona, het spijt me heel erg van dat interne onderzoek, ik had je niet bij de Brigade naar binnen moeten laten gaan.’
‘Het was mijn eigen keuze,’ zegt Joona terwijl hij gaat zitten.
Nathan schudt langzaam zijn hoofd.
‘Ik heb een enorme aanvaring met Carlos gehad omdat ze jou er zo uit hebben gepikt.’
‘En heb je toen je been gebroken?’ vraagt Joona.
‘Nee, dat kwam door een boze vrouwtjesbeer die de tuin in kwam stormen,’ antwoordt Nathan glimlachend zodat zijn gouden tand opblinkt.
‘Of hij is van de ladder gevallen toen hij appels plukte,’ suggereert een hoge stem achter hen.
‘Matilda,’ zegt Joona.
Hij staat op en omhelst de vrouw met dik, kastanjebruin haar en een huid vol sproeten.
‘Commissaris,’ glimlacht ze en ze gaat zitten. ‘Ik hoop dat je wat werk bij je hebt voordat mijn geliefde begint met sudoku’s.’
‘Misschien wel,’ zegt Joona langzaam.
‘Meen je dat?’ glimlacht Nathan en hij krabt aan het gips.
‘Ik heb de plaats delict gezien en naar de lichamen gekeken, maar ik heb geen toegang tot processen-verbaal of uitslagen...’
‘Vanwege dat interne onderzoek?’
‘Het is niet mijn vooronderzoek, maar ik wil graag jouw mening horen.’
‘Nu is Nathan blij,’ glimlacht Matilda en ze streelt haar man over zijn wang.
‘Aardig dat je aan me denkt,’ zegt Pollock.
‘Je bent de beste die ik ken,’ antwoordt Joona.
Hij gaat weer zitten en doet langzaam uit de doeken wat hij weet over de zaak, en even later staat Matilda op en gaat naar binnen. Pollock luistert aandachtig, vraagt af en toe door over bepaalde details, knikt en verzoekt Joona verder te gaan.
Een grijsgevlekte kat strijkt langs Nathans benen. De vogels zingen in de tuin terwijl Joona de vertrekken beschrijft en de posities van de lichamen, bloedspetters, plassen, van het wapen gespat bloed, voetsporen, uitgesmeerd bloed en korsten. Nathan sluit zijn ogen en gaat geconcentreerd mee in Joona’s observaties van de hamer onder het kussen, het bebloede dekbed en het open raam.
‘Eens even kijken,’ fluistert Pollock. ‘Het gaat om zeer grof geweld, maar geen bijtsporen, geen slachtpartij...’
Joona zegt niets en laat Pollock voor zichzelf de dingen op een rijtje zetten.
Nathan Pollock heeft veel daderprofielen opgesteld – en het tot nu toe nooit bij het verkeerde eind gehad.
Daderprofilering is een methode waarbij een dader wordt ingekaderd door de misdaad te interpreteren als een metafoor voor de psychische dispositie van de delinquent. De logische basisgedachte is dat het innerlijk leven van een mens zich in zekere mate weerspiegelt in zijn handelingen. Als de misdaad chaotisch is, is ook de geest van de misdadiger chaotisch en die chaos kan alleen verborgen blijven als de dader een kluizenaar is.
Joona ziet de lippen van Nathan Pollock bewegen terwijl hij nadenkt. Af en toe fluistert hij iets in zichzelf of trekt onbewust aan zijn paardenstaart.
‘Ik denk dat ik de lichamen voor me kan zien... en de patronen van de bloedspetters,’ zegt hij. ‘Dit weet je immers allemaal al... dat de meeste moorden worden begaan in een vlaag van blinde woede. Daarna raakt men in paniek door het bloed en de chaos. Op dat moment haalt men een slijptol en vuilniszakken tevoorschijn... of men glibbert rond met een emmer en dweil en laat overal sporen achter.’
‘Maar hier niet.’
‘Deze moordenaar heeft in feite niet geprobeerd iets te verdoezelen.’
‘Daar heb ik ook aan gedacht,’ zegt Joona instemmend.
‘Het geweld is grof en methodisch, het is geen uit de hand gelopen bestraffing, maar in beide gevallen was de opzet om te doden... niets anders. Beide slachtoffers zijn opgesloten in kleine ruimtes, ze kunnen niet ontkomen... Het geweld is niet van haat doortrokken, het doet eerder denken aan een executie of afslachting.’
‘We denken dat de dader een meisje is,’ zegt Joona.
‘Een meisje?’
Joona ontmoet Nathans verbaasde blik en laat hem een foto van Vicky Bennet zien.
Hij schiet in de lach en haalt zijn schouders op.