Hans-Gunnar mompelt iets over idioten en gaat naar het balkon om te roken. Flora ruimt de boodschappen op en loopt dan naar de logeerkamer waar ze op bed gaat zitten. Ze raakt haar wang voorzichtig aan en bedenkt dat ze de klappen van Hans-Gunnar zat is. Soms slaat hij haar meerdere keren op een dag. Ze merkt het altijd als het eraan zit te komen, want anders kijkt hij nooit naar haar. Het ergste is niet de pijn, maar zijn kortademigheid en zijn blik die daarna op haar blijft hangen.
Ze kan zich niet herinneren dat hij haar als kind heeft geslagen. Hij werkte en was zelden thuis. Op een keer wees hij landen aan op de globe in hun slaapkamer.
Ewa en Hans-Gunnar gaan weg om met vrienden te jeu-de-boulen. Flora zit in haar kamer. Zodra ze de buitendeur dicht hoort slaan, richt ze haar blik op de hoek. Op de oude ladekast staat een voorwerp dat ze in de brugklas van haar juf heeft gekregen. Een kar van glas die wordt getrokken door een glazen paard. In de bovenste lade ligt een knuffel uit haar kindertijd: een smurfin met blond haar en hoge hakken. In de middelste la ligt een stapel keurig opgevouwen handdoeken. Flora haalt de handdoeken eruit en pakt een mooie groene jurk uit de kast. Die heeft ze in het begin van de zomer bij de kringloopwinkel gekocht, buiten haar kamer heeft ze hem nooit aangehad, maar hierbinnen trekt ze hem vaak aan als Ewa en Hans-Gunnar niet thuis zijn.
Ze heeft net haar vest opengeknoopt als ze stemmen vanuit de keuken hoort. Het is de radio. Ze gaat erheen om hem uit te zetten en ziet dat Ewa en Hans-Gunnar cake gegeten hebben. De vloer voor de voorraadkast ligt vol kruimels. Ze hebben een halfvol glas aardbeiensap op het aanrecht laten staan en de fles staat er ook nog.
Flora pakt een doekje en veegt de kruimels van de vloer, spoelt het doekje uit en wast het glas af.
Op de radio wordt verslag gedaan van een moord in Noord-Zweden.
Er is een meisje vermoord in een internaat voor jongeren met zelfbeschadigend gedrag.
Flora wringt het doekje uit en hangt het over de kraan.
Ze hoort dat de politie geen informatie wil geven zolang het onderzoek bezig is, maar de journalist interviewt een paar meisjes uit het internaat live in de uitzending.
‘Je wilt toch weten wat er aan de hand is, dus ik ben erlangs gedrongen,’ zegt een meisje met gebroken stem. ‘Maar ik heb niet zoveel kunnen zien omdat ze me wegtrokken bij de deur, ik gilde een beetje, maar ik snapte ook wel dat dat geen zin had.’
Flora pakt de fles sap en wil naar de koelkast gaan.
‘Wil je vertellen wat je hebt gezien?’
‘Ja, ik zag Miranda, ze lag zeg maar zo op het bed, zoals ik nu doe, zie je.’
Flora stokt en luistert naar de radio.
‘Ze deed haar ogen dicht?’ vraagt de verslaggever.
‘Nee, zo, met beide handen voor haar gezicht om...’
‘Fok zeg, wat loop jij te liegen,’ roept iemand achter haar.
Opeens hoort Flora iets op de grond kletteren en voelt ze haar voeten nat worden. Ze kijkt omlaag en ziet dat ze de fles heeft laten vallen. Haar maag keert zich opeens om, de maaginhoud komt heftig omhoog en ze weet het kleine wc’tje maar net te bereiken voor ze overgeeft.
45
Als Flora de wc uit komt is het nieuws afgelopen. Een vrouw met een Duits accent bespreekt menu’s voor de herfst. Flora raapt de glasscherven bij elkaar, dweilt het sap op en blijft midden in de keuken staan. Ze staart naar haar witte, koude handen, loopt dan naar de telefoon in de hal en belt de politie.
Flora wacht en hoort droog gekraak in de hoorn terwijl hij overgaat.
‘Politie,’ antwoordt een vrouw met vermoeide stem.
‘Ja, dag, mijn naam is Flora Hansen en ik wil graag...’
‘Wacht,’ zegt de stem. ‘Ik verstond je niet.’
‘Nou,’ begint Flora opnieuw. ‘Mijn naam is Flora Hansen en ik heb een tip over die moord op dat meisje in Sundsvall.’
Het blijft even stil. Dan komt de vermoeide maar kalme stem terug: ‘Wat wil je vertellen?’
‘Krijg je geld voor een tip?’ vraagt Flora.
‘Nee, helaas.’
‘Maar ik... ik denk dat ik het dode meisje heb gezien.’
‘Bedoel je dat je daar was toen het gebeurde?’ vraagt de agente snel.
‘Ik ben een spiritueel medium,’ zegt Flora geheimzinnig. ‘Ik heb contact met de doden... en ik heb alles gezien, maar ik denk... ik denk dat ik het me beter zou herinneren als ik ervoor betaald kreeg.’
‘Je hebt contact met de doden,’ herhaalt de vrouw vermoeid. ‘Is dat je tip?’
‘Het meisje hield haar handen voor haar gezicht,’ zegt Flora.
‘Dat staat godbetert in alle kranten,’ snauwt de vrouw ongeduldig.
Flora’s hart trekt zich samen van schaamte. Ze zou zo weer kunnen overgeven. Het koude zweet loopt over haar rug. Ze had niet gepland wat ze zou gaan zeggen, maar begrijpt nu dat ze iets anders naar voren had moeten brengen. De boulevardkranten lagen al in de winkels toen ze eten en sigaretten voor Hans-Gunnar ging kopen.