De jongen schudt zijn hoofd.
‘Geen mens is illegaal,’ zegt de man.
‘You don’t have to be afraid,’ zegt Joona tegen de grootste jongen. ‘I promise I will help you if you are abused in any way.’
De jongen houdt zijn ogen lang op Joona gericht en schudt dan zijn hoofd.
‘Dennis is a good man,’ fluistert hij.
‘Daar ben ik blij om,’ zegt Joona, hij kijkt de man in de ogen en verlaat dan de kamer.
Joona loopt de trap af, helemaal tot de garage. Hij kijkt even naar de oude, stoffige Saab en bedenkt dat Vicky en Dante nog steeds verdwenen zijn, en dat ze geen plekken meer hebben om te doorzoeken.
33
Flora Hansen dweilt het versleten zeil in de hal van de flat. Haar linkerwang gloeit nog van de draai om haar oren en haar oor suist vreemd. De glans van de vloerbedekking is in de loop der jaren afgesleten. Maar het water doet het droge spoor in het midden weer even glanzen.
Een lichte geur van groene zeep verspreidt zich door de kamers.
Flora heeft alle matten geklopt en heeft ook de televisiekamer, de krap bemeten keuken en Hans-Gunnars kamer gedweild, maar ze wacht met Ewa’s slaapkamer tot Solsidan op televisie is begonnen.
Ewa en Hans-Gunnar volgen de serie allebei – ze missen nooit een aflevering.
Flora dweilt de vloer met krachtige bewegingen, de grijze slierten van de zwabber kletsen tegen de plinten. Ze verplaatst zich achterwaarts en stoot per ongeluk tegen het oude schilderij dat ze dertig jaar geleden op de kleuterschool heeft gemaakt. Alle kinderen mochten allerlei soorten pasta op een stuk hout plakken en daarna werd het schilderij overgespoten met gouden verf.
Ze hoort de tune van het televisieprogramma.
Dit is haar kans.
Er gaat een pijnscheut door haar rug als ze de zware emmer optilt aan het hengsel en hem naar Ewa’s kamer draagt.
Flora doet de deur achter zich dicht en zet de emmer ervoor, zodat de deur niet zomaar opengedaan kan worden.
Haar hart bonst al flink als ze de zwabber uitspoelt in de emmer, overtollig water eruit drukt en naar de trouwfoto op het nachtkastje kijkt.
Ewa verstopt de sleutel van de secretaire altijd aan de achterkant van het lijstje.
Flora doet al het huishoudelijk werk om in de logeerkamer te mogen wonen. Ze moest weer bij Ewa en Hans-Gunnar intrekken toen haar werkeloosheidsuitkering stopte nadat ze haar baan als ziekenverzorgster in het Sankt Göran-ziekenhuis was kwijtgeraakt.
Als kind dacht Flora dat haar echte ouders haar zouden komen halen, maar waarschijnlijk waren ze drugsverslaafden, aangezien Hans-Gunnar en Ewa zeggen niets van hen te weten. Flora is hier op vijfjarige leeftijd gekomen en herinnert zich niets van de tijd ervoor. Hans-Gunnar heeft altijd over haar gepraat alsof ze een last was en vanaf haar vroege tienerjaren verlangt Flora naar elders. Op haar negentiende kreeg ze de baan als ziekenverzorgster en ze verhuisde diezelfde maand nog naar een eigen flatje in Kallhäll.
De zwabber drupt als Flora naar het raam loopt en de vloer begint te dweilen. Onder de radiator is het zeil zwart van vroegere lekkages. De oude luxaflex is beschadigd en hangt scheef voor het raam. Op de vensterbank staat een beschilderd houten paardje uit Rättvik tussen de geraniums.
Flora dweilt langzaam in de richting van het nachtkastje, blijft staan en luistert.
Ze hoort het geluid van de televisie.
Op de trouwfoto zijn Ewa en Hans-Gunnar jong. Zij draagt een witte jurk en hij een pak met een zilverkleurige stropdas. De lucht is wit. Op een heuvel naast de kerk staat een zwarte klokkentoren met een uivormige koepel. De toren steekt als een vreemde hoed achter Hans-Gunnars hoofd omhoog. Flora weet niet waarom ze het beeld altijd onaangenaam heeft gevonden.
Ze probeert rustig te ademen.
Voorzichtig zet ze de zwabber tegen de muur, maar voor ze de foto oppakt wacht ze tot ze Ewa hoort lachen om iets in de serie.
Tegen de achterkant van het lijstje zit de sierlijke messing sleutel. Flora haalt hem van het haakje, maar haar handen trillen zo erg dat ze hem laat vallen.
Rinkelend valt de sleutel op de vloer en stuitert onder het bed.
Flora moet steun zoeken terwijl ze vooroverbuigt.
Op de gang klinken voetstappen en Flora blijft liggen wachten. Het bloed bonkt in haar slapen.
De vloer voor de deur kraakt en daarna wordt het weer stil.
De sleutel ligt tussen de stoffige snoeren langs de muur. Ze steekt haar hand onder het bed en pakt hem, staat op en wacht even voor ze naar de secretaire loopt. Ze draait hem van het slot, klapt het zware blad naar beneden en trekt een laatje open. Onder de ansichtkaarten uit Parijs en Mallorca ligt de envelop waarin Ewa het geld voor de vaste lasten bewaart. Flora doet de envelop met het geld voor de volgende maand open en pakt de helft eruit, stopt de briefjes in haar zak, legt de envelop snel terug, probeert het laatje dicht te krijgen, maar het zit ergens vast.