180
Toen het vuur achter de grote stal gedoofd was, restten er slechts twee verkoolde lijken. Zwarte botten, vervlochten en smeulend.
Het ambulancepersoneel reed met Flora weg op hetzelfde moment dat de oude dame naar buiten kwam. De vrouw des huizes bleef roerloos op het bordes staan, alsof ze precies voor het moment van smart was vastgevroren.
Joona rijdt terug naar Stockholm en luistert naar een boekenprogramma op de radio terwijl hij ondertussen aan de hamer en de steen denkt. De moordwapens die hem zo hadden beziggehouden. Nu lijkt het allemaal zo voor de hand liggend. Elisabet werd niet gedood omdat de moordenaar aan haar sleutels wilde komen. Daniel had zelf sleutels van de separeerkamer. Elisabet moet hem hebben gezien. Hij achtervolgde en vermoordde Elisabet omdat ze getuige was geweest van de eerste moord, niet om haar sleutels te pakken.
Regen, hard als glas, klettert tegen de autoruit en op het dak. De avondzon schijnt door de druppels en witte stoom stijgt op van het asfalt.
Waarschijnlijk ging Daniel Miranda’s kamer altijd binnen als Elisabet haar tabletten had genomen en in slaap was gevallen. Miranda deed wat hij wilde, ze had geen keus. Ze kleedde zich uit en ging op de stoel zitten met een dekbed om haar schouders om het niet koud te krijgen. Maar die nacht ging er iets mis.
Misschien vertelde Miranda dat ze zwanger was, misschien zag hij een zwangerschapstest in de badkamer liggen.
En hij raakte in paniek, zijn oude paniek.
Daniel wist niet wat hij moest doen, hij voelde zich opgejaagd en onder druk gezet, trok de laarzen aan die altijd in de hal stonden, ging naar buiten en vond een steen op het erf, ging weer naar binnen, eiste dat Miranda haar ogen dicht zou doen en sloeg.
Ze mocht hem niet zien, ze moest haar handen voor haar gezicht houden, net als de kleine Ylva.
Nathan Pollock had het bedekte gezicht zo geïnterpreteerd dat de moordenaar haar gezicht wilde wegnemen, haar volledig tot object wilde maken.
Maar in feite was Daniel verliefd op Miranda en wilde hij dat ze haar handen voor haar gezicht zou houden om niet bang te worden.
De dood van de andere meisjes had hij ruim van tevoren gepland, maar de moord op Miranda was een paniekreactie. Hij sloeg haar dood zonder te weten hoe hij zich uit de situatie moest redden.
Op enig moment – toen hij Miranda dwong haar handen voor haar gezicht te houden, haar met de steen sloeg, op het bed tilde of haar gezicht weer bedekte – werd hij betrapt door Elisabet.
Misschien had hij de steen al in de haard gelegd, misschien had hij hem diep het bos in geslingerd.
Daniel zette de jacht op Elisabet in, zag haar het bakhuisje binnen gaan, pakte een hamer uit de schuur, volgde haar, zei haar dat ze haar handen voor haar gezicht moest houden en sloeg.
Pas toen Elisabet dood was, kwam hij op het idee om het nieuwe meisje Vicky Bennet de schuld in de schoenen te schuiven. Hij wist dat ze het eerste deel van de nacht in diepe slaap was van een zwaar medicijn.
Daniel moest opschieten voordat er iemand wakker zou worden. Hij pakte de sleutels van Elisabet, keerde terug naar het hoofdgebouw, stak de sleutel in het slot van de separeerkamer, haastte zich om de bewijzen in Vicky’s kamer te planten en smeerde bloed over haar slapende lichaam waarna hij de Birgittagården verliet.
Waarschijnlijk was hij in zijn auto op een vuilniszak of krant gaan zitten. Eenmaal thuis had hij zijn kleren in de gietijzeren kachel verbrand.
Daarna zorgde hij ervoor in de buurt te zijn om te kijken of iemand iets wist of vermoedde. Hij speelde zowel de rol van behulpzaam maatschappelijk werker als die van slachtoffer.
Joona nadert Stockholm. Het boekenprogramma is bijna afgelopen. Ze bespreken Gösta Berling van Selma Lagerlöf.
Hij zet de radio uit en loopt in gedachten het onderzoek tot het einde door.
Toen Vicky werd opgepakt en Daniel te horen kreeg dat Miranda haar had verteld over het spelletje blindemannetje, begreep hij dat hij zou worden ontmaskerd als Vicky de kans kreeg alles echt diepgaand door te spreken. Een gesprek met een psycholoog die de juiste vragen stelde, kon al genoeg zijn, dus Daniel deed alles om Vicky vrij te krijgen zodat hij haar zelfmoord kon arrangeren.
Daniel werkte al jaren met verwaarloosde meisjes, pubers die het zonder geborgenheid en ouders moesten stellen. Bewust of onbewust zocht hij dat milieu op en werd verliefd op meisjes die hem deden denken aan dat allereerste meisje. Daniel misbruikte de meisjes en als ze werden overgeplaatst, zorgde hij ervoor dat ze nooit de waarheid zouden vertellen.
Voorzichtig mindert Joona snelheid voor een verkeerslicht en een huivering glijdt over zijn rug. Hij heeft in zijn leven een aantal moordenaars ontmoet, maar als Joona denkt aan de rapporten en verslagen die Daniel schreef en dat hij de dood van de meisjes voorbereidde lang voordat hij ze voor de laatste keer bezocht, vraagt hij zich af of Daniel niet de op een na ergste van allemaal is.