Joona draait de foto om en leest ‘Lieve Sandy’. Met een rode en blauwe pen zijn een heleboel hartjes rondom beide woorden getekend.
Een meisje met kort haar kijkt in de lens en trekt een zuur gezicht. Op het glanzende oppervlak van de foto heeft iemand een hart en de naam Euterpe gekerfd.
Op de bodem van de doos liggen een geslepen amethist, een paar verdroogde kroonblaadjes van een tulp, snoepjes en op een papiertje heeft een kind geschreven: Daniel + Emilia.
Joona pakt zijn telefoon, houdt hem even in zijn hand, kijkt naar de foto’s en belt dan Anja.
‘Ik heb niks,’ zegt ze. ‘Ik weet niet eens waar ik naar moet zoeken.’
‘Sterfgevallen,’ antwoordt Joona met zijn blik op een meisje met haar handen voor haar gezicht.
‘Ja, maar helaas... Daniel Grim heeft als maatschappelijk werker bij zeven verschillende instellingen voor moeilijk opvoedbare meisjes gewerkt in Västernorrland, Gävleborg en Jämtland. Hij is nooit veroordeeld en is nooit verdacht geweest van een misdrijf. Er zijn geen klachten tegen hem... zelfs geen aantekening.’
‘Ik begrijp het,’ zegt Joona.
‘Weet je zeker dat je de juiste persoon hebt? Ik heb het vergeleken... In de tijd dat hij er werkte, waren er in de instellingen zelfs lagere sterftecijfers dan gemiddeld.’
Joona kijkt weer naar de foto’s, naar alle bloemen en hartjes. Als een kleine jongen de doos had verstopt, was het iets moois geweest.
‘Is er niks opmerkelijks of onverwachts?’
‘In de loop der jaren zijn er iets meer dan tweehonderdvijftig meisjes opgenomen geweest in de instellingen waar hij werkte.’
Joona haalt diep adem.
‘Ik heb zeven voornamen,’ zegt hij. ‘De opvallendste is Euterpe. Is er iemand die Euterpe heet?’
‘Euterpe Papadias,’ zegt Anja. ‘Zelfmoord tijdens een acute opname in Norrköping. Maar er is geen verband met Daniel Grim...’
‘Weet je het zeker?’
‘Voor haar overplaatsing naar de acute opname staat er alleen heel summier iets over haar bipolaire ziektebeeld, automutilerend gedrag en twee serieuze zelfmoordpogingen.’
‘Werd ze overgeplaatst vanuit de Birgittagården?’ vraagt Joona.
‘Ja, in juni 2009... en op 2 juli van datzelfde jaar, twee weken later dus, werd ze met opengesneden polsen in de douche gevonden.’
‘Maar Daniel werkte daar toen niet?’
‘Nee,’ antwoordt Anja.
‘Heb je een pupil die Sandy heet?’
‘Ja, twee zelfs... een van hen is dood, overdosis medicijnen in een instelling in Uppsala...’
‘Linda S heeft hij op een poëzieplaatje geschreven.’
‘Ja, Linda Svensson... zeven jaar geleden als vermist opgegeven nadat ze was teruggekeerd naar Sollefteå en weer naar een gewone school ging...’
‘Ze sterven allemaal ergens anders,’ zegt Joona zwaar.
‘Maar... heeft híj dit allemaal op zijn geweten?’ fluistert Anja.
‘Ja, ik vermoed van wel,’ antwoordt Joona.
‘Lieve hemel...’
‘Heb je een meisje met de naam Emilia?’
‘Ja... ene Emilia Larsson die de Birgittagården heeft verlaten... Er is een foto... haar armen zijn opengesneden, van de pols tot aan de binnenkant van haar elleboog... hij moet haar armen hebben opengesneden en hebben verhinderd dat ze om hulp riep, de deur hebben geblokkeerd en haar domweg hebben zien doodbloeden.’
Joona gaat naar buiten en stapt in zijn auto. De wereld heeft zijn donkere kant weer laten zien en hij voelt het grote verdriet als een ijzige wind opkomen.
Hij ziet de mooie bomen buiten, haalt diep adem en denkt dat de politie net zo lang op Daniel Grim zal jagen tot ze hem hebben.
Op de e4 praat Joona met de coördinator van de operatie in Duved en krijgt te horen dat de blokkades nog twee uur zullen blijven staan, maar dat de operationeel chef weinig hoop meer heeft dat Daniel Grim hen in de armen zal rijden.
Joona denkt aan de doos met foto’s van meisjes die Daniel Grim heeft uitgekozen. Hij lijkt een kinderlijke liefde voor hen te hebben opgevat. Tussen de foto’s zaten hartjes, bloemen, snoep en briefjes.
Zijn kleine verzameling was roze en licht, terwijl de werkelijkheid een nachtmerrie was.
De meisjes in de instellingen en internaten zaten opgesloten, lagen misschien vastgebonden en waren zwaar gedrogeerd als hij zich aan hen opdrong.
Hij was de enige met wie ze konden praten.
Niemand luisterde naar hen en niemand zou hen missen.
Hij had meisjes met automutilerend gedrag uitgekozen en die zoveel zelfmoordpogingen achter de rug hadden dat alle verwanten het hadden opgegeven en hen al als dood waren gaan beschouwen.
Miranda was een uitzondering. Hij doodde haar ter plekke, in paniek. Misschien werd de moord getriggerd doordat ze dacht dat ze zwanger was?